Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

«Η αγάπη είναι ένα καροτο Νο 17»*



Περνάνε τα χρόνια, και όλα, καλά, άσχημα μες στο μυαλό μου εικόνες, άλλοτε καθαρές, άλλοτε θολές και άλλοτε ανύπαρκτες. Εκεί ειναι που ανατρέχεις στις φωτογραφίες, το πρώτο και καλύτερο σύμμαχο στις θύμησες.
Θα είμαι σκληρή αυτή τη φορά, μετά από τόσα χρόνια νομίζω μου επιτρέπεται.
Περνάνε τα χρόνια, και εγώ να αναρωτιέμαι, εάν είναι μόνο αγάπη ή και συνήθεια ή και λίγο βόλεμα. Μεγάλωσα βλέπεις, και δεν είναι εύκολο να με ξεγαλάω πια. Τις έντονες στιγμές της βιασύνης, του άγχους, της έντασης γενικότερα, πιέζω τον ευατό μου να απαντήσει, εκείνες τις στιγμές που μπουκωμένη από θυμό ανατρέχει η μνήμη μου σε αυτή που ήμουν 17 χρόνια πριν, όταν σε γνώρισα. Πιέζω τον ευατό μου να απαντήσει. Μεγάλωσα στο είπα,  δεν μου είναι εύκολο να αναβάλω τις απαντήσεις μου.
Μεγάλωσα, αλλά μεγάλωσα δίπλα σου, άλλαξα, αλλά άλλαξα δίπλα σου, μαζί σου, οπότε η εικόνα μου, η έξω και η μέσα, αν και είναι διαφορετική από εκείνη που ήμουν τότε, σου είναι γνώριμη, όπως και εμένα η δική σου η τωρινή.
Δεν αναζητώ πια πολλές κουβέντες επιβεβαίωσης, αλλά μια σιωπή που κρύβει αγάπη και οικειότητα. Δεν αγαπάς από συνήθεια, αλλά συνηθίζεις να αγαπάς, καλομαθαίνεις τον εαυτό σου στην αγάπη. Έρωτας δεν είναι μόνο το καρδιοχτύπι, έρωτας είναι να έχεις κοινό βλέμμα προς την ίδια κατεύθυνση, να βλέπω στα μάτια σου εμένα τότε, που γεμάτη με νεύρο για ζωή, κλειδωμένη στον καρυοτακικό ευατό μου, πίστευε πως δεν υπάρχει αληθινή και ολοκληρωμένη αγάπη. Και εσύ με διεψευσες. Και χαίρομαι για αυτό. Υποχρεώσεις πολλές, μικροί, χαριτωμένοι άνθρωποι πια ανάμεσά μας ρουφάνε όλο τον χρόνο της καθημερινότητας, οι στιγμές μας λιγοστές, αλλά πολύτιμες, τις κρατώ για να αντέχω.  Εύχομαι να μπορώ και να θέλω να γράφω κάθε χρόνο το «καρότο».
Νιώθω τυχερή, γιατί αυτό που λένε αληθινή αγάπη, εγώ το βρήκα στη ζωή μου.

                                                                                                    Τέλος ημιτελές

 * όταν αγαπάς, πολλές φορές νιώθεις σαν το γαϊδουράκι που του κρεμάνε το καρότο μπροστά. Τρέχει, τρέχει, και άλλοτε συνηδητοποιεί το κόλπο και πιάνει το καροτάκι, και άλλες φορές τρέχει σε όλη του τη ζωή να φτάσει κάτι που είναι ακριβώς πάνω από το κεφάλι του.  

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Γονιός: Πολυμιξεράκι συναισθημάτων




Είναι τόσος ο καιρός που θέλω να γράψω αυτό το κείμενο. Το έχω στο μυαλό μου, αλλά για το συντάξεις σωστά και να το μεταφέρεις από τη σκέψη σου σε προτάσεις και γραμμές στο χαρτί θέλει χρόνο. Αλλά μιά το ένα μια το άλλο, πάντα το ανέβαλα. Είπα δε πάει άλλο, με πιέζει, θέλει και αυτό να βγει στην επιφάνεια.
Θέλω να αποτυπώσω μέσα σε αυτό το κείμενο πόσο άλλαξα από όταν έγινα γονιός. Δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρω να περιγράψω σωστά τη ζωή μου μετά τα παιδιά, αλλά θα προσπαθήσω. Να ξεκινήσω από την πριν. Είχα μια πολύ γεμάτη ζωή, γεμάτη με ποδηλατόβολτες με το Σπύρο και με φίλους, ημερήσιες όμορφες βόλτες, βραδινές με μπάνιο το καλοκαίρι, να γυρίζουμε όλη τη νύχτα με το ποδήλατο και να επιστρέφουμε το ξημέρωμα σπίτι. Και όμως αυτή η ζωή τώρα που φαίνεται απίστευτα ανιαρή και άχρωμη. Να διευκρινήσω ότι γίναμε γονείς συνειδητά και όχι γιατί έτυχε ή γιατί έπρεπε. Η ζωή μας τώρα είναι σίγουρα πιο κουραστική, με μηδενικό χρόνο για εμάς. Αλλά από την άλλη είναι πολύ πιο γεμάτη, πολύ πιο όμορφη, χαρούμενη. Έμαθα τόσο πολλά πράγματα από τα κουτσούνια μας, ή καλύτερα τα ξαναέμαθα ή τα ξαναθυμήθηκα. Τι όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν βλέπαμε τα πάντα μεσα από τα μάτια τους και αντιγράφαμε τις συμπεριφορές του; Πόσο χαρούμενο είναι το σπίτι γεμάτο με πολύχρωμα πραγματάκια, μικρά χαριτωμένα ρούχα μικρογραφίες, χαρούμενες φωνούλες και βηματάκια. Πόσο μονότονο μου φαίνεται το σπίτι πριν τα παιδιά. Αυτή η όμορφη ακαταστασία που έχει τώρα δίνει μια μεγαλύτερη ζωντάνια στο χώρο. Να βλέπεις μικρές παλάμες στα τζάμια, τι πιο ωραίο από αυτό.
Από τα παιδιά έμαθα να χαίρομαι το κάθε λεπτό. Να είμαι χαρούμενη ακόμη για το μικρότερο κατόρθωμά τους. Πόσο μου αρέσει αυτή η λογική που έχουν τα παιδιά. Παρατηρείστε τα. Βήμα βήμα προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους. Μπορεί να τους πάρει πολύ καιρό, μπορεί να αποτυγχάνουν αλλά είναι επίμονα και ακούραστα. Κάνουν ένα διάλλειμα και μετά πάλι στη προσπάθεια. Δεν βαριούνται και δεν κουράζονται. Εστιάζουν στο στόχο τους και όχι στο αποτέλεσμα της κάθε μεμονωμένης προσπάθειας. Μου αρέσει που είναι το ίδιο χαρούμενα ή και περισσότερο, όταν γκρεμίζουν ένα πύργο με τουβλάκια, που για να τον φτιάξουν μπορεί να τους πήρε ώρες, επιστρατεύοντας όποιο μέλος της οικογένειας ήταν εύκαιρο. Και μετά τι; Ο ενήλικας πετυχαίνει κάτι και κάθεται και το βλέπει, το παιδί το γκρεμίζει αμέσως για να το ξαναφτιάξει. Και όταν πια εύκολα το φτιάχνει και το χαλάει και το ξαναφτιάχνει κ.ο.κ. τι κάνει, το παρατάει, το βαριέται. Βρίσκει κάτι άλλο. Γιατί πολύ απλά πια δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για αυτά. Δεν τα ενδιαφέρει ο στόχος ως στόχος, αλλά η διαδρομή για αυτόν.
Είναι απίστευτο να τα ακούς να γελάνε. Γάργαρο γέλιο, καθάριο, ειλικρινές και όχι σαν το δικό μας, αλλοιωμένο μέσα από καθωπρεπισμούς, μασκαρεμένο. Μου αρέσει ο αυθορμητισμός τους και ξαναθυμήθηκα να είμαι και εγώ έτσι. Ό,τι μου έρχεται να το λέω χωρίς σκέψη. Αν δεν τους αρέσει κάτι, τέλειωσε δεν τους αρέσει, είναι οι πιο δύσκολοι κριτές γιατί δεν αλλάζουν γνώμη εύκολα. Μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάνε, κατευθείας στα μάτια. Εμείς συνήθως τα κατεβάζουμε λίγο. Καρφώνονται πάνω σου και άντε μετά να τα κοροιδέψεις. Λατρέυω να τα χαζεύω να κοιμούνται. Αυτή η ηρεμία τους μου μεταδίδει και μένα ηρεμία. Έχουν καθαρό το μυαλό τους και ήσυχο για αυτό και κοιμούνται έτσι παραδομένα. Ως ενήλικας αποκλείεται να κοιμάσαι έτσι, είμαι σίγουρη.
Είναι απιστευτο το πώς άλλαξα συμπεριφορές μου μέσα σε ενάμιση χρόνο. Θυμήθηκα πώς είναι να χοροπηδάς σε ενα κρεβάτι μέχρι να το σπάσεις, να γεμίζεις λεκέδες από πάνω μέχρι κάτω, να είσαι έτοιμος στη τρίχα και να σου κάνουν μια αγκαλιά και να έχεις τα χεράκια τους αποτύπωμα πάνω στη φούστα σου. Να παίζεις κυνηγητό, κρυφτό, να κάνεις αστείες γκριμάτζες. Λατρέβω το τρόπο που με κοιτάνε στα μάτια, μπορώ να δω μέσα στα μάτια τους την αγάπη τους να ξεχυλίσει, λατρεύω το τρόπο που γέρνουν το κεφαλάκι τους στον ώμο μου, το χαμόγελό τους όταν ξυπνάνε και με βλέπουν δίπλα τους.  
Σίγουρα η ζωή μου είναι πολύ πιο πολύχρωμη και χαρούμενη, παρόλες τις ευθύνες και την κούραση. Εννοείται πώς από τη ζωή μου πριν γίνω γονιός μου λείπουν πράγματα. Δεν έχω καθόλου χρόνο για τα χόμπυ μου, και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καθόλου χρόνο. Το βράδυ μετα τις 11 ή θα πρέπει να σιδερώσω ή να δουλέψω κάτι στον υπολογιστή. Μου λείπει ο ύπνος, να πάω μια βόλτα και να μην αγχώνομαι για το χρόνο, να βγω έξω με το Σπύρο οι δυο μας για διασκέδαση και όχι για δουλειές (δεν το έχουμε κάνει ποτέ μέχρι τώρα ). Αλλά νομίζω ότι εμείς είμαστε και μια ειδική περίπτωση. Πρώτον είναι δύο, που όσο να το κάνεις δυσκολεύει πολύ την κατάσταση, μετά όλα τα υπόλοιπα, πρώτοι μήνες σχεδόν 2 ώρες ύπνο την ημέρα (ας είναι καλά οι κολικοί, νομίζω ο δρόμος προς τη κόλαση πρέπει να είναι γεμάτος από αυτούς), μετακόμιση στη Γερμανία όταν ήταν μόλις 3 μηνών, δουλειά απευθείας, κλπ. κλπ. Δε θα πω ψέμματα. Δεν είμαστε η οικογένεια της διαφήμισης της φρυγανιάς, χαρούμενοι και κεφάτοι κάθε πρωί. Όχι, υπήρξαν εντάσεις, πολλές φορές έντονες. Όταν είσαι συνεχόμενες μέρες άυπνος, ή όταν τα παιδιά είναι συνεχώς άρρωστα (ας είναι καλά ο περασμένος χειμώνας στη ξενιτιά που μας αποδεκάτισε) όσο και να μη θες θα σου βγει. Το καλό είναι ότι ήταν όλες τις φορές στιγμιαίο. Και εννοείται και με τα παιδιά χάσαμε κάποιες φορές την ψυχραιμία μας και τους φωνάξαμε. Λάθος το ξέρω, αλλά είπαμε δεν είμαστε τέλεοι γονείς, προσπαθούμε οι καημένοι. Αν δει κανείς φωτογραφίες μου πριν 2,3 χρόνια θα νομίσει ότι είναι πολύ πιο παλιές. Είμαι πολύ πιο ταλαιπωρημένη, πιο γερασμένη, με πολλές περισσότερες άσπρες τρίχες και ρυτίδες. Αν απομονώσεις όμως τα μάτια μου, θα δεις ότι είναι πολύ πιο χαρούμενα και αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα. Και αυτό οφείλεται στα κουτσούνια μας.
Και σχετικά με τα δίδυμα νιώθω τόσο τυχερή που τα έχω. Είναι απίστευτο να τα παρατηρείς, το δέσιμό τους, την επικοινωνία που έχουν. Είναι φορές που μας αγνούν εντελώς, ασχολούνται ο ένας με τον άλλο. Είναι όμορφο να βλέπεις τα παιδιά σου ανεξάρτητα. Μπορεί σα γονιός να θες να τα έχεις πάντα κοντά σου, αλλά είναι μεγάλη επιτυχία να μεγαλώσεις ένα παιδί που να πατάει στα πόδια τους. Μου αρέσει να τα βλέπω να παίζουν μαζί, να πειράζονται, να αλλάζουν τους ρόλους ανάλογα με τα κέφια, ακόμη όταν μαλώνουν έχουν πλάκα. Είναι τόσο γλυκό να τα βλέπεις να πιάνονται χεράκι χεράκι και να χορεύουν, να παίρνει το ένα κάτι να φάει και να δίνει πρώτα στο άλλο, να είναι κουρασμένα και να γέρνει ο ένας το κεφαλάκι του στον άλλο. Νιώθω ότι είναι απίστευτα τυχερά γιατί από την αρχή της ζωής τους έχουν ο ένας τον άλλο. Και δεν είναι το ίδιο όπως με τα αδέρφια διαφορετικής ηλικίας, γιατί τα δίδυμα αποκτούν τους δεσμούς τους βιώνοντας την καθημερινότητα στην ίδια ακριβώς ηλικία.
Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχετε ακούσει την έκφραση από τους γονείς σας «θα γίνεις γονιός και θα καταλάβεις». Εγώ πάντοτε γελούσα, αλλά ναι λοιπόν έχουν δίκιο. Θυμάμαι το μπαμπά μου που έλεγε «να μου κρατάς το χέρι, να με κοιτάς και είμαι χαρούμενος». Αχ, πόσο τον καταλαβαίνω τώρα. Τώρα που κρατάω το χέρι από τα παιδάκια μου και πλημμυρίζω χαρά. Που με μιας όλα τινάζονται από πάνω μου μαγικά, και μένουν μόνα αυτά.  Οπότε το κείμενο αυτό το αφιερώνω στους γονείς μου για όλα αυτά που μου πρόσφεραν και συνεχίζουν να μου προσφέρουν (ο κάθε ένας από το δικό του πόστο πια), αλλά ιδιαιτέρως (ω! τι έκπληξη) στο μπαμπά μου, που σίγουρα είναι ένα λαμπερό αστεράκι ψηλά και μας βλέπει. Δεν ήμουν και το πιο εκδηλωτικό παιδί, αλλά με το μπαμπά μου ήταν αλλιώς. Όταν έβρισκα τα σκούρα ή απλά ήθελα λίγο δύναμη, του έπιανα το χέρι και εκείνος με κοιτούσε στα μάτια και αυτό ήταν όλο. Αυτή η σιωπή, που μέσω αυτής μου μετέδιδε όλη του την αγάπη και τη δύναμη. Πόσο όμορφα ένιωθα, ασφάλεια και ηρεμία. Και τώρα το νιώθω από την άλλη πλευρά του γονιού, με άλλη ομορφιά όμως. Λυπάμαι πολύ που τα παιδιά μου και ο ανηψιός μου δεν τον γνώρισαν, είχε να τους δώσει πολλά. Θυμάμαι το φθινόπωρο τους 2003 κολλημένοι στη κίνηση μέσα σε ένα ταξί πηγαίνοντας για μια από της τελευταίες του χημειοθεραπείες. Η κατάστασή του ήταν πια μη αναστρέψιμη, το ήξερε και εκείνος, το ήξερα και εγώ. Μετρούσε στιγμές ζωής πια. Εγώ πάλευα να κάνω το καραγκιόζη, ότι δεν τρέχει τίποτα και τέτοια, βλακείες, μπορείς να κρυφτείς από έναν άνθρωπο που σε ξέρει τόσο. Δε μπορείς. Μια ματιά είναι αρκετή. Για μία μόνη φορά έκανε αυτός την κίνηση, κούρνιασε τη παλάμη του στη δική μου και όταν τον κοίταξα εγώ μου γέλασε. Σα να μου έλεγε, κορίτσι μου από εδώ και πέρα μόνη σου! Αφιερωμένο στο παππού Στέφανο, λοιπόν.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Επίλογος


Και υποτίθεται ότι πρέπει να γράψω κάτι σαν επίλογο για το λεξικό συναισθημάτων και τον μικρό μικρό άνθρωπο. Δύσκολο, γιατί παρόλο που στριφογυρνά πολύ καιρό στο μυαλό μου, όλο κάτι με φρενάρει. Το ξεκινάω, το σταματάω και άντε πάλι τα ίδια. Μετά αποφάσισα να μην γράψω τίποτα. Και τότε το παραπονεμένο προσωπάκι του μικρού μικρού ανθρώπου με έκανε να αλλάξω γνώμη.

Το λεξικό, λοιπόν ξεκίνησε την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Νιώθοντας τους γίγαντες πολύ κοντά μου, προσπαθούσα να ξεφύγω και πάλι έπεφτα στην παγίδα τους. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έκανα σκέψεις (και πράξεις πολλές φορές) ανθρωπάκου. Και αυτό δε μου άρεσε. Οπότε είπα, γράψε αυτά που σκέφτεσαι, να τα βλέπεις ξανά και ξανά, μήπως και συμορφωθείς.

Γιατί έγινα ανθρωπάκος για λίγο; Θα σας εξηγήσω. Είναι κάποιες φορές που σαν να ξυπνάς από λήθαργο, έρχεσαι αντιμέτωπος με πραγματικότητες που δεν φαντάζεσαι ότι μπορεί να χρειασθεί να αντιμετωπίσεις, και ίσως δεν είσαι και έτοιμος. Συνειδητοποιείς ότι πράγματα που για τους άλλους είναι δεδομένα, για εσένα είναι πολύ πολύ δύσκολα. Και εκεί μέσα σε αυτό το σκοτάδι, οι μιζέριες δίνουν και παίρνουν: και γιατί εγώ να ……, ενώ ο άλλος……,κλπ.

Αναλώθηκα πολύ καιρό, μα πάρα πολύ καιρό σε αυτό το τεράστιος ΓΙΑΤΙ. Γιατί να έχω αυτούς τους γίγαντες απέναντι; Όλον αυτόν τον καιρό, όπως καταλαβαίνετε, δεν έπραττε ο μικρός μικρός άνθρωπος, αλλά ο ανθρωπάκος. Ένιωθα συνεχώς ενοχές, λες και επέλεξα εγώ να μπω στις μάχες με τους συγκεκριμένους γίγαντες, γιατί γίγαντες έχουμε όλοι. Διαφέρει όμως το μέγεθος, η δύναμη, η κακία, η αντοχή τους, κλπ. Κάποιοι από τους δικούς μου είναι πολύ ανθεκτικοί και δυνατοί. Κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία, και για αρκετό διάστημα να με ρίξουν στο υπόγειό τους. Μέχρι και υποταγή δήλωσα, πεπεισμένη ότι οι μάχες θα είναι όλες χαμένες μαζί τους. Κοιτούσα, κοιτούσα και εγώ από το παράθυρο στο υπόγειό μου, σαν την γυναίκα στον πίνακα του Νταλί, και φως δεν έβλεπα, μόνο σκοτάδι.

Και κάποια στιγμή, ξαφνικά, σα να καθάρισε το μυαλό μου, και άρχισε να σκέφτεται λογικά. Ο στόχος μου δεν ήταν η απάντηση στα Γιατί, ο στόχος μου ήταν να νικήσω τους Γίγαντες.

Τα τελευταία δύο χρόνια, λοιπόν μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ. Δεν είμαι πια επισκέπτης στη ζωή μου (http://www.youtube.com/watch?v=mkIWGdNt0sM&feature=related)

Δεν σκέφτομαι όπως πριν, και σίγουρα δεν πράττω όπως πριν. Κατάλαβα ότι οι απαντήσεις στα γιατί είναι οι σειρήνες που προσπαθούν να μας απομακρύνουν από το στόχο μας, ο οποίος είναι η εξαφάνιση των γιγάντων. Αν με βοήθησε κανείς σε όλα αυτά; Μόνο όσοι άφησα, και είναι πολύ πολύ λίγοι. Θες από φόβο για την αντίδραση, θες από άρνηση και χαζο-υπερηφάνια για την κατανόηση-«λύπηση», οι γίγαντές μου είναι αόρατοι στους ανθρώπους γύρω μου, και έτσι θα μείνουν.

Ένας από τους ανθρώπους που με βοηθά πολύ στις μάχες, μου έδωσε μια συμβουλή, να μην αφήνω τη ζωή μου να περιστρέφεται γύρω από τις μάχες. Εγώ, όλον αυτό τον καιρό αυτό έκανα. Προετοίμαζα τις μάχες τα πολεμοφόδια, τον εαυτό μου, και… παρεμπίπτοντος ζούσα. Αυτό στα σίγουρα το άλλαξα, 100%. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί δε νομίζω ότι αφορούν κανέναν από εσάς.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι ντροπή να παραδεχόμαστε τις ήττες μας, δηλαδή τις υποταγές μας στους γίγαντες, και την διαμονή μας στους τόπους του ανθρωπάκου. Άλλωστε, στα σίγουρα ένας γίγαντας που έχουμε όλοι μας να πολεμήσουμε είναι αυτός, ο ύπουλος ανθρωπάκος που κρύβεται μέσα μας.

……………………………………..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που με διάβασαν και μου έκαναν παρέα όλον αυτό τον καιρό.

Δέσποινα Τριάντου

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Ωραιοπάθεια


Και να που φτάσαμε στο τελευταίο συναίσθημα του λεξικού σου, και στο πιο περίεργο : την ωραιοπάθεια. Λέξη γνωστή σε όλους, με εύκολη ετυμολογία. Λοιπόν ωραιοπαθής είναι αυτός που θαυμάζει την ομορφιά του και την επιδεικνύει συνεχώς, ή αλλιώς ο υπερβολικά αυτάρεσκος. Και θα μου πεις τώρα, τι κακό μπορεί να κάνει αυτό το συναίσθημα σε εμάς τους υπόλοιπους. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο ίδιος ο ωραιοπαθής, εννοείται ότι είναι ένας ανθρωπάκος με τα όλα του. Γιατί; Μα προφανώς επειδή ασχολείται με τόσο ανόητα πράγματα, όπως η επίδειξη της ομορφιάς του και τίποτα άλλο. Και όταν εννοούμε ομορφιά μην μένεις μόνο στην εξωτερική, σκέψου γενικά, ένα όμορφο ρούχο, ένα όμορφο αυτοκίνητο, κλπ. Άψυχα, υλικά αγαθά που τρέφουν την ματαιοδοξία του και συμπληρώνουν το πακετάκι της ωραιοπάθειας.

Παλιότερα, που ήμουν πιο ρομαντικός ή αφελής ή απλά ένας αφελής ρομαντικός, όλες αυτές τις υπάρξεις τις νόμιζα άκακες, εντάξει, κενές, χωρίς ουσία, τις κρατούσα μακριά από εμένα αλλά ακίνδυνες. Δεν είναι έτσι όμως. Σε καιρούς τόσο ασταθής, ζώντας σε μία σφαίρα-κοινωνία, όπου είμαστε σημεία που κινούμαστε μέσα σε αυτήν την σφαίρα, όλοι έχουμε ευθύνες για όλα. Και εδώ θα σταθώ, με αφορμή την ωραιοπάθεια. Οι ωραιοπαθείς, ανθρωπάκια χωρίς ιδανικά, τα έχουν φτιάξει όλα όμορφα, ζωούλα, σπιτάκι, δουλίτσα (σημ. όλα υποκοριστικά, επίτηδες για να χάνεται η ουσία της λέξης μέσα στην γλύκα του υποκοριστικού) και μόνη τους μέριμνα να επιδεικνύουν στους αντίστοιχους ανόητους ωραιοπαθής ό,τι έχουν. Κινούμενοι σε συγκεκριμένες συντεταγμένες μέσα στην σφαίρα-κοινωνία επηρεάζουν και εμάς τους υπόλοιπους, μπλοκάροντας τις συντεταγμένες μας, έτσι δεν μπορούμε να κινηθούμε όπως θα θέλαμε.

Η ωραιοπάθεια, και όλο το προφίλ ανθρωπάκου από το οποίο πηγάζει είναι καταδικαστέα, και το ίδιο καταδικαστέοι είμαστε και όλοι εμείς που συνεχίζουμε να την ανεχόμαστε. Επειδή, είναι η τελευταία μας επίσημη συζήτηση, ειλικρινά θα ήθελα να σταθώ στις ανόητες κενές υπάρξεις που απλά μάς βαραίνουν και έχουν οδηγήσει σήμερα την σφαίρα-κοινωνία που ζούμε στα όρια της συρρίκνωσης. Δεν ξέρω πώς μπορεί να σταματήσει αυτός ο κατήφορος. ‘Η μάλλον έχω να προτείνω κάτι, την αδιαφορία. Οι ωραιοπαθείς υπάρξεις συντηρούνται μέσω της αυτοπροβολής. Αν σταματήσει να υπάρχει κοινό, τι θα κάνουν; Θα αρχίσουν να λιγοστεύουν σιγά σιγά και στο τέλος (στα πλαίσια ενός πολύ αισιόδοξου πλάνου) θα σταματήσουν να υφίστανται. Πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε να είμαστε ανεκτικοί, συμπονετικοί, και άλλα τέτοια απέναντι στα ανθρωπάκια. Αλλιώς είμαστε και εμείς εν δυνάμει ωραιοπαθείς. Στο έχω ξαναπεί, είμαστε σε πολύ κρίσιμο σημείο ως σφαίρα-κοινωνία, ή θα συρρικνωθούμε εντελώς χαμένοι μέσα στην ματαιοδοξία, ή θα σωθούμε και θα κινούμαστε πια σε σωστές συντεταγμένες. «…Κι αφού πια τότε θα 'ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις, ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά, θ' ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά, κι όλη τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις.» (Κ. Καριωτάκης/Ένα ξερό δαφνόφυλλο)

Μιλώντας για την ωραιοπάθεια και ό,τι αυτό συνεπάγεται, μου έρχεται στο μυαλό η Σουζανίτα, ένας συμπρωταγωνιστής της Μαφάλντα. Η Σουζανίτα έχει πολλούς σοβαρούς στόχους στη ζωή της: Κάποτε θα γίνει μια πολύ σπουδαία μητέρα ενός πολύ σπουδαίου γιατρού και όλοι θα λένε πόσο σπουδαία είναι. Στις συζητήσεις της, το μόνο που επιδεικνύει συνέχεια είναι η ομορφιά της (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) και τους πολύ σημαντικούς στόχους της που αφορούν έναν πλούσιο και καλό γάμο για να έχει ένα πολύ όμορφο σύζυγο, ένα πολύ ωραίο σπίτι, κλπ. Και από την άλλη έχουμε την Μαφάλντα, γεμάτη ανησυχίες για τον κόσμο, προβληματισμούς και πραγματικούς στόχους. Έτσι και εμείς, ζούμε ανάμεσα στη Σουζανίτα και στη Μαφάλντα, πότε γέρνουμε από την μια και πότε από την άλλη. Όχι, όμως άλλο πια, θα πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο. Τέρμα η ανοχή!!! Ή είμαστε με την Σουζανίτα ή με την Μαφάλντα. Ή θα μείνουμε δέσμιοι μιας κενής ύπαρξης χορεύοντας το βαλς το χαμένων ονείρων με τον πλούσιο σύζυγο μέσα σε ένα πλούσιο σπίτι (http://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU&feature=related) ή θα αναδυθούμε ελεύθεροι άνθρωποι πια, σε μια κοινωνία που δεν θα είναι σφαίρα. Θα είναι όλα τα γεωμετρικά σχήματα μαζί, θα είναι όλος ο χώρος!!

………………..

Ο μικρός μικρός άνθρωπος θα ήθελε να ευχαριστήσει θερμά όσους αφιέρωσαν χρόνο να διαβάσουν τα λόγια του. Ελπίζει να τους έπεισε ότι αξίζει να προσπαθεί κανείς συνεχώς να είναι άνθρωπος και όχι να διαλέξει τον εύκολο δρόμο του ανθρωπάκου. Όσο για την γράφουσα, επιφυλάσσομαι σε έναν επίλογο, κάτι σαν κατευόδιο για τον μικρό μικρό άνθρωπο.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ψύχωση


Με ρωτάς για ένα συναίσθημα που νιώθουμε όλοι μας πολύ συχνά είτε με την καλή του πλευρά είτε με την κακή του. Και λες και μάντεψε την σκέψη μου ο μικρός μικρός άνθρωπος συνέχισε. Και θα μου πεις υπάρχει καλή πλευρά στην ψύχωση; Φυσικά και υπάρχει. Καταρχήν τι είναι ψύχωση; Εκτός από την έννοια της ψυχασθένειας, περιλαμβάνει άλλες δύο ερμηνείες. Πρώτον ως ψύχωση ορίζουμε μία έμμονη ιδέα που προκαλεί ταραχή και ανησυχία στο άτομο που την έχει (κακή ψύχωση) και δεύτερον ορίζουμε το υπερβολικό πάθος, αγάπη για κάτι (καλή ψύχωση).

Μετά από αυτά που σου είπα, σκέφτεσαι κανέναν που να μην έχει ψυχώσεις; Εγώ προσωπικά έχω πολλές, και κακές δυστυχώς και καλές. Οι περισσότερες κακές ψυχώσεις που έχουμε δημιουργούνται κυρίως από φόβο. Τι εννοώ; Όπως έχουμε ξαναπεί το μυαλό μας είναι ο κυριότερός μας αντίπαλος. Φτιάχνει λοιπόν την λίστα με τους φόβους του, ξεκινά να τους μεγεθύνει, βρίσκει στην πορεία και καλοθελητές από τον περίγυρο για να βοηθήσουν στη μεγέθυνση, και μετά από όλα αυτά, μια ταλαίπωρη ύπαρξη τι μπορεί να κάνει κόντρα σε όλο αυτό το τέρας φοβιών που έχει δημιουργήσει ο ίδιος του ο εαυτός; Απλά γίνεται ένα ψυχωτικό ον, ανθρωπάκος δηλαδή, γεμάτος έμμονες ιδέες που ταλανίζουν την ζωή του. Πώς μπορεί κανείς να αποφύγει τις κακές ψυχώσεις; Πάλι θα σε απογοητεύσω (κρίμα που στις τελευταίες μας συζητήσεις όλο σε απογοητεύω!). Δεν έχω απαντήσεις, δεν μπορώ καν να προτείνω λύσεις. Είμαι και εγώ ένα ον γεμάτο ψυχώσεις-λερναίες ύδρες. Κόβω που και που ένα κεφάλι-ψύχωση και φυτρώνουν με μιας δέκα. Προσπαθώ να χτυπήσω το πρόβλημα από τη ρίζα του, δηλαδή να σταματήσω να φοβάμαι, αλλά μέχρι στιγμής κάποιες φοβίες μου είναι τόσο τεράστιες που σχεδόν κατευθύνουν την καθημερινότητα μου. Βέβαια, υπάρχουν και οι καλές ψυχώσεις, και έχω και από αυτές πολλές, που σαν όαση καταφέρνουν μερικές φορές να με ξεκουράσουν μέσα την έρημο των κακών μου ψυχώσεων.

Μιλώντας για την ψύχωση, μου έρχεται στο μυαλό το Κογιότ. Γιατί; Μα γιατί έχει ψύχωση με το Μπιπ-μπιπ. Ζει μόνο για να το κυνηγάει, σκαρφίζεται παγίδες, τρόπους για να το πιάσει. Η ζωή του περιστρέφεται γύρω από αυτό το πουλί. Έτσι και το μυαλό μας, σαν πιστό Κογιότ, έχει τις κακές ψυχώσεις οδηγό και κυνηγάει τι; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν ξέρει στην ουσία τι ακριβώς είναι το Μπιπ-Μπιπ. Και το χειρότερο: άντε πες και το πιάνει, ξέρουμε τι θα το κάνει; Θα το φάει, θα το βασανίσει, θα το κρατήσει όμηρο ή το ακόμη χειρότερο σενάριο: μήπως το ελευθερώσει για να το κυνηγήσει ξανά; Έχοντας συνηθίσει να ζει μέσα στην ψύχωσή του, ή σωστότερα να ζει μόνο για να ταΐζει την ψύχωσή του, θέλει να κυνηγάει αιωνίως το Μπιπ-μπιπ, χωρίς αυτό τι θα κάνει;;;

Θέλοντας να κλείσω πιο αισιόδοξα, ή τουλάχιστον όχι απαισιόδοξα, θα αναφερθώ στις δικές μου καλές ψυχώσεις, σε όλα αυτά που καταφέρνουν να με βγάζουν στην επιφάνεια: ποίηση του Καββαδία, καλοκαίρι, ο Νότης (από το συγκρότημα Ξέμπαρκοι) με την κιθάρα του και με την μαγική φωνή του να μας τραγουδάει στα πανέμορφα αλλά αποπνιχτικά κατά τα άλλα σοκάκια του παλιού Αναπλιού. Έτσι, όταν παρασύρομαι από τις κακές μου ψυχώσεις και κυνηγάω το Μπιπ-μπιπ, ξεχνώντας την υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου να έχω μόνο καλές ψυχώσεις (Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει, μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ, http://www.youtube.com/watch?v=jpZYjLNTR2A), παίρνω μια βαθιά ανάσα και αναδύομαι στην επιφάνεια. Κολυμπάω και φτάνω ασφαλής στην παραλία των καλών μου ψυχώσεων, ξεχνώντας Μπιπ-μπιπ και παγίδες, μόνο θάλασσα και ορίζοντας, τίποτα άλλο.

……………………….

Ραντεβού με το συναίσθημα της ωραιοπάθειας