Απόγνωση

«Απόγνωση ; Απόγνωση! Θα πρέπει κάποιος να είναι σε απόγνωση για να μπορέσει να γράψει ή να θέλει να γράψει για αυτήν ;» (Ωραία μου την είπε ο μικρός μικρός άνθρωπος, σκέφτηκα!).
Και συνέχισε :
Δεν έχω αποφασίσει αν η απόγνωση έρχεται σε εμάς από τους άλλους ή εάν εμείς οι ίδιοι την δημιουργούμε.
Δηλαδή, οι συνθήκες μας κάνουν να νιώθουμε απόγνωση ή εμείς δημιουργούμε τις συνθήκες της απόγνωσης και παγιδεύουμε τον εαυτό μας σε αυτές; Και οι δύο περιπτώσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή : αυτόν της ταπείνωσης του εγώ μας.
Στην πρώτη περίπτωση : ωθούμενοι ή πιεσμένοι από τις συνθήκες που ζούμε και κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις εγκλωβιζόμαστε και νιώθουμε όλα εκείνα τα «ωραία» συναισθήματα, όπως ηττοπάθεια, μιζέρια, κλπ. που μας οδηγούν στην απόγνωση. Δηλαδή στην κατάσταση της φυλακής. Γύρω γύρω κάγκελα και εσύ από την μέσα πλευρά να μην μπορείς να βγεις. Αυτό είναι η απόγνωση για μένα. Ανάλογα με τις καταστάσεις, αλλάζει το είδος της απόγνωσης, δηλαδή τα κάγκελα, εσύ όμως παραμένεις φυλακισμένος. Μπορεί επίσης, ταυτόχρονα ένα άνθρωπος (υπερευαίσθητος κατά την γνώμη μου και επομένως ιδιαίτερα αδύναμος) να νιώθει απόγνωση για πολλά πράγματα. Πάλι είναι φυλακισμένος, απλά τα κάγκελα δεν είναι ίδια μεταξύ τους. Δηλαδή άλλο είναι πιο χοντρό, άλλο είναι πιο λεπτό, κλπ. Έτσι δυσκολεύει και η απόδραση από την απόγνωση, γιατί θα πρέπει το κάθε κάγκελο να αντιμετωπισθεί μοναδικά.
Από την άλλη πλευρά έχουμε την απόγνωση που δημιουργείται από εμάς τους ίδιους. Δηλαδή, σαν σοφοί δρουΐδηδες δημιουργούμε προσεκτικά και με κάθε λεπτομέρεια τις συνθήκες της απόγνωσης, και προσοχή, όχι όποιες και όποιες. Αυτές που ταιριάζουν γάντι σε εμάς, σαν κοστούμι, έτσι ώστε όταν είμαστε έτοιμοι, τσουπ!! να μπούμε στο ρούχο που μας ετοιμάσαμε. Η απόγνωση αυτή είναι περισσότερο ύπουλη από την πρώτη, γιατί είναι δικό μας δημιούργημα και ο άνθρωπος ως ον εγωιστικό, κάθε τι δικό του το θεωρεί τέλειο.
Ο αντίλογος είναι : Ποιος φταίει ; Εγώ που νιώθω έτσι ή αυτοί που μας το προκαλούν ;Το ζητούμενο για μένα δεν είναι αυτό. Σημασία έχει ο κάθε ένας από εμάς να μην αφήνει τις συνθήκες της απόγνωσης να ριζώσουν μέσα του. Η δεύτερη απόγνωση ουσιαστικά έπεται της πρώτης. Δηλαδή οι συνθήκες δημιουργούν την απόγνωση και στη συνέχεια απλώνουν παντού τις ρίζες της και αν την αφήσεις περνά στη επόμενη φάση, δηλαδή όχι μόνο δεν την διώχνεις αλλά την φροντίζεις κιόλας. Την τροφοδοτείς συνεχώς. Πώς ; Με το να νιώθεις μιζέρια συνέχεια.
Είναι ύπουλο συναίσθημα η απόγνωση. Σε οδηγεί στην καταστροφή. Ίσως είναι το πιο άμεσο συναίσθημα για να γίνει κανείς ανθρωπάκος. Το κύριο χαρακτηριστικό του αθρωπάκου είναι η ταπείνωση και αυτό το κάνει τέλεια η απόγνωση και η χαμηλή αυτοπεποίθηση. Τη χρονιά που διανύουμε χρησιμοποίησα την λέξη απόγνωση περισσότερες φορές από ότι την έχω χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Έκανα ότι δεν έπρεπε. Την άφησα να ριζώσει στη ψυχή μου, να αναπαραχθεί και εγώ σαν καλός κηπουρός την φρόντιζα. Νομίζω ότι ζούσα πια, μόνο για να είμαι σε απόγνωση.
Πώς ξέφυγα ; Δεν ξέρω.
Ίσως είναι αυτή η σχέση οργανισμού-ξενιστή που κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος : ή ο ξενιστής θα εξολοθρεύσει τον οργανισμό ή ο οργανισμός τον ξενιστή. Σε μένα έγινε ευτυχώς το δεύτερο.
Δεν θα θελα΄να γράψω κάτι άλλο για την απόγνωση. Είναι μια λέξη που σε μένα ξυπνάει άσχημες μνήμες. Είναι μια λέξη ταμπού, ακόμη και η ηχώ της είναι ικανή να μου δημιουργήσει άσχημες σκέψεις. Έχω αποφασίσει ότι δεν θα ξαναπώ αυτή την λέξη. Όχι, από φόβο αλλά συνειδητοποίησα ότι είναι μια λέξη που μπορεί να χωρέσει τόσα πολλά άσχημα συναισθήματα μαζί, που καλύτερα να μην την προκαλούμε, ούτε καν σαν ηχώ.
…………………………….

Ραντεβού την Κυριακή 23 Μαΐου με το συναίσθημα της βαρυθυμίας.