Αγάπη

«Πάντα με δυσκόλευε αυτό το συναίσθημα. Ίσως γιατί ανάλογα με το αν το χρησιμοποιήσεις σωστά ή λάθος είναι τα πάντα ή το τίποτα».

Αυτά ήταν τα λόγια του μικρού μικρού ανθρώπου, όταν τον ρώτησα για το συναίσθημα της αγάπης. Χείμαρρος ορμητικός συνέχισε :

Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω αυτό το συναίσθημα, δεν ξέρω καν αν μπορώ να το ακουμπήσω. Στο μυαλό μου το έχω περισσότερο σαν εικόνες και αισθήσεις. Σίγουρα πάντως είναι αυτό το συναίσθημα στο οποίο οφείλω αυτό που είμαι (αγάπη που είναι τα πάντα) και αυτό που δεν είμαι (αγάπη που οδηγεί στο τίποτα), δηλαδή που είμαι άνθρωπος και δεν είμαι ανθρωπάκος (αντίστοιχα!).

Αγάπη είναι μια ηλιόλουστη μέρα, με ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι που χωράει μέσα του όλα τα αρώματα της άνοιξης, όλα ανθισμένα, χρώματα παντού και εσύ να νιώθεις την καρδιά σου ανάλαφρη.

Αγάπη είναι να νιώθεις αυτήν την ξεγνοιασιά των παιδικών σου χρόνων.

Αγάπη είναι να νιώθεις τόσο τυχερός που μπορείς και αγαπάς, τόσο δυνατός, κυρίαρχος του κόσμου, που μπροστά σου και ο Μέγας Αλέξανδρος φαντάζει στρατιωτάκι.

Αγάπη είναι να είσαι στην αμμουδιά, σούρουπο, και ο μόνος ήχος που ακούς να είναι ο παφλασμός των κυμάτων, η μόνη μυρωδιά που μυρίζεις αυτή της αλμύρας.

Αγάπη είναι καλοκαιρινό πρωινό, ο ήλιος να έχει ξεκινήσει ήδη να καίει, να ακούς τα τζιτζίκια, και εσύ να ανεβαίνεις στο καράβι έτοιμος για τις εξορμήσεις σου στα νησιά.

Αγάπη είναι φθινοπωρινό απόγευμα, το χώμα να μυρίζει βροχή και τα πουλιά να κελαηδούν αποχαιρετώντας το καλοκαίρι.

Αγάπη είναι να τρέχεις πάνω στα πεσμένα φύλλα των δέντρων.

Αγάπη είναι χειμωνιάτικο πρωινό με καθαρό ουρανό και κρύο, να είσαι δίπλα στο τζάκι κουλουριασμένος σαν χαδιάρικο γατάκι.

Αγάπη είναι να έχεις την γεύση της καραμέλας στα χείλη σου, αγάπη είναι να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά.

Αγάπη είναι να πλημμυρίζεις ευτυχία με μία σκέψη.

Αγάπη είναι να μιλάς ασταμάτητα για την αγάπη, ενώ σκέφτεσαι αυτόν που αγαπάς (όπως εγώ!). Αγάπη είναι όλα τα παραπάνω και άλλα χιλιάδες.

Όμως τα πάντα έχουν δύο όψεις. Η αγάπη που προσπάθησα να περιγράψω παραπάνω είναι η αγάπη που είναι τα πάντα. Δεν μπορώ όμως να παραλείψω την αγάπη του τίποτα, γιατί δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα.

Η αγάπη πολλές φορές τα θέλει όλα με κάθε τίμημα. Ξεκινάει με το αγγελικό προσωπάκι της αγάπης και σιγά σιγά γίνεται η αγάπη του τίποτα.

Είναι εγωιστικό συναίσθημα η αγάπη του τίποτα. Αδηφάγο τέρας, που τρώει όλα τα συναισθήματα που γεννάει η αγάπη και σε οδηγεί στο τίποτα.

Η αγάπη του τίποτα είναι ζηλιάρα, μοχθηρή, δεν θέλει να ακουμπάει κανείς άλλος το «αντικείμενό» της. Η αγάπη του τίποτα ωθεί τους ανθρώπους σε λάθος δρόμους.

Η αγάπη του τίποτα μπορεί να απευθύνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, από άνθρωπο στα χρήματα, στη δόξα στην εξουσία, κλπ.

Η αγάπη του τίποτα με έχει οδηγήσει σε σκέψεις ή και σε πράξεις ανθρωπάκου. Η αγάπη του τίποτα γεννά φόβο και αυτοί που αγαπούν έτσι, καταλήγουν να αγαπούν μόνο ό,τι φοβούνται.

Η πραγματική αγάπη που είναι τα πάντα είναι ένα καρότο, δηλαδή εμείς είμαστε το γαϊδουράκι και αυτή το κρεμασμένο καρότο. Εμείς τρέχουμε, τρέχουμε, νομίζοντας ότι το φτάνουμε και εκείνη ακίνητη μας κοιτάζει περιπαιχτικά. Όλα κινούνται γύρω από εκείνη. Είναι το συναίσθημα μπάμπουσκα. Μέσα του κρύβει όλα τα συναισθήματα, βγαίνει το ένα, ξεπηδά το άλλο….

Αυτά είναι η αγάπη, ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι.

……………………………

Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 12 Μαΐου με το συναίσθημα της απόγνωσης.