Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

«Η αγάπη είναι ένα καροτο Νο 17»*



Περνάνε τα χρόνια, και όλα, καλά, άσχημα μες στο μυαλό μου εικόνες, άλλοτε καθαρές, άλλοτε θολές και άλλοτε ανύπαρκτες. Εκεί ειναι που ανατρέχεις στις φωτογραφίες, το πρώτο και καλύτερο σύμμαχο στις θύμησες.
Θα είμαι σκληρή αυτή τη φορά, μετά από τόσα χρόνια νομίζω μου επιτρέπεται.
Περνάνε τα χρόνια, και εγώ να αναρωτιέμαι, εάν είναι μόνο αγάπη ή και συνήθεια ή και λίγο βόλεμα. Μεγάλωσα βλέπεις, και δεν είναι εύκολο να με ξεγαλάω πια. Τις έντονες στιγμές της βιασύνης, του άγχους, της έντασης γενικότερα, πιέζω τον ευατό μου να απαντήσει, εκείνες τις στιγμές που μπουκωμένη από θυμό ανατρέχει η μνήμη μου σε αυτή που ήμουν 17 χρόνια πριν, όταν σε γνώρισα. Πιέζω τον ευατό μου να απαντήσει. Μεγάλωσα στο είπα,  δεν μου είναι εύκολο να αναβάλω τις απαντήσεις μου.
Μεγάλωσα, αλλά μεγάλωσα δίπλα σου, άλλαξα, αλλά άλλαξα δίπλα σου, μαζί σου, οπότε η εικόνα μου, η έξω και η μέσα, αν και είναι διαφορετική από εκείνη που ήμουν τότε, σου είναι γνώριμη, όπως και εμένα η δική σου η τωρινή.
Δεν αναζητώ πια πολλές κουβέντες επιβεβαίωσης, αλλά μια σιωπή που κρύβει αγάπη και οικειότητα. Δεν αγαπάς από συνήθεια, αλλά συνηθίζεις να αγαπάς, καλομαθαίνεις τον εαυτό σου στην αγάπη. Έρωτας δεν είναι μόνο το καρδιοχτύπι, έρωτας είναι να έχεις κοινό βλέμμα προς την ίδια κατεύθυνση, να βλέπω στα μάτια σου εμένα τότε, που γεμάτη με νεύρο για ζωή, κλειδωμένη στον καρυοτακικό ευατό μου, πίστευε πως δεν υπάρχει αληθινή και ολοκληρωμένη αγάπη. Και εσύ με διεψευσες. Και χαίρομαι για αυτό. Υποχρεώσεις πολλές, μικροί, χαριτωμένοι άνθρωποι πια ανάμεσά μας ρουφάνε όλο τον χρόνο της καθημερινότητας, οι στιγμές μας λιγοστές, αλλά πολύτιμες, τις κρατώ για να αντέχω.  Εύχομαι να μπορώ και να θέλω να γράφω κάθε χρόνο το «καρότο».
Νιώθω τυχερή, γιατί αυτό που λένε αληθινή αγάπη, εγώ το βρήκα στη ζωή μου.

                                                                                                    Τέλος ημιτελές

 * όταν αγαπάς, πολλές φορές νιώθεις σαν το γαϊδουράκι που του κρεμάνε το καρότο μπροστά. Τρέχει, τρέχει, και άλλοτε συνηδητοποιεί το κόλπο και πιάνει το καροτάκι, και άλλες φορές τρέχει σε όλη του τη ζωή να φτάσει κάτι που είναι ακριβώς πάνω από το κεφάλι του.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου