Γονιός: Πολυμιξεράκι συναισθημάτων

Είναι τόσος ο καιρός που θέλω να γράψω αυτό το κείμενο. Το έχω στο μυαλό μου, αλλά για το συντάξεις σωστά και να το μεταφέρεις από τη σκέψη σου σε προτάσεις και γραμμές στο χαρτί θέλει χρόνο. Αλλά μιά το ένα μια το άλλο, πάντα το ανέβαλα. Είπα δε πάει άλλο, με πιέζει, θέλει και αυτό να βγει στην επιφάνεια.

Θέλω να αποτυπώσω μέσα σε αυτό το κείμενο πόσο άλλαξα από όταν έγινα γονιός. Δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρω να περιγράψω σωστά τη ζωή μου μετά τα παιδιά, αλλά θα προσπαθήσω. Να ξεκινήσω από την πριν. Είχα μια πολύ γεμάτη ζωή, γεμάτη με ποδηλατόβολτες με το Σπύρο και με φίλους, ημερήσιες όμορφες βόλτες, βραδινές με μπάνιο το καλοκαίρι, να γυρίζουμε όλη τη νύχτα με το ποδήλατο και να επιστρέφουμε το ξημέρωμα σπίτι. Και όμως αυτή η ζωή τώρα που φαίνεται απίστευτα ανιαρή και άχρωμη. Να διευκρινήσω ότι γίναμε γονείς συνειδητά και όχι γιατί έτυχε ή γιατί έπρεπε. Η ζωή μας τώρα είναι σίγουρα πιο κουραστική, με μηδενικό χρόνο για εμάς. Αλλά από την άλλη είναι πολύ πιο γεμάτη, πολύ πιο όμορφη, χαρούμενη. Έμαθα τόσο πολλά πράγματα από τα κουτσούνια μας, ή καλύτερα τα ξαναέμαθα ή τα ξαναθυμήθηκα. Τι όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν βλέπαμε τα πάντα μεσα από τα μάτια τους και αντιγράφαμε τις συμπεριφορές του; Πόσο χαρούμενο είναι το σπίτι γεμάτο με πολύχρωμα πραγματάκια, μικρά χαριτωμένα ρούχα μικρογραφίες, χαρούμενες φωνούλες και βηματάκια. Πόσο μονότονο μου φαίνεται το σπίτι πριν τα παιδιά. Αυτή η όμορφη ακαταστασία που έχει τώρα δίνει μια μεγαλύτερη ζωντάνια στο χώρο. Να βλέπεις μικρές παλάμες στα τζάμια, τι πιο ωραίο από αυτό.

Από τα παιδιά έμαθα να χαίρομαι το κάθε λεπτό. Να είμαι χαρούμενη ακόμη για το μικρότερο κατόρθωμά τους. Πόσο μου αρέσει αυτή η λογική που έχουν τα παιδιά. Παρατηρείστε τα. Βήμα βήμα προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους. Μπορεί να τους πάρει πολύ καιρό, μπορεί να αποτυγχάνουν αλλά είναι επίμονα και ακούραστα. Κάνουν ένα διάλλειμα και μετά πάλι στη προσπάθεια. Δεν βαριούνται και δεν κουράζονται. Εστιάζουν στο στόχο τους και όχι στο αποτέλεσμα της κάθε μεμονωμένης προσπάθειας. Μου αρέσει που είναι το ίδιο χαρούμενα ή και περισσότερο, όταν γκρεμίζουν ένα πύργο με τουβλάκια, που για να τον φτιάξουν μπορεί να τους πήρε ώρες, επιστρατεύοντας όποιο μέλος της οικογένειας ήταν εύκαιρο. Και μετά τι; Ο ενήλικας πετυχαίνει κάτι και κάθεται και το βλέπει, το παιδί το γκρεμίζει αμέσως για να το ξαναφτιάξει. Και όταν πια εύκολα το φτιάχνει και το χαλάει και το ξαναφτιάχνει κ.ο.κ. τι κάνει, το παρατάει, το βαριέται. Βρίσκει κάτι άλλο. Γιατί πολύ απλά πια δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για αυτά. Δεν τα ενδιαφέρει ο στόχος ως στόχος, αλλά η διαδρομή για αυτόν.

Είναι απίστευτο να τα ακούς να γελάνε. Γάργαρο γέλιο, καθάριο, ειλικρινές και όχι σαν το δικό μας, αλλοιωμένο μέσα από καθωπρεπισμούς, μασκαρεμένο. Μου αρέσει ο αυθορμητισμός τους και ξαναθυμήθηκα να είμαι και εγώ έτσι. Ό,τι μου έρχεται να το λέω χωρίς σκέψη. Αν δεν τους αρέσει κάτι, τέλειωσε δεν τους αρέσει, είναι οι πιο δύσκολοι κριτές γιατί δεν αλλάζουν γνώμη εύκολα. Μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάνε, κατευθείας στα μάτια. Εμείς συνήθως τα κατεβάζουμε λίγο. Καρφώνονται πάνω σου και άντε μετά να τα κοροιδέψεις. Λατρέυω να τα χαζεύω να κοιμούνται. Αυτή η ηρεμία τους μου μεταδίδει και μένα ηρεμία. Έχουν καθαρό το μυαλό τους και ήσυχο για αυτό και κοιμούνται έτσι παραδομένα. Ως ενήλικας αποκλείεται να κοιμάσαι έτσι, είμαι σίγουρη.

Είναι απιστευτο το πώς άλλαξα συμπεριφορές μου μέσα σε ενάμιση χρόνο. Θυμήθηκα πώς είναι να χοροπηδάς σε ενα κρεβάτι μέχρι να το σπάσεις, να γεμίζεις λεκέδες από πάνω μέχρι κάτω, να είσαι έτοιμος στη τρίχα και να σου κάνουν μια αγκαλιά και να έχεις τα χεράκια τους αποτύπωμα πάνω στη φούστα σου. Να παίζεις κυνηγητό, κρυφτό, να κάνεις αστείες γκριμάτζες. Λατρέβω το τρόπο που με κοιτάνε στα μάτια, μπορώ να δω μέσα στα μάτια τους την αγάπη τους να ξεχυλίσει, λατρεύω το τρόπο που γέρνουν το κεφαλάκι τους στον ώμο μου, το χαμόγελό τους όταν ξυπνάνε και με βλέπουν δίπλα τους.  

Σίγουρα η ζωή μου είναι πολύ πιο πολύχρωμη και χαρούμενη, παρόλες τις ευθύνες και την κούραση. Εννοείται πώς από τη ζωή μου πριν γίνω γονιός μου λείπουν πράγματα. Δεν έχω καθόλου χρόνο για τα χόμπυ μου, και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καθόλου χρόνο. Το βράδυ μετα τις 11 ή θα πρέπει να σιδερώσω ή να δουλέψω κάτι στον υπολογιστή. Μου λείπει ο ύπνος, να πάω μια βόλτα και να μην αγχώνομαι για το χρόνο, να βγω έξω με το Σπύρο οι δυο μας για διασκέδαση και όχι για δουλειές (δεν το έχουμε κάνει ποτέ μέχρι τώρα ). Αλλά νομίζω ότι εμείς είμαστε και μια ειδική περίπτωση. Πρώτον είναι δύο, που όσο να το κάνεις δυσκολεύει πολύ την κατάσταση, μετά όλα τα υπόλοιπα, πρώτοι μήνες σχεδόν 2 ώρες ύπνο την ημέρα (ας είναι καλά οι κολικοί, νομίζω ο δρόμος προς τη κόλαση πρέπει να είναι γεμάτος από αυτούς), μετακόμιση στη Γερμανία όταν ήταν μόλις 3 μηνών, δουλειά απευθείας, κλπ. κλπ. Δε θα πω ψέμματα. Δεν είμαστε η οικογένεια της διαφήμισης της φρυγανιάς, χαρούμενοι και κεφάτοι κάθε πρωί. Όχι, υπήρξαν εντάσεις, πολλές φορές έντονες. Όταν είσαι συνεχόμενες μέρες άυπνος, ή όταν τα παιδιά είναι συνεχώς άρρωστα (ας είναι καλά ο περασμένος χειμώνας στη ξενιτιά που μας αποδεκάτισε) όσο και να μη θες θα σου βγει. Το καλό είναι ότι ήταν όλες τις φορές στιγμιαίο. Και εννοείται και με τα παιδιά χάσαμε κάποιες φορές την ψυχραιμία μας και τους φωνάξαμε. Λάθος το ξέρω, αλλά είπαμε δεν είμαστε τέλεοι γονείς, προσπαθούμε οι καημένοι. Αν δει κανείς φωτογραφίες μου πριν 2,3 χρόνια θα νομίσει ότι είναι πολύ πιο παλιές. Είμαι πολύ πιο ταλαιπωρημένη, πιο γερασμένη, με πολλές περισσότερες άσπρες τρίχες και ρυτίδες. Αν απομονώσεις όμως τα μάτια μου, θα δεις ότι είναι πολύ πιο χαρούμενα και αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα. Και αυτό οφείλεται στα κουτσούνια μας.

Και σχετικά με τα δίδυμα νιώθω τόσο τυχερή που τα έχω. Είναι απίστευτο να τα παρατηρείς, το δέσιμό τους, την επικοινωνία που έχουν. Είναι φορές που μας αγνούν εντελώς, ασχολούνται ο ένας με τον άλλο. Είναι όμορφο να βλέπεις τα παιδιά σου ανεξάρτητα. Μπορεί σα γονιός να θες να τα έχεις πάντα κοντά σου, αλλά είναι μεγάλη επιτυχία να μεγαλώσεις ένα παιδί που να πατάει στα πόδια τους. Μου αρέσει να τα βλέπω να παίζουν μαζί, να πειράζονται, να αλλάζουν τους ρόλους ανάλογα με τα κέφια, ακόμη όταν μαλώνουν έχουν πλάκα. Είναι τόσο γλυκό να τα βλέπεις να πιάνονται χεράκι χεράκι και να χορεύουν, να παίρνει το ένα κάτι να φάει και να δίνει πρώτα στο άλλο, να είναι κουρασμένα και να γέρνει ο ένας το κεφαλάκι του στον άλλο. Νιώθω ότι είναι απίστευτα τυχερά γιατί από την αρχή της ζωής τους έχουν ο ένας τον άλλο. Και δεν είναι το ίδιο όπως με τα αδέρφια διαφορετικής ηλικίας, γιατί τα δίδυμα αποκτούν τους δεσμούς τους βιώνοντας την καθημερινότητα στην ίδια ακριβώς ηλικία.

Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχετε ακούσει την έκφραση από τους γονείς σας «θα γίνεις γονιός και θα καταλάβεις». Εγώ πάντοτε γελούσα, αλλά ναι λοιπόν έχουν δίκιο. Θυμάμαι το μπαμπά μου που έλεγε «να μου κρατάς το χέρι, να με κοιτάς και είμαι χαρούμενος». Αχ, πόσο τον καταλαβαίνω τώρα. Τώρα που κρατάω το χέρι από τα παιδάκια μου και πλημμυρίζω χαρά. Που με μιας όλα τινάζονται από πάνω μου μαγικά, και μένουν μόνα αυτά.  Οπότε το κείμενο αυτό το αφιερώνω στους γονείς μου για όλα αυτά που μου πρόσφεραν και συνεχίζουν να μου προσφέρουν (ο κάθε ένας από το δικό του πόστο πια), αλλά ιδιαιτέρως (ω! τι έκπληξη) στο μπαμπά μου, που σίγουρα είναι ένα λαμπερό αστεράκι ψηλά και μας βλέπει. Δεν ήμουν και το πιο εκδηλωτικό παιδί, αλλά με το μπαμπά μου ήταν αλλιώς. Όταν έβρισκα τα σκούρα ή απλά ήθελα λίγο δύναμη, του έπιανα το χέρι και εκείνος με κοιτούσε στα μάτια και αυτό ήταν όλο. Αυτή η σιωπή, που μέσω αυτής μου μετέδιδε όλη του την αγάπη και τη δύναμη. Πόσο όμορφα ένιωθα, ασφάλεια και ηρεμία. Και τώρα το νιώθω από την άλλη πλευρά του γονιού, με άλλη ομορφιά όμως. Λυπάμαι πολύ που τα παιδιά μου και ο ανηψιός μου δεν τον γνώρισαν, είχε να τους δώσει πολλά. Θυμάμαι το φθινόπωρο τους 2003 κολλημένοι στη κίνηση μέσα σε ένα ταξί πηγαίνοντας για μια από της τελευταίες του χημειοθεραπείες. Η κατάστασή του ήταν πια μη αναστρέψιμη, το ήξερε και εκείνος, το ήξερα και εγώ. Μετρούσε στιγμές ζωής πια. Εγώ πάλευα να κάνω το καραγκιόζη, ότι δεν τρέχει τίποτα και τέτοια, βλακείες, μπορείς να κρυφτείς από έναν άνθρωπο που σε ξέρει τόσο. Δε μπορείς. Μια ματιά είναι αρκετή. Για μία μόνη φορά έκανε αυτός την κίνηση, κούρνιασε τη παλάμη του στη δική μου και όταν τον κοίταξα εγώ μου γέλασε. Σα να μου έλεγε, κορίτσι μου από εδώ και πέρα μόνη σου! Αφιερωμένο στο παππού Στέφανο, λοιπόν.