Πάθος

«Πάθος!!! Ωραίο συναίσθημα, ωραίο και ενδιαφέρον». Και έτσι, ο μικρός μικρός άνθρωπος ξεκίνησε την ιστορία του για το πάθος, με πολύ ενθουσιασμό, όπως άλλωστε του αρμόζει.

Πώς ορίζεται το πάθος: Ως το συναίσθημα που κυριαρχεί πάνω στη συνείδησή μας με έντονο τρόπο, ώστε να μην μπορούμε να ελέγξουμε την κρίση μας. Όταν μας κυριαρχεί το πάθος, τότε είναι αυτό που καθορίζει και την γενικότερη συμπεριφορά μας. Η αφετηρία είναι πάντοτε η ίδια: ο εαυτός μας. Αυτό που αλλάζει είναι το αίτιο του πάθους μας (ή το αντικείμενο) και το αποτέλεσμα. Αυτά τα δύο είναι και αυτά που θα το κατατάξουν σε μία από τις παρακάτω κατηγορίες : πολύ επικίνδυνο, επικίνδυνο, λιγότερο επικίνδυνο και πολύ λίγο επικίνδυνο. Ακίνδυνο πάθος, δυστυχώς δεν υπάρχει (μην αντιδράς από τώρα, θα το εξηγήσω παρακάτω).

Αν σε ρωτήσω τι πάθη σού έρχονται στο μυαλό, τι θα μου πεις; Πάθος για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, κλπ (δηλαδή, πάθος για τις λεγόμενες ανώτερες ιδέες), πάθος για διάβασμα, χορό, κλπ (δηλαδή, πάθος για πράγματα που μας διασκεδάζουν), πάθος για φαγητό, ποτό, κλπ (δηλαδή, συνήθειες που αφού γίνουν πάθη παύουν να είναι ακίνδυνες), πάθος για εξουσία, χρήματα, κλπ (δηλαδή, πάθος για τις κατώτερες ιδέες, αυτές που έχει σημαία του ο ανθρωπάκος), πάθος για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο (δηλαδή, έρωτας, έλξη που αφού γίνει πάθος παύει να είναι ακίνδυνη), κλπ.

Από αυτά τα πάθη και με βάση τα αίτια, μπορεί κανείς να τα κατατάξει σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες, π.χ. το πάθος για εξουσία είναι ένα «πολύ επικίνδυνο» πάθος, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αντίθετα, το πάθος για δικαιοσύνη είναι από μόνο του ένα «πολύ λίγο επικίνδυνο» πάθος, ενώ η τελική του κατηγορία, εξαρτάται από το αποτέλεσμα. Εάν έχει πολύ άσχημο αποτέλεσμα τότε η τελική του κατάταξη θα είναι ένα «πολύ επικίνδυνο» πάθος. Μην σου φαίνεται περίεργο. Όλα τα πάθη, όλα μα όλα, μπορούν να έχουν ένα αρκετά επικίνδυνο αποτέλεσμα, ακόμη και το πάθος για τις ανώτερες ιδέες (μην το συγχέεις με την αφοσίωση, τον ενθουσιασμό, κλπ). Γενικότερα, το πάθος μάς αλλοιώνει τον ορίζοντα. Βλέπουμε τα πράγματα αρκετά διαφορετικά από ό,τι είναι. Συνεπώς, κάθε τι διαφορετικό από το πραγματικό είναι ικανό να μας βάλει σε τροχιά ανθρωπάκου.

Σχετικά με τα πάθη, οι ήρωες μου βρίσκονται κρυμμένοι στα μανιταρόσπιτά τους. Καλά κατάλαβες, τα στρουμφάκια. Ποιόν να πρωτοσκεφτείς ; Τον Μάγειρα που έχει πάθος με την κουζίνα; Πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις εκεί μέσα, να φτιάχνει τα γνωστά ταρτάκια, αδυναμία του Λιχούδη που τα καταβροχθίζει όλα με την μία. Πας λίγο παραπέρα και σε κυκλώνουν οι μυρωδιές και τα αρώματα από τον Μελένιο, που έχει πάθος με την ομορφιά (ούτε η Στρουμφίτα έτσι!), λες θα πάω μια βόλτα στο δάσος. Και τσουπ! πέφτεις πάνω στον Λουλούκο, που έχει πάθος με την καλλιτεχνία. Ψάχνει την έμπνευση μαζεύοντας στρουμφόμουρα. Άσε ο Χουζούρης, που έχει πάθος με τον ύπνο, ο Χαχανούλης που έχει πάθος με τις φάρσες και ο Προκόπης που όλα τα φτιάχνει όλα τα μαστορεύει, αφού έχει πάθος με τις κατασκευές. Αυτό το χωριό δεν είναι το χωριό των στρουμφ, το χωριό του Πάθους είναι.

Και θα πεις ; Αυτά τα πάθη γιατί δεν είναι ακίνδυνα; Γιατί, ο Μάγειρας με το να φτιάχνει όλο γλυκά θα προκαλέσει διαβήτη και χοληστερίνη σε όλη η στρουμφοκοινότητα, ο Λιχούδης θα αποκτήσει ένα σωρό προβλήματα υγείας, ο Μελένιος και ο Λουλούκος θα μετατραπούν σε μονόχνοτα στρουμφ που τα νοιάζει μόνο η εικόνα ή η ανύπαρκτη έμπνευση, αντίστοιχα. Ο Χουζούρης μονίμως στο κρεβάτι, πρέπει να έχει χάσει τη μισή του στρουμφοζωή, ο Χαχανούλης κοντεύει να ανατινάξει το χωριό με τα εκρηκτικά δώρα του και ο Προκόπης αντί να ζει τη ζωή του, ασχολείται συνεχώς με τις μηχανές. Οπότε, τι λες, είναι ακίνδυνα τα πάθη τους; Όχι. Τώρα σχετικά με το σε ποια κατηγορία ανήκουν εξαρτάται από το αποτέλεσμα και είναι κατά περίπτωση (αφού το αίτιο από μόνο του τα κατατάσσει ως «πολύ λίγο» ή «λιγότερο» επικίνδυνα πάθη). Υπάρχουν φορές που τα πάθη έχουν οδηγήσει τα στρουμφ σε περιπέτειες, αφού για το κάθε λαθάκι, παραμονεύει ο Δρακουμέλ, και η Ψιψινέλ (που έχουν πάθος με τα στρουμφ). Το φρένο σε όλα αυτά τα πάθη των στρουμφ, που είναι ουσιαστικά και αυτό που τα σώζει από τους διώκτες τους, είναι ο Παπαστρούμφ. Αυτός εκπροσωπεί, την συνείδηση τους. Αυτός θα κρατήσει το «πολύ λίγο» επικίνδυνο πάθος του κάθε στρουμφ σε αυτό το επίπεδο.

Η δική μου σχέση με το πάθος; Θεωρώ ότι έχω και εγώ αρκετά «λιγότερο επικίνδυνα» πάθη. Έχω κοινά κυρίως με τον Μάγειρα, τον Προκόπη και ακόμη περισσότερο με τον Λουλούκο, γιατί μονίμως ψάχνω και εγώ την χαμένη μου έμπνευση. Προφανώς αυτά τα πάθη αρκετές φορές μετατράπηκαν σε «επικίνδυνα», και ήρθα και εγώ αντιμέτωπος με τον Δρακουμέλ. Εννοείται ότι με έσωσε ο δικός μου Παπαστρούφ.

Η συμβουλή μου ; Να έχετε πάθη (για να μην είναι επίπεδη η ζωή), αλλά να μένουν στο ασφαλές επίπεδο των «πολύ λίγο» επικίνδυνων. Οπότε, για να αποφύγετε τις ατυχείς συναντήσεις με τον Δρακουμέλ, ψάξτε να βρείτε τον δικό σας Παπαστρούμφ, για να μπορείτε να μαζεύετε ανέμελοι στρουμφόμουρα στο δάσος!!!

……………………………………………

Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου με το παράπονο.