Επίλογος

Και υποτίθεται ότι πρέπει να γράψω κάτι σαν επίλογο για το λεξικό συναισθημάτων και τον μικρό μικρό άνθρωπο. Δύσκολο, γιατί παρόλο που στριφογυρνά πολύ καιρό στο μυαλό μου, όλο κάτι με φρενάρει. Το ξεκινάω, το σταματάω και άντε πάλι τα ίδια. Μετά αποφάσισα να μην γράψω τίποτα. Και τότε το παραπονεμένο προσωπάκι του μικρού μικρού ανθρώπου με έκανε να αλλάξω γνώμη.

Το λεξικό, λοιπόν ξεκίνησε την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Νιώθοντας τους γίγαντες πολύ κοντά μου, προσπαθούσα να ξεφύγω και πάλι έπεφτα στην παγίδα τους. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έκανα σκέψεις (και πράξεις πολλές φορές) ανθρωπάκου. Και αυτό δε μου άρεσε. Οπότε είπα, γράψε αυτά που σκέφτεσαι, να τα βλέπεις ξανά και ξανά, μήπως και συμορφωθείς.

Γιατί έγινα ανθρωπάκος για λίγο; Θα σας εξηγήσω. Είναι κάποιες φορές που σαν να ξυπνάς από λήθαργο, έρχεσαι αντιμέτωπος με πραγματικότητες που δεν φαντάζεσαι ότι μπορεί να χρειασθεί να αντιμετωπίσεις, και ίσως δεν είσαι και έτοιμος. Συνειδητοποιείς ότι πράγματα που για τους άλλους είναι δεδομένα, για εσένα είναι πολύ πολύ δύσκολα. Και εκεί μέσα σε αυτό το σκοτάδι, οι μιζέριες δίνουν και παίρνουν: και γιατί εγώ να ……, ενώ ο άλλος……,κλπ.

Αναλώθηκα πολύ καιρό, μα πάρα πολύ καιρό σε αυτό το τεράστιος ΓΙΑΤΙ. Γιατί να έχω αυτούς τους γίγαντες απέναντι; Όλον αυτόν τον καιρό, όπως καταλαβαίνετε, δεν έπραττε ο μικρός μικρός άνθρωπος, αλλά ο ανθρωπάκος. Ένιωθα συνεχώς ενοχές, λες και επέλεξα εγώ να μπω στις μάχες με τους συγκεκριμένους γίγαντες, γιατί γίγαντες έχουμε όλοι. Διαφέρει όμως το μέγεθος, η δύναμη, η κακία, η αντοχή τους, κλπ. Κάποιοι από τους δικούς μου είναι πολύ ανθεκτικοί και δυνατοί. Κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία, και για αρκετό διάστημα να με ρίξουν στο υπόγειό τους. Μέχρι και υποταγή δήλωσα, πεπεισμένη ότι οι μάχες θα είναι όλες χαμένες μαζί τους. Κοιτούσα, κοιτούσα και εγώ από το παράθυρο στο υπόγειό μου, σαν την γυναίκα στον πίνακα του Νταλί, και φως δεν έβλεπα, μόνο σκοτάδι.

Και κάποια στιγμή, ξαφνικά, σα να καθάρισε το μυαλό μου, και άρχισε να σκέφτεται λογικά. Ο στόχος μου δεν ήταν η απάντηση στα Γιατί, ο στόχος μου ήταν να νικήσω τους Γίγαντες.

Τα τελευταία δύο χρόνια, λοιπόν μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ. Δεν είμαι πια επισκέπτης στη ζωή μου (http://www.youtube.com/watch?v=mkIWGdNt0sM&feature=related)

Δεν σκέφτομαι όπως πριν, και σίγουρα δεν πράττω όπως πριν. Κατάλαβα ότι οι απαντήσεις στα γιατί είναι οι σειρήνες που προσπαθούν να μας απομακρύνουν από το στόχο μας, ο οποίος είναι η εξαφάνιση των γιγάντων. Αν με βοήθησε κανείς σε όλα αυτά; Μόνο όσοι άφησα, και είναι πολύ πολύ λίγοι. Θες από φόβο για την αντίδραση, θες από άρνηση και χαζο-υπερηφάνια για την κατανόηση-«λύπηση», οι γίγαντές μου είναι αόρατοι στους ανθρώπους γύρω μου, και έτσι θα μείνουν.

Ένας από τους ανθρώπους που με βοηθά πολύ στις μάχες, μου έδωσε μια συμβουλή, να μην αφήνω τη ζωή μου να περιστρέφεται γύρω από τις μάχες. Εγώ, όλον αυτό τον καιρό αυτό έκανα. Προετοίμαζα τις μάχες τα πολεμοφόδια, τον εαυτό μου, και… παρεμπίπτοντος ζούσα. Αυτό στα σίγουρα το άλλαξα, 100%. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί δε νομίζω ότι αφορούν κανέναν από εσάς.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι ντροπή να παραδεχόμαστε τις ήττες μας, δηλαδή τις υποταγές μας στους γίγαντες, και την διαμονή μας στους τόπους του ανθρωπάκου. Άλλωστε, στα σίγουρα ένας γίγαντας που έχουμε όλοι μας να πολεμήσουμε είναι αυτός, ο ύπουλος ανθρωπάκος που κρύβεται μέσα μας.

……………………………………..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που με διάβασαν και μου έκαναν παρέα όλον αυτό τον καιρό.

Δέσποινα Τριάντου