Επιθυμία

“Δύσκολο συναίσθημα η επιθυμία. Όλα τα δύσκολα έβαλες σε αυτό σου το λεξικό!!”
Και ο μικρός μικρός άνθρωπος ξεκίνησε να μου μιλά.
Η μεγαλύτερή μου επιθυμία, αυτή που καθορίζει την πορεία της ζωής μου μέχρι τώρα είναι αυτή του να είμαι άνθρωπος και να μην γίνω ανθρωπάκος. Προκειμένου να περιγράψω το συναίσθημα της επιθυμίας δε θα μπορούσα να βρω καλύτερο παράδειγμα από την Μάτζικα Ντε Σπελ. Επιθυμεί διακαώς την πρώτη δεκάρα του Σκρουτζ, γιατί πιστεύει ότι θα της δώσει το χάρισμα του Μίδα, δηλαδή την ικανότητα να μετατρέπει σε χρυσάφι ό,τι αγγίζει. Βοηθός της σε αυτόν τον αγώνα το πιστό της κοράκι, ο Πόε.
Όλοι εμείς έχουμε επιθυμίες που θα μπορούσαν να είναι κάτι σαν την τυχερή δεκάρα, κάνουμε τα πάντα για να τις εκπληρώσουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε σαν την Μάτζικα, και κάθε φορά επικαλούμαστε τη βοήθεια κάποιου άλλου, που θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον Πόε.
Τώρα θα μου πεις, η εκπλήρωση μιας επιθυμίας μας, είναι απαραίτητο ότι θα μας κάνει και καλύτερους ανθρώπους, δηλαδή είναι πάντοτε για καλό ; Εξαρτάται. Το σεντούκι των προσωπικών επιθυμιών του κάθε ενός από εμάς κρύβει και καλές και κακές επιθυμίες. Επιθυμίες που μας οδηγούν στο δρόμο του ανθρώπου και επιθυμίες που μας οδηγούν στο δρόμο του ανθρωπάκου. Και ο Πόε ; Πάντα υπάρχει ένας Πόε, που πολλές φορές μπορεί να είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός. Εάν οι επιθυμίες είναι αυτές του ανθρώπου, ο βοηθός μας μπορεί να λέγεται Πόε, αλλά είναι ένα πιστό άκακο λευκό περιστεράκι. Εάν οι επιθυμίες μας είναι αυτές του ανθρωπάκου, τότε όντως σαν άλλη Μάτζικα έχουμε και εμείς στη δούλεψή μας ένα “παμπόνηρο” και αδίστακτο κοράκι, τον κατάμαυρο Πόε.
Τώρα μπορεί να συμβαίνει και το εξής : οι επιθυμίες μας να είναι καλές, αλλά τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουμε να είναι άσχημα, δηλαδή να έχουμε βοηθό μας το κοράκι Πόε. Το ανάποδο, δηλαδή να έχουμε επιθυμίες κακές και να έχουμε βοηθό μας το περιστεράκι Πόε, μπορεί να συμβεί, αλλά με λίγο διαφορετικούς ρόλους. Δηλαδή, στην πρώτη περίπτωση, ξεκινάμε με καλές προθέσεις, επιθυμούμε κάτι, σαν άνθρωποι έχουμε συνηθίσει σε πράξεις και μέσα ανθρώπου, αλλά πάνω στην πορεία αλλάζουμε. Μας συνεπαίρνει η επιθυμία, σαν άλλη Δαλιδά μας αποδυναμώνει και γινόμαστε ανθρωπάκια, χρησιμοποιούμε μέσα ανθρωπάκου και με σύμμαχό μας το κοράκι Πόε, δηλαδή τον εαυτό μας, καταφέρνουμε να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας. Αποτέλεσμα εκπλήρωσης αυτής της επιθυμίας : συμπεριφορά ανθρωπάκου.
Στη δεύτερη περίπτωση ξεκινάμε με κακές προθέσεις, έχουμε μάθει σε πράξεις ανθρωπάκου και όχι απλά δε μας νοιάζει, είμαστε και περήφανοι μη σου πω, αλλά για να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας για κάτι, εκμεταλλευόμαστε καταστάσεις και ανθρώπους. Δηλαδή ως άλλη Μάτζικα, μεταμφιεζόμαστε και ξεγελάμε τον βοηθό μας, το περιστεράκι Πόε. Αποτέλεσμα εκπλήρωσης αυτής της επιθυμίας : πλήρης ταύτιση με συμπεριφορά ανθρωπάκου.
Η διαφορά μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης περίπτωσης είναι η εξής : Στην πρώτη περίπτωση, η επιθυμία μας για κάτι καλό, καταφέρνει και μας αλλάζει, δηλαδή γίνεται αυτή η πονηρή Μάτζικα και ο εαυτός μας μεταλλάσσεται σε ένα κοράκι Πόε. Στη δεύτερη περίπτωση, η επιθυμία μας για κάτι κακό, μας απενοχοποιεί κάθε δισταγμό και έτσι εμείς ως Μάτζικα χρησιμοποιούμε άλλους ανθρώπους, τα περιστεράκια Πόε.
Απέχουν πάρα πολύ οι δύο αυτές περιπτώσεις. Και δυστυχώς όλοι μας τις έχουμε βιώσει. Ποια η δική μου σχέση με την επιθυμία ; Όπως όλων των ανθρώπων και των ανθρωπάκων : καθημερινή, στενή σχέση, σχέση αγάπης - μίσους.
Χωρίς την επιθυμία ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει, μένει στάσιμος και τα στάσιμα νερά πάντοτε αναδύουν δυσοσμία. Μόνο οι επιθυμία βάζει στόχους στους ανθρώπους. Απλά όπως τα πάντα, έχει και αυτή δύο όψεις. Επιθυμία για να γίνεις 100 % άνθρωπος, αλλά και επιθυμία για να γίνεις 100 % ανθρωπάκος. Διαλέγεις και παίρνεις.
Οι τελευταίες επιθυμίες που είχα δεν πραγματοποιήθηκαν, και πια δε λυπάμαι για αυτό. Δε λυπάμαι γιατί ανήκουν στην πρώτη περίπτωση που σου ανέφερα. Ήταν επιθυμίες αγνές, γλυκές, αυτό που λέμε “καθαρές” επιθυμίες, που με οδήγησαν σε σκέψεις και συναισθήματα ανθρωπάκου. Ένιωσα ζήλια, θυμό, κλπ. Και τι έκανα ; Έδιωξα μια και καλή το κοράκι Πόε, ποτέ πια μαύρα πτηνά στον ορίζοντά μου, μόνο λευκά, κατάλευκα περιστεράκια!! Άλλωστε υπάρχουν τόσο πολλές Μάτζικες γύρω μου που θα έδιναν τα πάντα για ένα ακόμη κοράκι Πόε, οπότε είπα να κρατήσω το ρόλο του Ρόμπαξ σε αυτό το κόμικ των ισχυρών επιθυμιών μου. Ένας ρόλος που νομίζω μου πάει καλύτερα. Επιθυμώ και εγώ τη δεκάρα του Σκρουτζ, αλλά επειδή δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα (στα όρια του ανθρώπου) περιμένω να δώσει η ζωή τη λύση που πρέπει, τρώγοντας το καπέλο μου κάθε φορά που μια επιθυμία μου δεν εκπληρώνεται! Μερικές φορές, αυτό που οι άλλοι ονομάζουν μοιρολατρία και εγώ υπομονή, είναι το καλύτερο και πιστότερο περιστέρι Πόε, για την εκπλήρωση των πιο δυνατών επιθυμιών μας.
…………………………….
Ραντεβού την άλλη Κυριακή 4 Ιουλίου με το συναίσθημα της ελπίδας.

Δειλία

«Δειλία! Λέξη που από μόνη της προκαλεί ταραχή. Ποίος δεν έχει νιώσει δειλία το τελευταίο 24ωρο ; Σου φαίνεται περίεργο αυτό που λέω ; Υπερβολικό ; Όχι. Έτσι είναι».

Και ο μικρός μικρός άνθρωπος, χωρίς να δειλιάσει ξεκίνησε να μου μιλά για το συναίσθημα της δειλίας.

Πώς θα μπορούσα να σου περιγράψω τη δειλία ; Είναι ένα συναίσθημα που εγώ όταν το νιώθω, ξαφνικά αισθάνομαι σαν την Αλίκη που προκειμένου να χωρέσει στην πορτούλα της χώρας των θαυμάτων, πίνει το μαγικό φίλτρο και αρχίζει και μικραίνει. Έτσι και εγώ. Όταν νιώθω δειλία νιώθω να μικραίνω, να μικραίνω και ξαφνικά συρρικνώνεται όλη μου η ταλαίπωρη ύπαρξη σε μία κουκίδα. Ούτε καν κουκίδα, κουκιδίτσα. Και όταν αρχίζει και φεύγει η δειλία, ξαφνικά σαν την Αλίκη πάλι, νιώθω να τρώω το μαγικό κέικ και αρχίζω να μεγαλώνω, μέχρι να βρω το κανονικό μου μέγεθος.

Νιώθω τόσο ανθρωπάκος που αφήνω το συναίσθημα της δειλίας να με κυριεύει. Και ακόμη χειρότερα νιώθω γιατί κατόπιν δειλίας, νιώθω τόσο δύναμη που απορώ πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να δειλιάσει. Όπως κατάλαβες το μεγαλύτερο πρόβλημά μου με το συναίσθημα της δειλίας είναι ότι μπορεί να στην προκαλέσει ο,τιδήποτε. Δεν ξέρεις από πού να προφυλαχτείς. Και όπως καταλαβαίνεις, πώς να πολεμήσεις κάτι που δεν το έχεις στοχοποιήσει, κάτι που γίνεται αυτομάτως αόρατο. Δεν ξέρω αν έχουν και άλλοι το ίδιο πρόβλημα με μένα, απλά πιστεύω ότι νιώθω δειλία κυρίως γιατί δεν μπορώ να προσδιορίσω τι μου την προκαλεί για να προφυλάξω τον εαυτό μου.

Αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν θα συνειδητοποιήσει ότι παρόλο που οι άνθρωποι γνώριζαν λιγότερα, ένιωθαν δειλία λιγότερο συχνά από ότι εμείς της σύγχρονης εποχής. Που θεωρητικά γνωρίζουμε τα πάντα. Παλαιότερα, ένιωθαν δειλία μπροστά στην μεγάλη σωματική δύναμη, στην οργή του Θεού, αργότερα στη σκέψη του θανάτου, της μοναξιάς. Δηλαδή ο άνθρωπος αρχικά βρέθηκε αντιμέτωπος με τη δειλία του απέναντι σε κάτι χειροπιαστό, αργότερο σε πιο αφηρημένες έννοιες, ορμώμενος από το φόβο για κάτι άγνωστο. Και τώρα ; Έχουμε φτάσει να δειλιάζουμε απέναντι στον εαυτό μας και στις επιθυμίες του. Πόσο θλιβερό ακούγεται αυτό που μόλις είπα ;

Όπως όλοι, έτσι και εγώ πολλές φορές θέλω να αλλάξω ριζικά κάτι και ενώ το έχω τόσο πολύ ανάγκη δειλιάζω. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πια δειλιάζουμε όλο και περισσότερο, βάζουμε φραγμούς, όλο και περισσότερους. Και απορώ πολλές φορές. Γιατί ταλαιπωρούμε τόσο πολύ τους εαυτούς μας, αφού ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξουμε για να νιώσουμε καλύτερα, γιατί δειλιάζουμε ; Πάει πια το αγγελάκι και το διαβολάκι που είχε ο κάθε άνθρωπος για συμβούλους τους. Τώρα έχουμε τη δειλία και την τόλμη να μας κάνουν κουμάντο. Τόλμησες ; Μπράβο, προχωράς. Δείλιασες ; Βούτηξε και άλλο στη χώρα των ανθρωπάκων, και καλή τύχη.

Με θυμώνουν όλα αυτά που σου λέω, γιατί τα συνειδητοποιώ ακόμη περισσότερο και εκνευρίζομαι. Η δειλία είναι κακός σύμβουλος. Ξέρεις κάτι ; Αποφάσιζα τι θα κάνω, άκου. Θα ξαναρχίσω να παίζω το παιχνίδι της δειλίας, δηλαδή ο εαυτός μου από τη μία, και από την άλλη η δειλία. Σκοπός του παιχνιδιού : Εγώ να μην κλειστώ στο κτίσμα της δειλίας και η δειλία σκοπό έχει να με κλείσει σε ένα πελώριο κτίσμα με χιλιάδες πατώματα, χωρίς παράθυρα. Κάθε φορά που δειλιάζω θα χτίζεται ένας τοίχος. Για να δούμε, μήπως έτσι σταματήσουν να δειλιάζουν οι επιθυμίες μου. Εμπρός στον αγώνα κατά του εργολάβου της δειλίας !!! Πού θα πάει, θα γίνω και εγώ Αλίκη κάποτε, θα μάθω να χρησιμοποιώ εγώ τη δειλία μου, όπου χρειάζεται, και όχι να με χρησιμοποιεί εκείνη.

…………………………….

Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 23 Ιουνίου με το συναίσθημα της επιθυμίας!

Γαλήνη

«ΓΑΛΗΝΗ»

«Να σου πω μια ιστοριούλα για την γαλήνη ; Ενδιαφέρον, αν και λίγο δύσκολο γιατί ως άνθρωπος δεν νιώθω πολύ συχνά έτσι. Άσε που σε αυτήν την περίοδο της ζωής μου που με βρήκες, μάλλον για την τρικυμία, μπορώ να σου μιλήσω!»
Και ο μικρός μικρός άνθρωπος ξεκίνησε να μιλάει για την γαλήνη.
Γαλήνη νιώθει κανείς, όταν η ψυχική του κατάσταση μπορεί να ταυτισθεί με την εικόνα μιας βάρκας που πλέει σε συνθήκες απόλυτης νηνεμίας. Για να προσεγγίσω το συναίσθημα της γαλήνης θα προσπαθήσω να απαντήσω σε τρία ερωτήματα : α) τι μπορεί να προκαλέσει γαλήνη στον άνθρωπο, β) η γαλήνη, με την σειρά της, τι μπορεί να προκαλέσει στον άνθρωπο που την βιώνει και γ) γιατί δεν νιώθουμε συχνότερα γαλήνη, ποιοι είναι οι εχθροί της ;
Ξεκινώντας από το πρώτο ερώτημα, δεν έχω να πω και κάτι που δεν γνωρίζεις. Κάθε άνθρωπος νιώθει γαλήνη σε διαφορετικές καταστάσεις. Κάποιος μπορεί να νιώθει έτσι όταν έχει απομονωθεί από τα πάντα, έχει μπει σε μια γυάλα και δεν ασχολείται με τίποτα και με κανέναν. Αυτό που για εκείνον είναι γαλήνη, για κάποιον άλλον είναι τρέλα!!
Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι νιώθουμε γαλήνη, κατά κύριο λόγο όταν αισθανόμαστε ασφάλεια. Ασφάλεια σε πολλά επίπεδα, συναισθηματική, εργασιακή, κλπ. Δεδομένου ότι δεν νιώθουμε άγχος για κάτι, ηρεμούμε. Καταλαβαίνεις λοιπόν, ότι το να νιώσει κανείς την απόλυτη γαλήνη είναι δύσκολο, αφού είναι σχεδόν αδύνατο να βιώνει κανείς ταυτόχρονα ασφάλεια σε όλους τους τομείς. Στο παράδειγμα που ανέφερα, με τον «ερημίτη» κατά μία έννοια, η γαλήνη επέρχεται με την αίσθηση της ασφάλειας από τα πάντα, αφού τα πάντα είναι μακριά και φαινομενικά δεν μπορούν να τον αγγίξουν. Λάθος προσέγγιση της γαλήνης. Όμως στις μέρες μας όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή επιζητώντας γαλήνη, πετάνε από τη ζωή τους ό,τι τους προκαλεί άγχος. Όμως, ό,τι στιγμιαία ή σε κάποια περίοδο της ζωής μας, μάς προκαλεί άγχος ή ανασφάλεια δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και για πέταμα. Στη φάση που με πετυχαίνεις πιστεύω ότι είμαι το πιο τρανό παράδειγμα αυτής της λάθος αντιμετώπισης. Για λόγους που δεν έχει νόημα να αναφέρω (ίσως γιατί και εγώ δεν τους έχω ταυτοποιήσει όλους) στη ζωή μου επικρατεί τρικυμία. Προσπαθώντας να ξεφύγω από αυτήν, θεωρώ ότι έχω βάλει τον εαυτό μου σε μία ωραιότατη βιτρίνα. Όλοι απέξω! Βλέπουν αυτό που εγώ αφήνω να δουν, που προφανώς καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα που εγώ βιώνω. Νιώθω γαλήνη ; Νομίζω, κάποιες στιγμές ναι. Και αυτή είναι η παγίδα όλης αυτής της λάθος αντιμετώπισης. Δεν θα συνεχίσω άλλο, αναλύοντας τι προκαλεί γαλήνη σε εμάς τους ανθρώπους, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι αλλάζει όχι μόνο από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά και από μέρα σε μέρα, καθώς αλλάζουν οι στόχοι μας.
Συνεχίζοντας στο δεύτερο ερώτημα. Τι αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει η γαλήνη στον άνθρωπο ; Κάποιες φορές από την διαρκή αναζήτηση της γαλήνης, μόνο γαλήνη δεν νιώθουμε. Και αυτό γιατί, όπως ανέφερα και πριν, βολευόμαστε στην ευκολία του ξεφορτώματος : ό,τι με δυσκολεύει, ό,τι με αγχώνει, το κάνω πέρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Καλή ιδέα, κακή εφαρμογή. Πιστεύω ότι ο κύριος εχθρός της γαλήνης είναι η ευκολία. Πιεζόμαστε πολλές φορές, και πάνω σε αυτήν την πίεση, μπορεί να πετάξουμε λάθος πράγματα. Μπορεί να απομακρυνθούμε από πράγματα που νομίζουμε ότι μας στερούν τη γαλήνη. Σε μπέρδεψα ε ; Όλο αυτό έρχεται σαν συνέπεια της λογικής του «ερημίτη», που σου περιέγραψα πριν. Οι συνέπειες; Προφανώς άσχημες.
Σχετικά με το τελευταίο ερώτημα, γιατί δεν νιώθουμε συχνότερα γαλήνη και ποιοι είναι οι εχθροί της, ένα έχω να πω : Εύκολη απάντηση. Ποίος φταίει ; Ο εαυτός μας και οι στόχοι του. Πώς να νιώσουμε γαλήνη όταν κάθε μέρα βάζουμε εκατοντάδες πράγματα στο μυαλό μας και δεκάδες νέους στόχους, χωρίς καν να έχουμε πετύχει ή δρομολογήσει τους προηγούμενους. Το κακό είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει προκληθεί από τους καινούριους «θεσμούς» της κοινωνίας μας. Σε μια κοινωνία λοιπόν που ο καθένας μας απαιτεί από τον εαυτό του τρελά πράγματα, αφού επικρατεί το μοντέλο του Σούπερ-ανθρώπου, σε μια κοινωνία που η οποιαδήποτε αποτυχία όχι μόνο δεν συγχωρείται αλλά στιγματίζει, πού να βρούμε γαλήνη ;
Στο μυαλό μου έρχεται ο Έλμερ Φαντ. Προσπαθεί να ηρεμήσει, να βρει τη γαλήνη του στο κήπο, και από το πουθενά ακούγεται η φράση «Eh, what’s up, doc?» και με μιας έρχεται η τρικυμία που ακούει στο όνομα Μπαγκς Μπάνι και Ντάφι Ντακ. Και όχι μόνο αυτό ! Είναι και συνέχεια στη πρίζα, μη τυχόν και εμφανισθούν. Οπότε η γαλήνη του χαλάει όχι μόνο όταν αυτοί είναι παρόντες, αλλά και όταν τους περιμένει.
Έτσι και εμείς. Σαν τον Έλμερ στεκόμαστε με το πιστόλι ανά χείρας, προσπαθούμε να υπερασπισθούμε τη γαλήνη που τόσο έχουμε ανάγκη. Όλοι είμαστε στη θέση του Έλμερ, και ο κάθε ένας από εμάς ορίζει τους δικούς του Μπάγκς Μπάνιδες!
Σχέση γαλήνης και ανθρώπου : Ιδανική, όταν δημιουργείται υπό κατάλληλες προϋποθέσεις.
Δημιουργείται ποτέ έτσι ; Δύσκολο!
Αποτέλεσμα της στέρησης της γαλήνης; Πράξεις ανθρωπάκου.
Απόδειξη ότι δεν υπάρχει γαλήνη στις μέρες μας : ποιος από εσάς μπορεί να πει με βεβαιότητα για τον εαυτό του ότι δεν είναι ανθρωπάκος, αλλά άνθρωπος ;;;;;;

………………………..

Ραντεβού την άλλη Κυριακή 13 Ιουνίου με το συναίσθημα της δειλίας!