Ελπίδα

“Τι είναι άραγε αυτή η πολυπόθητη ελπίδα; Γιατί όλοι κρεμόμαστε από αυτήν ;
Όπως κάθε φορά, σχετίζω έναν ήρωα κόμικ με το συναίσθημα που με ρωτάς, έτσι και τώρα, στο μυαλό μου έρχεται η Μαφάλντα και η περιβόητη φράση της “Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους”, ή με άλλα λόγια σε αυτούς που ελπίζουν”
Και ο μικρός μικρός άνθρωπος ξεκίνησε την ιστορία του για την ελπίδα.
Τι είναι η ελπίδα ; Θα την χαρακτήριζα σαν ένα χαπάκι κατά της τρέλας. Σου κάνει εντύπωση ; Αν σκεφτείς το μέλλον σου χωρίς να ελπίζεις σε κάτι, η τρέλα όχι μόνο σου χτυπάει τη πόρτα, αλλά εσύ σαν καλός οικοδεσπότης της ανοίγεις και την κερνάς και καφέ. Χωρίς την ελπίδα, η ζωή μας θα ήταν μίζερη. Πάντα ελπίζουμε στο φως, πάντα, ακόμη και όταν είμαστε στο απόλυτο σκοτάδι. Γιατί νιώθουμε ελπίδα; Απλή απάντηση : Ποιος θέλει να τρελαθεί ;;
Ως συνήθως μου αρέσει να εξετάζω τα συναισθήματα από την καλή και από την άσχημή τους πλευρά. Μα θα πεις; Έχει άσχημη πλευρά η ελπίδα ; Έχει και λέγεται ουτοπία. Το δύσκολο εγχείρημα με το συναίσθημα της ελπίδας είναι να μπορείς να κινείσαι με απόλυτη ακρίβεια μεταξύ ελπίδας και ουτοπίας. Φαντάσου τον εαυτό σου ως ένα σημείο που βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο κύκλους, αυτόν της ελπίδας και αυτόν της ουτοπίας. Πρέπει η κίνησή σου να βρίσκεται μέσα στα όρια των δύο κύκλων και οι συντεταγμένες του σημείου σου καθορίζονται ανάλογα με την περίσταση, 80 % ελπίδα και 20 % ουτοπία ή ανάποδα. Δύσκολο !
Να στο δυσκολέψω και άλλο ; Βάλε στο παραπάνω σχήμα και έναν ακόμη κύκλο, ποιόν ; Μα φυσικά, αυτόν της απαισιοδοξίας! Τώρα να σε δω. Κάθε στιγμή που προβληματίζεσαι βρες τις συντεταγμένες του σημείου σου. Προσδιόρισε δηλαδή πόσο ελπίζεις, πόσο πετάς στα σύννεφα (ουτοπία) και πόσο σέρνεσαι στη γη (απαισιοδοξία). Σαν να φτιάχνεις κάθε φορά ένα κοκτέιλ για να κεράσεις τον εαυτό σου. Τα συστατικά είναι ίδια, ανάλογα όμως με τις αναλογίες τους προκύπτουν χιλιάδες συνδυασμοί ψυχολογικών καταστάσεων!!
Σχετικά με εμένα θεωρώ ότι το σημείο της δικής ύπαρξης κινείται τόσο γρήγορα μέσα στους κύκλους της ελπίδας και της απαισιοδοξίας, που μπερδεύομαι. Ουτοπία δε νομίζω ότι έχω καταφέρει να νιώσω. Νομίζω ότι ή θα κινείσαι μεταξύ ελπίδας και ουτοπίας ή μεταξύ ελπίδας και απαισιοδοξίας. Και τα τρία ταυτόχρονα, νομίζω είναι δύσκολο.
Είναι φορές που νιώθω γεμάτος αισιοδοξία και βλέπω τα πράγματα άσπρα και άλλες φορές που τα βλέπω όλα μαύρα. Σαν να έχω δεμένο στα πόδια μου ένα βαρίδι που με τραβάει προς τα κάτω. Όπως μου είπε κάποτε κάποιος στενός μου άνθρωπος, το πρόβλημά μου είναι αυτό, δηλαδή ότι τα βλέπω ή όλα άσπρα ή όλα μαύρα, ενώ υπάρχει και το γκρι. Αυτό είναι ένα πρόβλημα, που δυστυχώς δεν το έχω μόνο εγώ. Ο Quino μέσω της Μαφάλντας θεωρώ ότι περιγράφει τόσο καλά την έννοια της ελπίδας που φιλόσοφοι σε βιβλία τους δεν την έχουν περιγράψει. Ταυτίζω τον εαυτό μου με αυτήν. Προσπαθούμε να ελπίζουμε, γιατί έτσι πρέπει. Όμως πολλές φορές η ζωή έρχεται και μας διαψεύδει, δίνοντας τα εύσημα στην απαισιοδοξία. Είναι από τις λίγες φορές που ο επίλογός μου δεν είναι αισιόδοξος ή αρεστός στα αυτιά σου, αλλά για μένα το να σου περιγράψω το συναίσθημα της ελπίδας ήταν κόντρα ρόλος. Για αυτό το μόνο που έχω να πω, είναι «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους».

…………………………
Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 14 Ιουλίου με το συναίσθημα της ζήλιας