Υπομονή

Μου αρέσει που με ρωτάς για την υπομονή, γιατί είναι ένα συναίσθημα που άδικα πιστεύω με κατατρέχει χρόνια, θα σου εξηγήσω παρακάτω. Θα σε ξεκινήσω με τα απλά: τι είναι η υπομονή. Είναι η ικανότητα (ιδιότητα) κάποιου να περιμένει ήρεμος, για κάτι. Από εδώ και κάτω, θα πρέπει να διαχωρίσουμε την υπομονή για την επίτευξη στόχων, όπου αυτός που την βιώνει προσπαθεί για να πετύχει, και την υπομονή για την «επίτευξη» ουτοπικών στόχων, όπου αυτός που την βιώνει απλά βιώνει καρτερία.
Η υπομονή για την επίτευξη στόχων είναι κάτι που όλοι βιώνουμε, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι είναι μια κατάσταση κουραστική, όχι επειδή προσπαθείς να πετύχεις κάτι, αλλά γιατί η αναμονή για την επίτευξή του σου δημιουργεί πολλές φορές άλλα συναισθήματα. Ανασφάλεια, κούραση, απογοήτευση, πολλές φορές και θυμό ή και ζήλεια (βλέποντας ότι κάτι τόσο δύσκολο για εσένα, για άλλους είναι πανεύκολο).
Η υπομονή για την επίτευξη ουτοπίας είναι (συνήθως) επακόλουθο της προηγούμενης υπομονής. Κάποιες φορές βάζουμε στόχους πολύ πιο πέρα από ό,τι μπορούμε να πετύχουμε. Και ενώ θα έπρεπε να συμβιβαστούμε με αυτό και να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, η εγωιστική μας φύση ξαναχτυπά. Δεν μας αφήνει να αποδεχτούμε ότι δεν πετύχαμε, και συνεχίζουμε σπασμωδικά να αποζητάμε ό,τι δεν μπορούμε να πετύχουμε. Ο καιρός περνάει, ο ουτοπικός στόχος δεν επιτυγχάνεται και προφανώς την υπομονή διαδέχεται η άσκοπη καρτερία. Και βιώνοντάς την μεταλλασσόμαστε σε ανθρωπάκους.
Ένας ήρωας που με την υπομονή καταφέρνει να πετύχει το δύσκολο στόχο του, είναι ο κύριος Fredricksen. Τον θυμάσαι; Ο ιδιόρρυθμος παππούς από την ταινία «UP». Ο στόχος του φάνταζε στην αρχή ουτοπία: να μεταφέρει το σπίτι του στους «Παραδεισένιους καταρράκτες», ένα όμορφο μέρος κάπου μακριά από τον πολιτισμό στην Ν. Αμερική. Ένας στόχος που είχε υποσχεθεί στην γυναίκα του. Με μεγάλη υπομονή και με τη βοήθεια του χαριτωμένου, αλλά γκαφατζή προσκόπου Russell, τα καταφέρνει. Κατάφερε να μετατρέψει την καρτερία που βίωνε πριν (περιμένοντας το τέλος του δηλαδή) σε υπομονή και να πετύχει. Βέβαια, πέρασε δύσκολα. Αντιμέτωπός του ένας άλλος ήρωας, ο Charles Muntz. Ο εξερευνητής αυτός βίωνε για χρόνια την υπομονή για επίτευξη ουτοπικού στόχου: να παγιδεύσει το σπάνιο και μοναδικό πουλί που ζει μόνο εκεί, τον Kevin, και να τον δείξει στους ανθρώπους (για να αποδείξει ότι ανακάλυψε ένα νέο είδος πτηνού). Προσπαθούσε χρόνια, δεν τα κατάφερνε, και όμως η καρτερία του τον έκανε αδίστακτο και αδιάφορο για ο,τιδήποτε άλλο. Αποζητούσε τον Kevin, ζωντανό ή νεκρό.
Στη πραγματική ζωή, δεν αλλάζουν και πολύ τα πράγματα. Ακροβατούμε μεταξύ της υπομονής για επίτευξη στόχου και υπομονής για επίτευξη ουτοπίας. Μέσα μας κρύβεται ο Fredricksen και ο Muntz, ο άνθρωπος και ο ανθρωπάκος που χορεύουν τάνγκο (http://www.youtube.com/watch?v=8ABZKeisgyk). Ο ένας παλεύει να μεταφέρει το σπίτι του στους Παραδεισένιους καταρράχτες και ο άλλος να πιάσει τον Kevin.
Η δική μου σχέση με την υπομονή; Σχετικά με αυτήν για την επίτευξη στόχων, με κατατρέχει από παιδάκι. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έχω καταφέρει κάτι χωρίς υπερπροσπάθεια και μεγάλη υπομονή. Μπορεί να φταίει ο τρόπος που προσπαθώ, μπορεί να είναι λάθος, δεν ξέρω. Πάντως, έχω βαρεθεί την υπομονή μου. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως οι στόχοι που βάζω είναι λάθος για εμένα, και χωρίς να το καταλαβαίνω να πέφτω στην παγίδα της καρτερίας κυνηγώντας τον Kevin που ποτέ δεν θα πιάσω. Η φράση που με δαιμονίζει περισσότερο όταν την ακούω είναι «κάνε υπομονή». Γιατί μόνο εγώ ξέρω πόσο υπομονή έχω κάνει μέχρι τώρα και πόση ακόμη θα κάνω για να πετύχω κάποια πράγματα πολύ σημαντικά για εμένα.
Ίσως, δεν έχω βρει τον Russell μου ακόμη, ίσως και να τον έχω βρει, απλά να μην τον αφήνω να με βοηθήσει, ίσως να μην έχω αρκετά μπαλόνια για να σηκώσω τους στόχους μου, ποιος ξέρει; Πάντως ακόμη παλεύω για να βρω τους δικούς Παραδεισένιους καταρράκτες, ελπίζοντας σε μια ανταποδιδόμενη υπομονή και όχι σε μία μάταιη καρτερία.
………………………………………
Ραντεβού την άλλη Κυριακή 20 Μαρτίου (??) με τον φόβο.