Κενοδοξία

Ενδιαφέρον που με ρωτάς για κάτι τόσο σύνηθες στην εποχής μας, την κενοδοξία. Όλοι θα πρέπει να ξέρουν τι είναι, δεδομένου ότι τριγύρω μου βλέπω αρκετούς κενόδοξους. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, κενόδοξος : αυτός που επιδιώκει ή υπερηφανεύεται για κάτι, το οποίο συνήθως είναι ασήμαντο, κατά κάποιον τρόπο (σύμφωνα και με τα ετυμολογικά λεξικά) ο ματαιόδοξος. Αν και έχει ακόμη πιο σκοτεινή πλευρά η κενοδοξία από ότι η ματαιοδοξία. Ίσως γιατί έχει ως πρώτο συνθετικό το κενό, παρά το μάταιο, και όπως καταλαβαίνεις περισσότερο μάς φοβίζει κάτι που μπορεί να είναι άδειο (δηλαδή ανύπαρκτο) παρά κάτι που απλά μπορεί να μην οδηγήσει πουθενά (δηλαδή μάταιο).
Γενικότερα, όσο πιο κενός και ρηχός είναι ένας άνθρωπος, ή για να μιλάμε στην γλώσσα μας, όσο πιο πολύ ανθρωπάκος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο κενόδοξος είναι. Γιατί πολύ απλά, κάποιος που δεν είναι ρηχός και είναι γεμάτος με αξίες δεν πρόκειται να χαραμίσει χρόνο για να επιδείξει το ο,τιδήποτε έχει. Αυτός που δεν έχει αξίες, δεν έχει άλλο τρόπο για να τραβήξει την προσοχή των άλλων, να ξεχωρίσει δηλαδή, και προσπαθεί να περηφανευτεί σχετικά με ανούσια πράγματα, π.χ. με τα χρήματα και ότι έχει σχέση με αυτά, ένα σούπερ αυτοκίνητο, ένα ακριβό κόσμημα, κλπ.
Ποιος άνθρωπος, θα ασχοληθεί με ένα ακριβό κόσμημα, που μέταλλο ήταν και μέταλλο θα μείνει σε όλη του τη ζωή. Κάτι το οποίο δεν εξελίσσεται με τον χρόνο, δεν αποσπά ποτέ την προσοχή του ανθρώπου. Αυτά που μένουν σταθερά, αμετάβλητα, είναι οι αξίες του ανθρωπάκου, αυτά έχει και πορεύεται, με αυτά χορταίνει την κενοδοξία του.
Γενικά η κενοδοξία είναι ένα συναίσθημα που μπορώ να σου πω, ότι με εκνευρίζει. Γιατί; Έχω σιχαθεί τους ανθρώπους πανομοιότυπα ενός κενόδοξου ανθρωπάκου που ζουν μόνο για να επιδεικνύουν την ηλιθιότητά τους μέσω της κενοδοξίας τους. Πλέον όλα καθορίζονται από το πόσα χρήματα κερδίζεις, τι θέση έχεις στη δουλειά σου, πού έχεις εξοχικό, τι καινούριο πανάκριβο κοστούμι ή φόρεμα αγόρασες, και τι θα βάλεις στην τάδε χαζοεκδήλωση κενοδοξίας που όλοι θα κρατήσουν από εσένα το «ωραίο» σου περιτύλιγμα.
Αυτό που μπορώ να πω στους ανθρώπους με λίγη κενοδοξία (σε αυτούς με πολύ δεν έχω να πω τίποτα, και σιγά μη με διαβάσουν κιόλας!!!), σε αυτούς που ακροβατούν μεταξύ πραγματικής ζωής και ψεύτικης, είναι ότι τις περισσότερες φορές είναι προτιμότερο ένα άσχημο δώρο από ένα πανέμορφο περιτύλιγμα. Πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στον κάθε έναν από εμάς να «κριθεί» από αυτό που υπάρχει, κρύβεται κάτω από το πολύχρωμο, γυαλιστερό χαρτί. Ό,τι και αν είναι, μπορεί να αλλάξει, μπορεί να βελτιωθεί. Δεν αλλοιώνεται με την ατμόσφαιρα, ίσα ίσα τροποποιείται και γίνεται καλύτερο.
Με θλίβουν οι εικόνες από ανθρωπάκους με στερεότυπα κενοδοξίας, με θλίβουν περισσότερο, γιατί κάνουν την ζωή μας ψεύτικη. Και λέω ζωή μας, γιατί όλοι μας έχουμε γύρω μας ανθρώπους κενόδοξους, περισσότερο ή λιγότερο. Θα μου πεις γιατί; Τι να σου πω; Πολλαπλασιάζονται μάλλον. Ίσως φτάσουν σε ένα ανώτατο όριο και μετά αρχίσουν να μειώνονται κάπως, ελπίζω! Οπότε όσο περισσότεροι κενόδοξοι άνθρωποι είναι τριγύρω, η ζωή μας γίνεται όλο και λιγότερο αληθινή. Σκέψου, σαν να έχεις ένα σωρό ωραία τυλιγμένα δώρα, με φιόγκους, φιογκάκια, ωραία χρώματα, μεταξωτές κορδέλες και δεν μπορείς να ανοίξεις κανένα! Τι είναι λοιπόν καλύτερο ως εικόνα, αυτό που μόλις σου περιέγραψα ή ένα απλό δωράκι, με ένα απλό περιτύλιγμα που είναι όλο δικό σου, μπορείς να το ανοίξεις και να δεις τι είναι. Η κενοδοξία μάς οδηγεί σε έναν κάλπικο κόσμο, σε έναν κόσμο που δε φαίνεται ψεγάδι, σε έναν κόσμο που κρύβεται κάτω από το ωραίο περιτύλιγμα. Και ό,τι ψεγάδι δεν φαίνεται, δεν μπορεί να διορθωθεί.
Και επειδή όλα της ζωής έχουν μεταφερθεί στα κόμικς, δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα να βρω έναν κενόδοξο ήρωα. Ήθελα να αποτυπώνει την επικίνδυνα κενόδοξη φιγούρα, δηλαδή αυτόν που είναι οπτικά συμπαθής, καλοβαλμένος, κλπ, αλλά εντελώς κενόδοξος. Και τον βρήκα. Είναι ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης, ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Σκρουτζ που προσπαθεί να γίνει το πιο πλούσιο παπί του κόσμου. Σκεφτείτε, από τη μία πλευρά έχουμε το παπί χωρίς κενοδοξία (Σκρουτζ) και από την άλλη αυτό με κενοδοξία (Χρυσοκούκης). Είναι και οι δύο φιλάργυροι και τσιγκούνηδες, όμως ο κενόδοξος επιδεικνύει τα χρήματά του, είναι κακός, μοχθηρός και αδίστακτος. Χρησιμοποιεί ανήθικα κόλπα για να πετύχει αυτό που θέλει και δεν χρησιμοποιεί ποτέ τα χρήματά του για άλλο σκοπό (σε αντίθεση με τον Σκρουτζ). Αυτό συμβαίνει και με τους δύο υποθετικούς εαυτούς μας: με ή χωρίς κενοδοξία; Ο καθένας μπορεί να διαλέξει.
Η δική μου σχέση με την κενοδοξία; Κανονικά δεν θα πρέπει να μιλήσω εγώ για αυτό, αλλά οι άνθρωποι που ζουν γύρω μου. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι σύμφωνα με τη ζωή που κάνω, μάλλον πρέπει να ξέφυγα από τα νύχια της κενοδοξίας. Μάλλον πέταξα από πάνω μου τον Χρυσοκούκη, τον έκλεισα σε ένα μεγάλο πύργο, σαν αυτόν που ζει, στην Αφρική, και κανείς δεν θα μπορέσει να τον βρει, γιατί τον έκρυψα σε ένα λόφο που είναι ορατός μόνο τα δίσεκτα έτη, τους μήνες που το όνομά τους ξεκινά από Α και μόνο τις ζυγές μέρες, τον χάρτη με τις οδηγίες (που μου έδωσε ένα ναυτικός που μετά πνίγηκε) τον έσκισα κομματάκια και τον έκαψα, κλπ, κλπ. Δεν θα τον βρείτε, μην ψάχνετε άδικα τον πύργο και το λόφο!!
Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι οι Χρυσοκούκηδες με την κενοδοξία τους στην αρχή μπορεί να φαίνονται νικητές και μπορεί κάποιος να του ζηλέψει, όμως πιστεύω ότι η μοίρα τούς έχει καταδικάσει να βγαίνουν πάντα δεύτεροι. Η πρώτη εμφάνιση του Χρυσοκούκη ήταν το 1956, τόσα χρόνια έχουν περάσει και προσπαθεί, προσπαθεί, είδατε να έχει καταφέρει τίποτα; Ακόμη ο Σκρουτζ είναι το πιο πλούσιο παπί στον κόσμο!!
…………………………………………………………………………………………..

Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου με το συναίσθημα της λύπης