Ξάφνιασμα

Αυτό και εάν είναι ξάφνιασμα! Η αλήθεια είναι ότι επειδή δεν είναι συναίσθημα, δεν περίμενα να με ρωτήσεις για αυτό. Από την άλλη βέβαια, το αποτέλεσμά του είναι γεμάτο συναισθήματα. Υποθέτω ότι για αυτό το συμπεριέλαβες στο λεξικό σου.

Ξάφνιασμα: σημαίνει απορία, έκπληξη για κάτι που συμβαίνει. Προσωπικά εμένα το μεγαλύτερο ξάφνιασμα είναι που ακόμη είμαι άνθρωπος και όχι ανθρωπάκος. Γενικά το ξάφνιασμα έχει δύο πτυχές. Αυτό που νιώθουμε για κάτι που είναι έργο άλλων, (παθητικό ξάφνιασμα) και αυτό που νιώθουμε για κάτι που είναι έργο δικό μας (ενεργητικό ξάφνιασμα). Γενικά, με την πάροδο του χρόνου ξαφνιαζόμαστε όλο και λιγότερο. Ίσως γιατί μέσα από τις εμπειρίες που αποκτάμε γινόμαστε πιο απαθείς. Δεν ξέρω.

Το παθητικό ξάφνιασμα τις περισσότερες φορές είναι δυσάρεστο. Είναι και μερικές ευχάριστο, αλλά όπως στο λέω, μερικές! Είμαστε ανέμελοι και από εκεί που δεν το περιμένουμε κάποιος κάνει κάτι και μας ξαφνιάζει. Γιατί; Γιατί απλά δεν περιμέναμε ότι θα το κάνει. Το σπάνιο και ακριβοθώρητο ευχάριστο ξάφνιασμα είναι πολύ πιο δυνατό, γιατί πια οι άνθρωποι δεν περιμένουν και καλές πράξεις από τους γύρω τους. Γενικότερα είμαστε περισσότεροι έτοιμοι για το αρνητικό. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την έκφραση «Μα πώς το έκανε αυτό; Βέβαια το περίμενα από εκείνον». Και πόσες αυτήν «Μπράβο του. Δεν πίστευα ότι θα έκανε κάτι τέτοιο». Στην πρώτη περίπτωση δεν μας κάνει και τόση εντύπωση η πράξη του άλλου, ενώ στη δεύτερη ενώ μας κάνει εντύπωση, δεν την πιστεύουμε κιόλας. Εκπαιδευόμαστε για τα δυσάρεστα ξαφνιάσματα. Τόσο που καμιά φορά και τα ευχάριστα τα βλέπουμε καχύποπτα. «Γιατί το έκανε αυτό; Λες να σκέφτηκε να…..». Σαν να έχουμε ανοιχτή πάντα την ομπρέλα για τα δυσάρεστα.

Το ενεργητικό ξάφνιασμα είναι αυτό που έχει την περισσότερη σημασία για εμένα. Και σε αυτήν την περίπτωση έχουμε δυσάρεστο και ευχάριστο. Η κατηγορία ξαφνιάσματος που θα έχουμε, καθορίζεται κάθε φορά από το αποτέλεσμα στον ίδιο μας τον εαυτό. Εάν κάνουμε κάτι, και μετά το ξάφνιασμα, νιώθουμε άσχημα τότε καταφέραμε και εκπλήξαμε τον εαυτό μας δυσάρεστα. Στην αντίθετη περίπτωση έχουμε καταφέρει να τον εκπλήξουμε ευχάριστα. Είναι στη φύση του ανθρώπου να είναι απρόβλεπτος. Να ξαφνιάζει. Συνεπώς καθημερινά ο κάθε άνθρωπος ξαφνιάζει τον εαυτό του. Το ζητούμενο είναι πώς τον ξαφνιάζει; Προς τα πού δηλαδή γέρνει η ζυγαριά. Προφανώς στους ανθρώπους γέρνει προς το ευχάριστο ξάφνιασμα, ενώ στους ανθρωπάκους προς το δυσάρεστο.

Ο ήρωας που πραγματικά ταιριάζει απόλυτα με το ξάφνιασμα και μάλιστα το ευχάριστο είναι ο Γκούφυ. Μη σου κάνει εντύπωση! Σκέψου. Τι αντιπροσωπεύει ο Γκούφυ; Έναν καλόβολο ήρωα, πάντα πρόθυμο να βοηθήσει, αλλά αφελή, αδέξιο και όχι και τόσο έξυπνο. Αυτός ο ήρωας λοιπόν, καταφέρνει και ξαφνιάζει τον εαυτό του όταν μεταμορφώνεται σε Σούπερ Γκούφυ. Μεμιάς αποκτά ευφυΐα, σβελτάδα και καταφέρνει να βοηθάει όσους τον χρειάζονται. Το μυστικό του; Θεωρητικά: τα σούπερ φιστίκια του, που επιμελώς κρύβει κάτω από το καπέλο του. Πρακτικά: η δύναμη του εαυτού του, που απλά χρειάζεται ένα κίνητρο για να βγει προς τα έξω. Δηλαδή ούτε αυτός καλά καλά δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει Σούπερ Γκούφυ. Απογοητεύεται, δεν πιστεύει ότι μπορεί να καταφέρει κάτι (είναι που έχει φίλο και τον τέλειο Μίκυ, τι να σου κάνει και αυτός!!!). Οπότε δεν προσπαθεί μόνος του. Βουλιάζει στην αφέλειά του. Όμως πιστεύει στα φιστίκια του, και τελικά μεταμορφώνεται. Αυτό είναι και το μυστικό για το ευχάριστο ξάφνιασμα. Να πιστέψει κανείς στον εαυτό του και στις δυνάμεις του.

Η δική μου σχέση με το ξάφνιασμα; Άριστη και με το παθητικό και με το ενεργητικό. Σχετικά με το παθητικό, δεν έχω παράπονο, έχω ξαφνιαστεί και ευχάριστα. Σε σχέση με το ενεργητικό, νομίζω μου τα χαλάω λιγάκι. Δεν έχω καταφέρει ακόμη να ξαφνιάσω τον εαυτό μου ευχάριστα. Μάλιστα τον τελευταίο καιρό μόνο δυσάρεστα τον ξαφνιάζω. Ίσως γιατί ακόμη δεν με έχω πείσει ότι μπορώ να καταφέρω πράγματα. Είμαι στη φάση της χαριτωμένης αφέλειας του Γκούφυ, παίρνω το επίσης αφελές σκυλάκι μου Πλούτο και βγαίνουμε βόλτα. Καλά περνάμε, δε λέω, αλλά πρέπει να κάνω και εγώ κάτι να ταράξω τα νερά μου. Αφού δοκίμασα τα πάντα, κατέφυγα στην απλή, οικολογική και δοκιμασμένη λύση του Γκούφυ. Έχω φυτέψει στην αυλή μου μια φιστικιά και ελπίζω να καρποφορήσει σούπερ φιστίκια. Μέχρι τότε, απλά συνεχίζω τις βόλτες μου με τον Πλούτο.

……………..

Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 24 Νοεμβρίου με τον οπορτουνισμό.