Σητφέρθακ

Ίσως και να έπρεπε να κάνω λάθος.

Ίσως και να μπορούσα να τ’ αποφύγω.

Όμως πάντα στα λάθη μας πάμε.

Σαν να ηδονιζόμαστε από τις αποτυχίες μας, σαν να επιθυμούμε το δεύτερο μάς βήμα να είναι χειρότερο από το πρώτο.

Αναζήτηση το λένε αυτό, αυτοκαταστροφή, κατάρα από τους Θεούς; Δεν ξέρω,

Θέλουμε πάντα το καλύτερο, αφήνουμε αυτό που έχουμε και ψάχνουμε. Φοβόμαστε, τυφλωνόμαστε, πέφτουμε στο χειρότερο και ηρεμούμε.

Δεν υπάρχει πια ο φόβος για το χειρότερο, γιατί σε αυτό είμαστε.

Κλείνουμε τα μάτια και ονειρευόμαστε, λέμε θα γίνει το όνειρο πραγματικότητα στο μέλλον. Και έτσι κάνουμε το παρόν εφιάλτη.

Τι είναι το χειρότερο άραγε;

Να μην ονειρεύεσαι, ή να ονειρεύεσαι μόνο;

Να ζεις μέσα στο όνειρο, ή το όνειρο μέσα σε εσένα;

Να φοβάσαι να ξυπνήσεις μήπως χαθούν όλα, ή να φοβάσαι να κοιμηθείς για να μη ξεκινήσουν οι εφιάλτες;

Να ονειρεύεσαι ή να αυταπατάσαι;

Να ζεις ένα όνειρο ή να σκοτώνεις έναν εφιάλτη;