Θυμός

Θυμός…. Μου αρέσει που με ρωτάς για το θυμό. Έχω ανοικτούς λογαριασμούς μαζί του και ίσως να μπορέσω να τους κλείσω συζητώντας για αυτόν.
Και ο μικρός μικρός άνθρωπος ξεκίνησε την ιστορία του για το συναίσθημα του θυμού.
Η μεγαλύτερη απορία που έχω σε σχέση με το θυμό είναι σχετικά με την διάρκειά του. Από τι εξαρτάται το πόσο κρατάει; Και εάν κρατάει λίγο, εξακολουθεί να λέγεται θυμός ή είναι απλά ένα πεισματάκι; Το κακό με το θυμό είναι ότι πρέπει να αναλυθεί κατά τη διάρκειά του και όχι κατόπιν εορτής. Αυτό πάλι καταλαβαίνεις ότι είναι δύσκολο γιατί όταν σε πάρει και σε σηκώσει ο ανεμοστρόβιλός του, άντε να κάτσεις να αναλύσεις εσύ. Για αυτό και όλα όσα θα σου πω για το θυμό είναι κατά κάποιο τρόπο αυθαίρετα. Δεν μπορώ να στα αποδείξω εντελώς.
Τι είναι θυμός; Απερίγραπτο συναίσθημα, μπορεί να είναι ένα μικρό αεράκι, ίσα ίσα να σπάσει τη μονοτονία μιας ηλιόλουστης μέρας, αλλά μπορεί να είναι και ένας δυνατός αέρας που παρασέρνει τα πάντα. Όταν είμαστε θυμωμένοι, σαν να τυφλωνόμαστε, πέφτει μπροστά μας μια κουρτίνα και αλλοιώνει την πραγματική εικόνα. Αναλογίσου τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.
Γιατί θυμώνουμε; Ξέρει κανείς; Εγώ όχι. Το μόνο μου ξέρω είναι ότι την στιγμή έναρξης του θυμού μου, δευτερόλεπτα δηλαδή πριν θυμώσω ακούω μια φωνή που μου λέει “τώρα θύμωσε”, και εγώ θυμώνω. Δεν ξέρω εάν αυτή η φωνή λέγεται καλή ή κακή συνείδηση ή κάτι άλλο.
Σε αυτό που έχω καταλήξει είναι ότι σίγουρα η διάρκεια και το μέγεθος του θυμού εξαρτώνται από το αίτιο και κατ΄ επέκταση και από τον υπαίτιο. Για όλους, μα όλους τους ανθρώπους υπάρχει ένας άνθρωπος που μας θυμώνει, μας βγάζει από τα ρούχα μας με το παραμικρό και για πολύ ώρα, δηλαδή έχουμε και μεγάλη διάρκεια και μεγάλο μέγεθος θυμού, αλλά υπάρχει και ένας άλλος άνθρωπος που μας θυμώνει επίσης εύκολα αλλά για πολύ λίγη ώρα. Εάν σκεφτείς θα εντοπίσεις και εσύ πολύ γρήγορα τους δικούς σου ανθρώπους-ακρότατα της συνάρτησης θυμού. Θα μου πεις υπάρχει κλίμακα θυμού, γιατί καλά ο χρόνος του θυμού μπορεί να μετρηθεί με μονάδες πραγματικού χρόνου, αλλά το μέγεθος; Φυσικά και υπάρχει η γνωστή θυμο-κλίμακα, όμως ο κάθε άνθρωπος την τροποποιεί λιγάκι, την φέρνει στα δικά του μέτρα, όμως κατά βάση είναι ίδια για όλους μας.
Από τι άλλο να εξαρτάται ο θυμός; Ίσως και από όλα αυτά που έχουμε βιώσει πριν την στιγμή έναρξης του θυμού. Δηλαδή, μια μέρα που είσαι πιεσμένος μπορεί να σε θυμώσει κάτι που μία μέρα χαλαρότητας δε θα σε ακουμπούσε καν.
Επομένως η διάρκεια και το μέγεθος του θυμού καθορίζονται και από εμάς (ψυχολογία την στιγμή έναρξης του θυμού) και από το αίτιο (ή υπαίτιο) του θυμού μας. Ποια η διαφορά μεταξύ θυμού και πείσματος ; Πείσμα είναι θυμός με μικρή έως μέτρια ένταση (είναι αρκετά χαμηλά στην θυμο-κλίμακα) αλλά με μεγάλη, ανεξήγητη διάρκεια. Οπότε όταν έχουμε θυμό με μεγάλη προς μέτρια ένταση αλλά με μικρή διάρκεια, δεν πρέπει να αγχωνόμαστε, νιώθουμε 100% θυμό.
Πόσο πίσω μπορεί να μας πάει ο θυμός; Μπορεί να μας κάνει ανθρωπάκους; Ναι μπορεί, έμμεσα. Δεδομένου ότι μπορεί να μας αφήσει μόνους, και αν σκεφτείς ότι η μοναξιά προκαλεί συναισθήματα ανθρωπάκου, έμμεσα ναι, μας βάζει στην τροχιά κίνησης του μισητού μας ανθρωπάκου. Σκέψου, εάν κάποιος θυμώνει μέτρια προς το λίγο και για λίγο χρόνο θεωρείται χαριτωμένος, με έντονο ταμπεραμέντο, ενώ εάν κάποιος θυμώνει πολύ και για μέτριο προς μεγάλο χρόνο θεωρείται ανυπόφορος.
Πόσο πιο πίσω μπορεί να πας πάει ο θυμός; Ποιος είναι ο σημαντικότερος υπαίτιος θυμού για τον κάθε άνθρωπο; Μα φυσικά ο ίδιος του ο εαυτός. Και είναι δύσκολες οι ισορροπίες τότε γιατί ο θυμός έχει τον ίδιο αποστολέα και τον ίδιο παραλήπτη. Χαμός!
Ένας κλασικός ήρωας κόμικς που θυμώνει 1000 φορές το δευτερόλεπτο, με μεγάλη ένταση αλλά με μικρή διάρκεια και που έχει και λίγο πείσμα, είναι ο Ντόναλντ. Το κακό με τον Ντόναλντ είναι ότι ακριβώς επειδή θυμώνει συχνά και μετά του περνάει δεν τον παίρνει κανείς στα σοβαρά. Αυτή είναι παγίδα και για εμάς τους ανθρώπους. Ο θυμός δεν πρέπει να υπερκαταναλώνεται, πρέπει να υπάρχει σε μικρές δόσεις για να μπορεί να εκτιμηθεί όπως πρέπει από τους τριγύρω μας, αλλιώς θα γίνουμε όλοι Ντόναλντ.
Η δική μου σχέση με το θυμό είναι υπερχρησιμοποιημένη. Σαν ρούχο είναι τόσο πολυφορεμένο που πια έχει τόσο φθαρεί και δεν μοιάζει όπως ήταν στην αρχή. Ο θυμός μου δεν μοιάζει πια με θυμό. Για τους πολύ κοντινούς μου μοιάζει με πείσμα, μη σου πω και με πεισματάκι και για τους πιο μακρινούς μοιάζει με παραξενιά. Αλλά δεν είναι αυτό που με πειράζει. Ένας παραπάνω Ντόναλντ, τι έγινε; Αυτό που με εκνευρίζει είναι ο θυμός προς τον εαυτό μου. Αυτός πώς ξεπερνιέται; Ο Ντόναλντ τι κάνει όταν θυμώνει με τον εαυτό του; Πεισμώνει, αναπουπουλιάζει, θυμώνει ακόμη περισσότερο, και τελικά τα καταφέρνει. Πώς; Μεταμορφώνεται στον Φάντομ Ντακ και σταματάει να θυμώνει με τον εαυτό του. Εγώ που δεν είμαι σούπερ-παπί, ούτε καν παπί, αλλά άνθρωπος πώς μπορώ να διαχειριστώ τον θυμό προς τον εαυτό μου; ;;

…………………..
Ραντεβού την άλλη Κυριακή 15 Αυγούστου με το συναίσθημα της ικανοποίησης.