Επίλογος

Και υποτίθεται ότι πρέπει να γράψω κάτι σαν επίλογο για το λεξικό συναισθημάτων και τον μικρό μικρό άνθρωπο. Δύσκολο, γιατί παρόλο που στριφογυρνά πολύ καιρό στο μυαλό μου, όλο κάτι με φρενάρει. Το ξεκινάω, το σταματάω και άντε πάλι τα ίδια. Μετά αποφάσισα να μην γράψω τίποτα. Και τότε το παραπονεμένο προσωπάκι του μικρού μικρού ανθρώπου με έκανε να αλλάξω γνώμη.

Το λεξικό, λοιπόν ξεκίνησε την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Νιώθοντας τους γίγαντες πολύ κοντά μου, προσπαθούσα να ξεφύγω και πάλι έπεφτα στην παγίδα τους. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έκανα σκέψεις (και πράξεις πολλές φορές) ανθρωπάκου. Και αυτό δε μου άρεσε. Οπότε είπα, γράψε αυτά που σκέφτεσαι, να τα βλέπεις ξανά και ξανά, μήπως και συμορφωθείς.

Γιατί έγινα ανθρωπάκος για λίγο; Θα σας εξηγήσω. Είναι κάποιες φορές που σαν να ξυπνάς από λήθαργο, έρχεσαι αντιμέτωπος με πραγματικότητες που δεν φαντάζεσαι ότι μπορεί να χρειασθεί να αντιμετωπίσεις, και ίσως δεν είσαι και έτοιμος. Συνειδητοποιείς ότι πράγματα που για τους άλλους είναι δεδομένα, για εσένα είναι πολύ πολύ δύσκολα. Και εκεί μέσα σε αυτό το σκοτάδι, οι μιζέριες δίνουν και παίρνουν: και γιατί εγώ να ……, ενώ ο άλλος……,κλπ.

Αναλώθηκα πολύ καιρό, μα πάρα πολύ καιρό σε αυτό το τεράστιος ΓΙΑΤΙ. Γιατί να έχω αυτούς τους γίγαντες απέναντι; Όλον αυτόν τον καιρό, όπως καταλαβαίνετε, δεν έπραττε ο μικρός μικρός άνθρωπος, αλλά ο ανθρωπάκος. Ένιωθα συνεχώς ενοχές, λες και επέλεξα εγώ να μπω στις μάχες με τους συγκεκριμένους γίγαντες, γιατί γίγαντες έχουμε όλοι. Διαφέρει όμως το μέγεθος, η δύναμη, η κακία, η αντοχή τους, κλπ. Κάποιοι από τους δικούς μου είναι πολύ ανθεκτικοί και δυνατοί. Κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία, και για αρκετό διάστημα να με ρίξουν στο υπόγειό τους. Μέχρι και υποταγή δήλωσα, πεπεισμένη ότι οι μάχες θα είναι όλες χαμένες μαζί τους. Κοιτούσα, κοιτούσα και εγώ από το παράθυρο στο υπόγειό μου, σαν την γυναίκα στον πίνακα του Νταλί, και φως δεν έβλεπα, μόνο σκοτάδι.

Και κάποια στιγμή, ξαφνικά, σα να καθάρισε το μυαλό μου, και άρχισε να σκέφτεται λογικά. Ο στόχος μου δεν ήταν η απάντηση στα Γιατί, ο στόχος μου ήταν να νικήσω τους Γίγαντες.

Τα τελευταία δύο χρόνια, λοιπόν μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ. Δεν είμαι πια επισκέπτης στη ζωή μου (http://www.youtube.com/watch?v=mkIWGdNt0sM&feature=related)

Δεν σκέφτομαι όπως πριν, και σίγουρα δεν πράττω όπως πριν. Κατάλαβα ότι οι απαντήσεις στα γιατί είναι οι σειρήνες που προσπαθούν να μας απομακρύνουν από το στόχο μας, ο οποίος είναι η εξαφάνιση των γιγάντων. Αν με βοήθησε κανείς σε όλα αυτά; Μόνο όσοι άφησα, και είναι πολύ πολύ λίγοι. Θες από φόβο για την αντίδραση, θες από άρνηση και χαζο-υπερηφάνια για την κατανόηση-«λύπηση», οι γίγαντές μου είναι αόρατοι στους ανθρώπους γύρω μου, και έτσι θα μείνουν.

Ένας από τους ανθρώπους που με βοηθά πολύ στις μάχες, μου έδωσε μια συμβουλή, να μην αφήνω τη ζωή μου να περιστρέφεται γύρω από τις μάχες. Εγώ, όλον αυτό τον καιρό αυτό έκανα. Προετοίμαζα τις μάχες τα πολεμοφόδια, τον εαυτό μου, και… παρεμπίπτοντος ζούσα. Αυτό στα σίγουρα το άλλαξα, 100%. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί δε νομίζω ότι αφορούν κανέναν από εσάς.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι ντροπή να παραδεχόμαστε τις ήττες μας, δηλαδή τις υποταγές μας στους γίγαντες, και την διαμονή μας στους τόπους του ανθρωπάκου. Άλλωστε, στα σίγουρα ένας γίγαντας που έχουμε όλοι μας να πολεμήσουμε είναι αυτός, ο ύπουλος ανθρωπάκος που κρύβεται μέσα μας.

……………………………………..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που με διάβασαν και μου έκαναν παρέα όλον αυτό τον καιρό.

Δέσποινα Τριάντου

Ωραιοπάθεια

Και να που φτάσαμε στο τελευταίο συναίσθημα του λεξικού σου, και στο πιο περίεργο : την ωραιοπάθεια. Λέξη γνωστή σε όλους, με εύκολη ετυμολογία. Λοιπόν ωραιοπαθής είναι αυτός που θαυμάζει την ομορφιά του και την επιδεικνύει συνεχώς, ή αλλιώς ο υπερβολικά αυτάρεσκος. Και θα μου πεις τώρα, τι κακό μπορεί να κάνει αυτό το συναίσθημα σε εμάς τους υπόλοιπους. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο ίδιος ο ωραιοπαθής, εννοείται ότι είναι ένας ανθρωπάκος με τα όλα του. Γιατί; Μα προφανώς επειδή ασχολείται με τόσο ανόητα πράγματα, όπως η επίδειξη της ομορφιάς του και τίποτα άλλο. Και όταν εννοούμε ομορφιά μην μένεις μόνο στην εξωτερική, σκέψου γενικά, ένα όμορφο ρούχο, ένα όμορφο αυτοκίνητο, κλπ. Άψυχα, υλικά αγαθά που τρέφουν την ματαιοδοξία του και συμπληρώνουν το πακετάκι της ωραιοπάθειας.

Παλιότερα, που ήμουν πιο ρομαντικός ή αφελής ή απλά ένας αφελής ρομαντικός, όλες αυτές τις υπάρξεις τις νόμιζα άκακες, εντάξει, κενές, χωρίς ουσία, τις κρατούσα μακριά από εμένα αλλά ακίνδυνες. Δεν είναι έτσι όμως. Σε καιρούς τόσο ασταθής, ζώντας σε μία σφαίρα-κοινωνία, όπου είμαστε σημεία που κινούμαστε μέσα σε αυτήν την σφαίρα, όλοι έχουμε ευθύνες για όλα. Και εδώ θα σταθώ, με αφορμή την ωραιοπάθεια. Οι ωραιοπαθείς, ανθρωπάκια χωρίς ιδανικά, τα έχουν φτιάξει όλα όμορφα, ζωούλα, σπιτάκι, δουλίτσα (σημ. όλα υποκοριστικά, επίτηδες για να χάνεται η ουσία της λέξης μέσα στην γλύκα του υποκοριστικού) και μόνη τους μέριμνα να επιδεικνύουν στους αντίστοιχους ανόητους ωραιοπαθής ό,τι έχουν. Κινούμενοι σε συγκεκριμένες συντεταγμένες μέσα στην σφαίρα-κοινωνία επηρεάζουν και εμάς τους υπόλοιπους, μπλοκάροντας τις συντεταγμένες μας, έτσι δεν μπορούμε να κινηθούμε όπως θα θέλαμε.

Η ωραιοπάθεια, και όλο το προφίλ ανθρωπάκου από το οποίο πηγάζει είναι καταδικαστέα, και το ίδιο καταδικαστέοι είμαστε και όλοι εμείς που συνεχίζουμε να την ανεχόμαστε. Επειδή, είναι η τελευταία μας επίσημη συζήτηση, ειλικρινά θα ήθελα να σταθώ στις ανόητες κενές υπάρξεις που απλά μάς βαραίνουν και έχουν οδηγήσει σήμερα την σφαίρα-κοινωνία που ζούμε στα όρια της συρρίκνωσης. Δεν ξέρω πώς μπορεί να σταματήσει αυτός ο κατήφορος. ‘Η μάλλον έχω να προτείνω κάτι, την αδιαφορία. Οι ωραιοπαθείς υπάρξεις συντηρούνται μέσω της αυτοπροβολής. Αν σταματήσει να υπάρχει κοινό, τι θα κάνουν; Θα αρχίσουν να λιγοστεύουν σιγά σιγά και στο τέλος (στα πλαίσια ενός πολύ αισιόδοξου πλάνου) θα σταματήσουν να υφίστανται. Πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε να είμαστε ανεκτικοί, συμπονετικοί, και άλλα τέτοια απέναντι στα ανθρωπάκια. Αλλιώς είμαστε και εμείς εν δυνάμει ωραιοπαθείς. Στο έχω ξαναπεί, είμαστε σε πολύ κρίσιμο σημείο ως σφαίρα-κοινωνία, ή θα συρρικνωθούμε εντελώς χαμένοι μέσα στην ματαιοδοξία, ή θα σωθούμε και θα κινούμαστε πια σε σωστές συντεταγμένες. «…Κι αφού πια τότε θα 'ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις, ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά, θ' ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά, κι όλη τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις.» (Κ. Καριωτάκης/Ένα ξερό δαφνόφυλλο)

Μιλώντας για την ωραιοπάθεια και ό,τι αυτό συνεπάγεται, μου έρχεται στο μυαλό η Σουζανίτα, ένας συμπρωταγωνιστής της Μαφάλντα. Η Σουζανίτα έχει πολλούς σοβαρούς στόχους στη ζωή της: Κάποτε θα γίνει μια πολύ σπουδαία μητέρα ενός πολύ σπουδαίου γιατρού και όλοι θα λένε πόσο σπουδαία είναι. Στις συζητήσεις της, το μόνο που επιδεικνύει συνέχεια είναι η ομορφιά της (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) και τους πολύ σημαντικούς στόχους της που αφορούν έναν πλούσιο και καλό γάμο για να έχει ένα πολύ όμορφο σύζυγο, ένα πολύ ωραίο σπίτι, κλπ. Και από την άλλη έχουμε την Μαφάλντα, γεμάτη ανησυχίες για τον κόσμο, προβληματισμούς και πραγματικούς στόχους. Έτσι και εμείς, ζούμε ανάμεσα στη Σουζανίτα και στη Μαφάλντα, πότε γέρνουμε από την μια και πότε από την άλλη. Όχι, όμως άλλο πια, θα πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο. Τέρμα η ανοχή!!! Ή είμαστε με την Σουζανίτα ή με την Μαφάλντα. Ή θα μείνουμε δέσμιοι μιας κενής ύπαρξης χορεύοντας το βαλς το χαμένων ονείρων με τον πλούσιο σύζυγο μέσα σε ένα πλούσιο σπίτι (http://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU&feature=related) ή θα αναδυθούμε ελεύθεροι άνθρωποι πια, σε μια κοινωνία που δεν θα είναι σφαίρα. Θα είναι όλα τα γεωμετρικά σχήματα μαζί, θα είναι όλος ο χώρος!!

………………..

Ο μικρός μικρός άνθρωπος θα ήθελε να ευχαριστήσει θερμά όσους αφιέρωσαν χρόνο να διαβάσουν τα λόγια του. Ελπίζει να τους έπεισε ότι αξίζει να προσπαθεί κανείς συνεχώς να είναι άνθρωπος και όχι να διαλέξει τον εύκολο δρόμο του ανθρωπάκου. Όσο για την γράφουσα, επιφυλάσσομαι σε έναν επίλογο, κάτι σαν κατευόδιο για τον μικρό μικρό άνθρωπο.