Συγχώρεση

Η συγχώρεση είναι ένα συναίσθημα που προκαλεί πολλά άλλα συναισθήματα, και σε αυτόν που τη δίνει και σε αυτόν που τη ζητάει. Πριν ξεκινήσω, οφείλω να διευκρινίσω ότι θα ασχοληθώ με την συγχώρεση μιας αληθινής συγνώμης, και όχι για ψεύτικες και ανώφελες συγνώμες που αραδιάζουν καθημερινά τα ανθρωπάκια του κόσμου αυτού.

Ξεκινώντας διαχωρίζουμε τον αποστολέα και τον παραλήπτη μιας συγνώμης. Ο αποστολέας είναι αυτός που κατανοώντας τα λάθη του, ζητά την συγχώρεση από αυτόν που έβλαψε. Τα θετικά όλης αυτής της διαδικασίας είναι ολοφάνερα. Ο άνθρωπος μόνο έτσι μπορεί να εξελιχθεί, βλέποντας και καταλαβαίνοντας τις λάθος συμπεριφορές του, να ζητά τελικά συγχώρεση. Μόνο έτσι έρχεται η κάθαρση της ψυχής μας, αλαφρώνουμε. Από την άλλη, ως δέκτης συγνώμης (αποστολέας συγχώρεσης) εάν ανήκουμε στην κατηγορία του ανθρώπου, οφείλουμε να συγχωρέσουμε. Σαν ταινία με happy end, τα περιέγραψα… Και τώρα θα στο χαλάσω λίγο: μακάρι να ήταν έτσι. Έτσι, θα ήταν σε έναν ιδανικό κόσμο, καμία σχέση δηλαδή με αυτόν που έχουμε. Επειδή όμως δεν μας κάνει αυτός ο κόσμος, ας προσπαθήσουμε να τον βελτιώσουμε. Ένα μικρό βηματάκι, είναι και αυτό της κατανόησης των λαθών μας, γιατί από αυτά μαθαίνουμε, τα πετάμε πίσω μας, σταματάνε να βαραίνουν την ύπαρξή μας και προχωράμε πιο ανάλαφροι μπροστά.

Ο πιο πιστός ήρωας κόμικς της συγχώρεσης είναι ο συμπαθέστατος Πόρκυ Πιγκ. Αυτό το καλοκάγαθο γουρουνάκι, συγχωρεί συνεχώς τις εκατοντάδες φάρσες και τα πειράγματα του Ντάφυ Ντακ. Είναι τόσο δεκτικό στις συγνώμες του Ντάφυ, που πολλές φορές περνιέται για αφελής. Το ίδιο συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Και να θες να αγιάσεις δεν μπορείς. Παλεύεις να είσαι άνθρωπος, να μην κρατάς μανιάτικο κάτι που σου έκαναν, να συγχωρείς και είναι φορές που παρεξηγείσαι. Εννοείται όχι από αυτούς που σου ζητούν συγνώμη, άλλα από ανθρωπάκια, που νομίζουν ότι η εξυπνάδα είναι να την φέρνεις στους άλλους, και σιγά μην ζητάς και συγνώμη, και εάν κάποιος σε έβλαψε, εννοείται δεν τον συγχωρείς, αλλά του το κοπανάς κιόλας, για να νιώσει περισσότερο άσχημα. Αυτές είναι συμπεριφορές που δεν μας ταιριάζουν. Εμείς που προσπαθούμε να είμαστε άνθρωποι, ας συγχωρούμε τους Ντάφυ, δεν πειράζει.

Τι γίνεται όμως όταν μπερδεύονται οι ρόλοι, και ο εαυτός μας καλείται να παίξει ταυτόχρονα τον ρόλο του Πόρκυ και του Ντάφυ Ντακ; Δηλαδή, με άλλα λόγια τι γίνεται όταν πρέπει να συγχωρέσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Και εδώ, νομίζω ότι οι άνθρωποι (και μόνο αυτοί!!) μπουκωμένοι με τις καλοσύνες μας, αποφασίζουμε να πάψουμε να δίνουμε πια συγχωροχάρτια και λέμε όχι στον εαυτό μας Ντάφυ. Δεν συγχωρούμε. Όλη η σκληρότητά μας εξαντλείτε σε εμάς τους ίδιους.

Η δική μου σχέση με την συγχώρεση; Νομίζω ότι είμαι αρκετά ανεκτικός και δεκτικός στις συγνώμες των άλλων. Μόνο που ποτέ πια δεν θα χρειασθεί να τους ξανασυγχωρέσω!! Τι εννοώ; Οι άνθρωποι που ζήτησαν συγνώμη από εμένα, ήταν κοντινοί μου άνθρωποι, «φίλοι». Τους συγχώρεσα βέβαια, απλά πλέον βρίσκονται από την έξω πλευρά της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ φίλου και απλού γνωστού. Καταλαβαίνω τι λες από μέσα σου: ότι πρακτικά δεν τους συγχώρεσα ποτέ. Τι να σου πω, έτσι είμαι, δίνω τόπο στην οργή, αλλά στη ψυχή μου δεν ξαναμπαίνει ο παραλήπτης της συγχώρεσής μου. Τον αφήνω να με τριγυρνάει, πλησιάζει τον φράκτη, αλλά ποτέ δεν το αφήνω να τον περάσει. Μπορεί να το κάνω και από φόβο, δεν ξέρω!!

Από την πλευρά της αυτοσυγχώρεσης, δύσκολα τα πράγματα. Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου. Μέχρι τώρα, τουλάχιστον δεν έχω δεχθεί καμία συγνώμη του. Ο Πόρκυ μετατρέπεται σε σκληρός και άκαρδος απέναντι στον προσωπικό μου Ντάφυ. Τι και αν προσπαθώ να τον καλοπιάσω, τίποτα. Αυτό είναι και το παράπονό μου. Δεν μπορώ να είμαι καλός και ανεκτικός με εμένα. Τι να σου πω; Ίσως κάποτε γλυκάνει ο Πόρκυ μου, προς το παρόν πάντως, αλλάζει χαρακτήρα όταν πρόκειται για τον προσωπικό μου Ντάφυ, και από καλός και αγαθός, γίνεται αμείλικτος και πικρόχολος, εστιάζοντας στις αποτυχίες και στα λάθη μου. Ελπίζω όμως, κάποτε να μπορέσω να συγχωρέσω τον καημενούλη Ντάφυ που κρύβεται μέσα μου, γιατί δεν μπόρεσε να είναι, όπως ακριβώς εγώ θέλησα....

«Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους, άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα, μα εκείνη αρνείται», (Επίλογος / Τ. Λειβαδίτης(http://www.youtube.com/watch?v=Q-mkaQsJb2Y).

…………………………..

Ραντεβού την άλλη Κυριακή 23 Ιανουαρίου με το συναίσθημα του τρόμου.