Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Ραθυμία


Για τη ραθυμία βρήκες να με ρωτήσεις Χριστουγεννιάτικα; Τέλος πάντων, ενδιαφέρον συναίσθημα είναι. Και ο μικρός μικρός άνθρωπος (που όπως έχετε καταλάβει είναι και λίγο γκρινιάρης) άρχισε να μου μιλά για τη ραθυμία.

Τι είναι αυτό το συναίσθημα; Ξέρεις; Σίγουρα ξέρεις, όλοι το ξέρουμε, όλοι το έχουμε βιώσει, ίσως όμως δεν το παραδεχόμαστε. Ως ραθυμία περιγράφεται η οκνηρία, η νωθρότητα, ενώ ο άνθρωπος που διακατέχεται από αυτό το συναίσθημα, ο ράθυμος δηλαδή, είναι αυτός που δεν έχει διάθεση για δράση, ουσιαστικά δεν έχει διάθεση για τίποτα.

Η ραθυμία έχει πολύ σοβαρές συνέπειες, σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο, και θα σου εξηγήσω γιατί. Επιμένω, να κατανοήσεις σε πρώτη φάση ότι έχει συνέπειες, να το αποδεχτείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι, εν δυνάμει ράθυμοι, νομίζουν ότι οι συνέπειες της βαριεστιμάρας τους είναι μόνο ως προς τον εαυτό τους, άντε και λίγο ως προς τον πολύ στενό τους κύκλο. Αυτό είναι μέγα λάθος!!! Οι συνέπειες είναι σαν τεράστιο χταπόδι που απλώνει τα πλοκάμια του και δεν αφήνει κανέναν να ξεφύγει. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Η ραθυμία σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να προέλθει από αιτίες, μπορεί και ξαφνικά. Όλοι μας έχουμε βιώσει φάσεις της ζωής μας που βαριόμαστε τα πάντα, δε βρίσκουμε νόημα πουθενά. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας και περιμένουμε να έρθει μαγικά η λύση. Κάτι να γίνει και ξαφνικά να πάψουμε να βαριόμαστε. Νομίζω ότι τελευταία νιώθουμε όλο και περισσότερο συχνά αυτό το συναίσθημα. Ίσως γιατί ζούμε μια ζωή με αυτόματο πιλότο. Οι συνέπειες, όπως σου προανέφερα, είναι σε ατομικό επίπεδο και σε στενό οικογενειακό κύκλο.

Επειδή όμως δεν της φτάνουν αυτές, ακλουθεί και η ραθυμία με συνέπειες σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτή είναι και ο σημαντικότερος σύμμαχος της άθλιας εποχής που ζούμε. Κάποιοι άνθρωποι (ανθρωπάκια στην ουσία) εκμεταλλεύονται την ραθυμία μας. Τι εννοώ. Πολλές φορές η απογοήτευσή μας για πράγματα μάς οδηγεί στην νωθρότητα και στην αδράνεια. Όσο περισσότερο απογοητεύεσαι τόσο πιο βαθιά βουλιάζεις στην απάθεια και στην ραθυμία. Οι πονηροί και τυχοδιώκτες εκμεταλλευτές της ραθυμίας μας, την αγοράζουν σε καλή τιμή, την μεγεθύνουν, την φτιασιδώνουν. Την μεταλλάσουν, της δίνουν την μορφή που τους βολεύει, ποια είναι αυτή: ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Και όσο περνάει αυτό το μήνυμα, τόσο βουλιάζουμε όλοι στην μαύρη μας σκέψη ότι τίποτα πια δε θα αλλάξει. Μηδέν αξίες, μηδέν στόχοι. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα των ανθρωπάκων είναι ότι μας έχουν καθηλώσει στον καναπέ της ραθυμίας μας, και μας έχουν απογοητεύσει τόσο πολύ που δεν έχουμε πια στόχους. Και όμως, αυτό είναι το κλειδί. Το αντίδοτο της ραθυμίας είναι οι στόχοι. Αυτό είναι το σκοινί που θα μας τραβήξει στην επιφάνεια. Ίσως σκέφτεσαι τι συμβαίνει με εσένα; Είσαι ράθυμος; Να ανησυχήσεις ή όχι; Αυτή είναι και η παγιδούλα της. Είναι τόσο λεπτή, σχεδόν αόρατη, η γραμμή μεταξύ στιγμιαίας βαρεμάρας και έλλειψης δράσης από τη ραθυμία. Αρχίζεις και περπατάς μέσα στο γήπεδο προς τη ραθυμία χωρίς να το καταλαβαίνεις, και αν λίγο αφεθείς έπεσες στα δίχτυα της.

Ο ήρωας που ταιριάζει σε αυτό το συναίσθημα είναι ο Πασχάλης, ο χήνος «βοηθός» της γιαγιάς Ντακ. Μόνο βοηθός δεν είναι. Γυρνάει άσκοπα στο αγρόκτημα, και τα μόνα που τον ενδιαφέρουν είναι οι μηλόπιτες και ο ύπνος. Βαριέται να κάνει το ο,τιδήποτε, εκτός από το να τρώει και να κοιμάται. Αυτό το τεμπέλικο, αλλά κατά τα άλλα συμπαθέστατο πτηνό, βάζει πάντοτε τους άλλους σε μπελάδες αφού ό,τι αναλαμβάνει γίνεται σκόνη και θρύψαλα. Με τη συμπεριφορά του αυτή κάνει έξαλλη την γιαγιά Ντακ, η οποία είναι και η μόνη που μπορεί να τον βάλει να δουλέψει. Καταφέρνει να τον στρώνει στη δουλειά, βγάζοντάς τον από τη ραθυμία του.

Η δική μου σχέση με τη ραθυμία; Θα ήθελα να μπορούσα να σου πω με σιγουριά ότι δεν έχω κινηθεί καθόλου στο γήπεδό της. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να το κάνω. Η απογοήτευσή μου σε πολλά επίπεδα κατάφερε, αρκετές φορές, να με καθηλώσει. Δεν ξέρω εάν πέρασα την διαχωριστική γραμμή. Το σίγουρο είναι ότι πίστεψα πως δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα, πώς ό,τι και εάν κάνω θα είναι μάταιο. Πώς ξέφυγα; (εάν ξέφυγα βέβαια!) Βάζοντας στόχους. Ακόμη και ένας μικρός στόχος μπορεί να μας ελευθερώσει από τη ραθυμία. Να πιστέψεις ότι θα φυσήξει επιτέλους ένας άνεμος πεχλιβάνης (http://www.youtube.com/watch?v=vmcPDi_W0BU). Είναι η δική μας γιαγιά Ντακ. Το ξέρω, είναι φορές που από άμυνα, η ραθυμία φαντάζει λύση. Όμως η έλλειψη δράσης ποτέ δεν ήταν λύση. Πρέπει να αντισταθούμε, να αφήσουμε τη γιαγιά Ντακ να μας βοηθήσει. Και πού ξέρεις; Μπορεί το δώρο, αφού δραστηριοποιηθούμε να είναι χιλιάδες ζεστές, λαχταριστές μηλόπιτες, που σίγουρα θα έχουν άλλη γεύση.

……………………………………………..

Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 5 Ιανουαρίου με τη συγχώρεση.

1 σχόλιο:

  1. Επειδή έπιασε και τον μικρό μικρό άνθρωπο η ραθυμία των γιορτών, ελπίζουμε να τον συγχωρέσετε που θα καθυστερήσει λιγάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή