Παράπονο

Λοιπόν, άκου να δεις τι μαγικό συνέβη. Την προηγούμενη εβδομάδα βίωσα τόσο έντονα το παράπονο, ώστε μπορώ να στο περιγράψω τέλεια!!! Έχω μάλλον συγχρονιστεί με το λεξικό σου. Και ο μικρός μικρός άνθρωπος ξεκίνησε να μιλάει για το παράπονο.

Πώς ορίζεται λοιπόν αυτό το περίεργο συναίσθημα; Ως η ψυχική διάθεση που χαρακτηρίζεται από λύπη, πίκρα, δυσαρέσκεια, και οφείλεται στην αίσθηση της ατυχίας ή αδικίας που βιώνει κάποιος. Αυτό το συναίσθημα είναι πολλά στην τιμή του ενός. Σαν το μαγικό βαλιτσάκι του Σπορ Μπίλυ χωράει μέσα τη λύπη, την αδικία, την απογοήτευση, την ηττοπάθεια, την μιζέρια και σε καμία περίπτωση δεν αφήνει χώρο για την αυτοεκτίμηση. Με μία φράση: (α) το ειδικό παράπονο «Γιατί να μου συμβαίνει αυτό εμένα, ή γιατί εγώ να μην μπορώ να καταφέρω αυτό», κλπ και (β) το γενικό παράπονο «γιατί οι άνθρωποι είναι έτσι, ή γιατί δεν υπάρχουν θεσμοί πια», κλπ. Και στα δύο παράπονα ο κοινός παρονομαστής είναι η μιζέρια. Μην σε εκπλήσσει. Η σειρήνα του παράπονου είναι πολύ θελκτική ώστε να μπορέσεις να την αγνοήσεις και να μείνεις μόνο στο παραπονάκι. Βουλιάζεις σε αυτό το συναίσθημα, και όσο βουλιάζεις τόσο πιάνεις πάτο σε έναν απύθμενο κατήφορο. Αυτό που με θυμώνει στο ειδικό παράπονο είναι ότι συνήθως ξεκινά από εξωτερικούς παράγοντες. Αυτοί έχουν την καταπληκτική ικανότητα να υπενθυμίζουν στους ευάλωτους στο παράπονο ανθρώπους ό,τι δεν έχουν πετύχει, αγνοώντας επιδεικτικά ό,τι έχουν πετύχει. Συνήθως, το ειδικό παράπονο είναι προϊόν εξωτερικής κριτικής και εννοείται σίγουρα κακοπροαίρετης. Γιατί καλοπροαίρετη κριτική δεν υπάρχει, αλλιώς δε θα ήταν κριτική θα ήταν σχολιασμός.

Το γενικό παράπονο, εννοείται ότι είναι προτέρημα των ανθρώπων και άγνωστη λέξη στους ανθρωπάκους. Όσο περισσότερο άνθρωπος είσαι, τόσο περισσότερο παράπονο νιώθεις βλέποντας έναν κόσμο να καταρρέει μέσα στο σκοτάδι. Πουθενά αξίες, αξιοκρατία, δικαιοσύνη. Παντού διαφθορά και ανθρωπάκια. Μεγάλα, ογκώδη ανθρωπάκια, ψηλά, αλλά στην ουσία πιο μικρά από εμένα στην ψυχή. Για αυτό το παράπονο είμαι κάθετος. Πρέπει να το διώξουμε. Να δώσει τη θέση του στον θυμό και στην οργή, έτσι ώστε κάτι να μπορέσουμε να αλλάξουμε. Αν μείνουμε μόνο στο παράπονο θα γίνουμε κλαψιάρηδες επαναστάτες και μόνο!!

Ψάχνοντας για ένα ήρωα που να βιώνει αυτό το συναίσθημα, βρήκα πολλούς, αλλά τελικά επέλεξα τον Πινόκιο. Αυτή η ξύλινη κούκλα παραπονιέται συνεχώς ότι όλα στη ζωή του είναι στραβά. Προσπαθεί να την καλυτερέψει λέγοντας ψέματα. Ψέματα για να καλύψει τα παράπονά του. Μου αρέσει αυτός ο ήρωας γιατί το ψέμα του φαίνεται μέσω της μύτης του που μεγαλώνει. Φαίνεται βέβαια μόνο σε αυτούς που θέλουν να το δουν. Ο Τζίμινι Κρίκετ, ο έξυπνος γρύλος που τον συντροφεύει, ο φύλακας άγγελός του, καταλαβαίνει πάντοτε τα ψέματά του, και προσπαθεί να τον πείσει να γυρίσουν πίσω στον Τζεπέτο και να πάψει να παραπονιέται. Όμως ο Πινόκιο αφήνει το παράπονό του να τον παρασύρει. Θέλει να γίνει μεγάλος και τρανός, να πάψει να είναι απλά μια ξύλινη κούκλα. Το αποτέλεσμα: μπλέκει με τον Ξουράφη, την πονηρή αλεπού και τον Στρούρνο, τον αγριόγατο.

Η δική μου σχέση με το παράπονο; Στην είπα είδη νομίζω. Στενή, και σε αρκετές περιόδους της ζωής μου, όπως την προηγούμενη εβδομάδα, στενότατη. Με αφορμή δύο (κατά κάποιον τρόπο) αποτυχίες, μια σε επαγγελματικό και μία σε προσωπικό επίπεδο, άφησα να με αποπλανήσουν οι σειρήνες του παράπονου. Τα μόνα που τριγύριζαν το μυαλό μου ήταν αυτά που δεν πέτυχα. Έστησα τον εαυτό μου στον τοίχο και τον πετροβολούσα (εννοείται μαζί με τους «καλοπροαίρετους» εξωτερικούς παράγοντες!). Έβλεπα παντού Ξουράφηδες και Στούρνους. Τον Κρίκετ ούτε που τον διέκρινα!

Πολλές φορές το παράπονο μας για πράγματα που δεν καταφέραμε, για όλα αυτά που χάθηκαν στου βυθού μια άκρη, που πνίγηκαν σε ένα δάκρυ (http://www.youtube.com/watch?v=vKeuoHrv8jU) μας κάνει ευάλωτους. Ας αναζητήσουμε τον δικό μας Κρίκετ, λοιπόν, που καμιά φορά δεν είναι και πολύ μακριά, μπορεί να είναι και μέσα μας!

…………………………………………………..

Ραντεβού την άλλη Κυριακή 26 Δεκεμβρίου με το συναίσθημα της Ραθυμίας