Τρόμος, συναίσθημα έντονο, δυνατό και καταστροφικό, αδερφάκι με τον φόβο που θα αναλύσουμε άλλη φορά. Αν αφήσεις τον τρόμο να αλωνίζει στη ζωή σου, μπορείς να μετατραπείς σε μια ταλαίπωρη ύπαρξη, η οποία θα φοβάται ακόμη και την σκιά της. Και έτσι, ο μικρός μικρός άνθρωπος ξεκίνησε να μου μιλά για τον τρόμο.
Από μικρό παιδάκι, μεταξύ των παραμυθιών με τις κακές μάγισσες και τα φαντάσματα, αναρωτιόμουν από πού πηγάζει ο τρόμος; Πώς μας διακατέχει από την μια στιγμή στην άλλη και πώς τον ξεπερνάμε.
Απαντώντας στην πρώτη ερώτηση, νομίζω ότι ο τρόμος πηγάζει από μέσα μας, ουσιαστικά υπάρχει μέσα μας. Η φαντασία των παιδικών μου χρόνων είχε φτιάξει την φιγούρα του τρόμου. Πρόκειται για μια φιγούρα ψηλόλιγνη, χωρίς πρόσωπο, χωρίς χαρακτηριστικά, έτσι για να μην τον αναγνωρίζεις εύκολα, που βρίσκεται δίπλα μας συνεχώς. Δεν τον βλέπουμε όμως, παρά μόνο τις στιγμές που μας διακατέχει.
Και ερχόμαστε στο δεύτερο ερώτημα, γιατί μάς διακατέχει; Νομίζω ότι εμείς του ανοίγουμε το παράθυρο να μπει στη ζωή μας. Όχι, την πόρτα, γιατί από τις κύριες εισόδους της ζωής μας μπορούμε και ελέγχουμε ευκολότερα τους εισβολείς. Από το παράθυρο μπαίνει, ο τρόμος, αθόρυβα, γλιστρώντας σαν αόρατο φαντασματάκι. Και ξεκινώντας να μας καταλαμβάνει, ξεκινάει να γίνεται ορατός, κομμάτι-κομμάτι. Στο χέρι μας είναι να τον διώχνουμε όταν ξεκινά να γίνεται ορατό το μαύρο του κοστούμι. Ποιος μπορεί όμως να το κάνει;; Αναπάντητο, το τρίτο μου ερώτημα, λοιπόν.
Ο τρόμος που πιστεύω ότι απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους είναι αυτός που αφορά το μέλλον. Είναι το συναίσθημα των αδύναμων ανθρώπων, αυτών που φοβούνται να ελπίσουν σε κάτι. Αυτός είναι και ο εχθρός του τρόμου, η ελπίδα. Εάν ρωτήσεις τους περισσότερους ανθρώπους, θα σου πουν ότι ο μεγαλύτερος τρόμος τους είναι ότι δεν θα καταφέρουν ποτέ, αυτά που επιθυμούν πάρα πολύ. Και ενώ τη μία στιγμή είναι αισιόδοξοι και συνεχίζουν να προσπαθούν για να επιτύχουν, ξαφνικά τους καταλαμβάνει αυτό το συναίσθημα και δεν βλέπουν πια, ούτε προσπάθεια, ούτε πιθανό αποτέλεσμα. Βλέπουν τους εαυτούς τους μετά από χρόνια ακόμη να μην έχουν επιτύχει αυτό για το οποίο προσπαθούν. Και μετά βυθίζονται στην απογοήτευση.
Ο ήρωας κόμικς που έχει τον τρόμο μέσα του είναι ο Σκούμπι Ντου, αυτό το συμπαθητικό σκυλί, που τρομάζει με το παραμικρό. Και υποτίθεται ότι είναι και ειδικευμένο στα μυστήρια και στις δύσκολες καταστάσεις. Πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις, τρομαγμένο στην αγκαλιά του Σάγκυ, του αφεντικού του ή κρυμμένο σε καμιά γωνιά. Ο Σκούμπι είναι μια φιγούρα που αντιπροσωπεύει επακριβώς την ανθρώπινη ύπαρξη που την έχει καταλάβει ο τρόμος, αδύναμη, ανήμπορη και τόσο αστεία στα όρια της γελοιότητας. Ακούει τον Σάγκυ να του λέει : «Έτσι και εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω, ψάχνω, λοιπόν ό,τι φοβάσαι για να γίνω»,
http://www.youtube.com/watch?v=6WeRdyxlrsM.
Η δική μου σχέση με τον τρόμο; Αρκετά στενή. Ο τρόμος μου κοντράρει τις θετικές σκέψεις μου για το μέλλον. Θα μου πεις, γιατί σκέφτεσαι το μέλλον; Γιατί το παρών δεν έχει αυτά που θέλω!! Αυτήν την ταινία τρόμου με εμένα γερασμένο και ακόμη να προσπαθώ να επιτύχω τα ίδια πράγματα που προσπαθώ τώρα, την βλέπω συχνά. Τον τελευταίο καιρό, όλο και συχνότερα. Το μόνο που έχω καταφέρει είναι να την κόβω στη μέση. Εκεί που αρχίζει και γίνεται σκληρή, κάνω διάλειμμα για διαφημίσεις. Κάτι έχω καταφέρει και εγώ, τρομάζω, αλλά είπαμε δεν είμαι και Σκούμπι, βέβαια δεν είμαι και ατρόμητος. Ευτυχώς έχω τον δικό μου Σάγκυ, ο οποίος καταφέρνει (τις περισσότερες φορές) με μια του κουβέντα να διώχνει τον τρόμο, έστω και προσωρινά.
Και όταν είμαι μόνος χωρίς τον Σάγκυ, αναρωτιέμαι, υπάρχει κάποιος τρόπος να μπορείς να δεις το μέλλον, να ξέρεις βρε παιδί μου, αξίζει να προσπαθείς ή να σταματήσεις και να αποδεχτείς την πραγματικότητα; Και από την άλλη σκέφτομαι, αν γνωρίζαμε από πριν τι θα συμβεί στο μέλλον, μήπως τρομάζαμε περισσότερο;
......................................
Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου με το τίποτα
