Δειλία

«Δειλία! Λέξη που από μόνη της προκαλεί ταραχή. Ποίος δεν έχει νιώσει δειλία το τελευταίο 24ωρο ; Σου φαίνεται περίεργο αυτό που λέω ; Υπερβολικό ; Όχι. Έτσι είναι».

Και ο μικρός μικρός άνθρωπος, χωρίς να δειλιάσει ξεκίνησε να μου μιλά για το συναίσθημα της δειλίας.

Πώς θα μπορούσα να σου περιγράψω τη δειλία ; Είναι ένα συναίσθημα που εγώ όταν το νιώθω, ξαφνικά αισθάνομαι σαν την Αλίκη που προκειμένου να χωρέσει στην πορτούλα της χώρας των θαυμάτων, πίνει το μαγικό φίλτρο και αρχίζει και μικραίνει. Έτσι και εγώ. Όταν νιώθω δειλία νιώθω να μικραίνω, να μικραίνω και ξαφνικά συρρικνώνεται όλη μου η ταλαίπωρη ύπαρξη σε μία κουκίδα. Ούτε καν κουκίδα, κουκιδίτσα. Και όταν αρχίζει και φεύγει η δειλία, ξαφνικά σαν την Αλίκη πάλι, νιώθω να τρώω το μαγικό κέικ και αρχίζω να μεγαλώνω, μέχρι να βρω το κανονικό μου μέγεθος.

Νιώθω τόσο ανθρωπάκος που αφήνω το συναίσθημα της δειλίας να με κυριεύει. Και ακόμη χειρότερα νιώθω γιατί κατόπιν δειλίας, νιώθω τόσο δύναμη που απορώ πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να δειλιάσει. Όπως κατάλαβες το μεγαλύτερο πρόβλημά μου με το συναίσθημα της δειλίας είναι ότι μπορεί να στην προκαλέσει ο,τιδήποτε. Δεν ξέρεις από πού να προφυλαχτείς. Και όπως καταλαβαίνεις, πώς να πολεμήσεις κάτι που δεν το έχεις στοχοποιήσει, κάτι που γίνεται αυτομάτως αόρατο. Δεν ξέρω αν έχουν και άλλοι το ίδιο πρόβλημα με μένα, απλά πιστεύω ότι νιώθω δειλία κυρίως γιατί δεν μπορώ να προσδιορίσω τι μου την προκαλεί για να προφυλάξω τον εαυτό μου.

Αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν θα συνειδητοποιήσει ότι παρόλο που οι άνθρωποι γνώριζαν λιγότερα, ένιωθαν δειλία λιγότερο συχνά από ότι εμείς της σύγχρονης εποχής. Που θεωρητικά γνωρίζουμε τα πάντα. Παλαιότερα, ένιωθαν δειλία μπροστά στην μεγάλη σωματική δύναμη, στην οργή του Θεού, αργότερα στη σκέψη του θανάτου, της μοναξιάς. Δηλαδή ο άνθρωπος αρχικά βρέθηκε αντιμέτωπος με τη δειλία του απέναντι σε κάτι χειροπιαστό, αργότερο σε πιο αφηρημένες έννοιες, ορμώμενος από το φόβο για κάτι άγνωστο. Και τώρα ; Έχουμε φτάσει να δειλιάζουμε απέναντι στον εαυτό μας και στις επιθυμίες του. Πόσο θλιβερό ακούγεται αυτό που μόλις είπα ;

Όπως όλοι, έτσι και εγώ πολλές φορές θέλω να αλλάξω ριζικά κάτι και ενώ το έχω τόσο πολύ ανάγκη δειλιάζω. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πια δειλιάζουμε όλο και περισσότερο, βάζουμε φραγμούς, όλο και περισσότερους. Και απορώ πολλές φορές. Γιατί ταλαιπωρούμε τόσο πολύ τους εαυτούς μας, αφού ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξουμε για να νιώσουμε καλύτερα, γιατί δειλιάζουμε ; Πάει πια το αγγελάκι και το διαβολάκι που είχε ο κάθε άνθρωπος για συμβούλους τους. Τώρα έχουμε τη δειλία και την τόλμη να μας κάνουν κουμάντο. Τόλμησες ; Μπράβο, προχωράς. Δείλιασες ; Βούτηξε και άλλο στη χώρα των ανθρωπάκων, και καλή τύχη.

Με θυμώνουν όλα αυτά που σου λέω, γιατί τα συνειδητοποιώ ακόμη περισσότερο και εκνευρίζομαι. Η δειλία είναι κακός σύμβουλος. Ξέρεις κάτι ; Αποφάσιζα τι θα κάνω, άκου. Θα ξαναρχίσω να παίζω το παιχνίδι της δειλίας, δηλαδή ο εαυτός μου από τη μία, και από την άλλη η δειλία. Σκοπός του παιχνιδιού : Εγώ να μην κλειστώ στο κτίσμα της δειλίας και η δειλία σκοπό έχει να με κλείσει σε ένα πελώριο κτίσμα με χιλιάδες πατώματα, χωρίς παράθυρα. Κάθε φορά που δειλιάζω θα χτίζεται ένας τοίχος. Για να δούμε, μήπως έτσι σταματήσουν να δειλιάζουν οι επιθυμίες μου. Εμπρός στον αγώνα κατά του εργολάβου της δειλίας !!! Πού θα πάει, θα γίνω και εγώ Αλίκη κάποτε, θα μάθω να χρησιμοποιώ εγώ τη δειλία μου, όπου χρειάζεται, και όχι να με χρησιμοποιεί εκείνη.

…………………………….

Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 23 Ιουνίου με το συναίσθημα της επιθυμίας!