Τίποτα

Με έχεις ρωτήσει τόσο καιρό για το τίποτα και εγώ αρνούμαι να σου απαντήσω. Θες επειδή φοβάμαι να παραδεχτώ ότι και εγώ το βιώνω, θες επειδή όταν μιλάς για κάτι ή θα το ξορκίσεις ή θα θαφτείς σε αυτό πιο βαθιά, και εγώ δεν είμαι άνθρωπος των ρίσκων, τι να σου πώ;. Όμως, πρέπει να σου μιλήσω, είτε μου αρέσει είτε όχι.
Το τίποτα είναι στο μυαλό μου κάτι που βιώνεις όταν φορτωμένος με προσδοκίες και όνειρα δεν καταφέρνεις να φτάσεις στον προορισμό σου. Όταν για κάποιους λόγους νιώθεις πολλά άσχημα συναισθήματα μαζί, απαισιοδοξία, μιζέρια, λύπη, φόβο, κλπ. Το μυαλό μπορεί κανείς να το αντιμετωπίσει, πώς, μα σκεπτόμενος την θετική πλευρά των πραγμάτων, απομυθοποιώντας τις αποτυχίες μας και παίρνοντας δύναμη για να συνεχίσουμε. Άλλωστε, όπως είχε πει και ένας φίλος μου, ζωή είναι επτά φορές να πέφτεις, οκτώ να σηκώνεσαι ξανά όρθιος.
Με την ψυχή, όμως τι κάνεις; Πώς μπορεί κανείς να παλέψει αυτό το ολέθριο συναίσθημα του τίποτα;; Υπάρχουν άραγε λύσεις για αυτό; Δυστυχώς εγώ δεν τις έχω βρει, και για αυτό είναι η πρώτη φορά που δεν θα σου δώσω συμβουλές, αλλά περιμένω να πάρω. Για εμένα το τίποτα είναι το σκοινί που δεν μπορώ να κόψω, αυτό που με συνδέει με τον ανθρωπάκο που κρύβω μέσα μου. Με όλα τα άλλα συναισθήματα έχω βρει ασφαλιστικές δικλείδες, βάζω το μυαλό μπροστά και σιγά σιγά καταφέρνω και τα αποβάλλω από μέσα μου. Το μυαλό και η ψυχή είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Οπότε, γιατρεύεις μέσω του μυαλού και την ψυχή. Με το τίποτα, δεν έχω καταφέρει να το κάνω αυτό. Σπάει το σωληνάκι που συνδέει το μυαλό με τη ψυχή μου και ό,τι και να κάνω νιώθω το τίποτα! Βιώνοντας αυτό το συναίσθημα, αδειάζεις, παραδίνεσαι στο σκοτάδι, αυτομαστιγώνεσαι, νιώθεις μόνος, θυμώνεις με τις επιλογές σου. Τα βάζεις με τους ανθρώπους που αγαπάς, νιώθεις ότι σε παραμελούν, ότι δεν νοιάζονται για εσένα. Γίνεσαι σκληρός και απότομος με τον εαυτό σου κυρίως, αλλά και με τους γύρω σου. Δεν ξέρεις τι φταίει, γεμίζεις, γεμίζεις με οργή που δεν φεύγει. Και μετά, και πάνω από όλα το τίποτα…..
Ένας ήρωας που κατάφερε να ξεφύγει από το τίποτα είναι ο Γουόλ-Υ (Wall-E). Τον θυμάστε; Ένα ρομποτάκι που έμεινε μόνο του στη γη μετά την εγκατάλειψή της από τους ανθρώπους. Η δουλειά του ίδια και πριν και μετά στην γεμάτη από τόνους σκουπίδια γη, να στοιβάζει δεματάκια από συμπιεσμένα σκουπίδια. Μέχρι που θα ξεφύγει από το τίποτά του, θα βρει την Εύα, το άλλο του μισό, θα την ακολουθήσει στο διάστημα, θα βρει τους ανθρώπους και θα τους σώσει από την τυραννία των μηχανών. Όπως ήταν και το μήνυμα της ταινίας : «Μετά από 700 χρόνια που έκανε ό,τι είχε φτιαχτεί να κάνει, θα ανακαλύψει την σημασία του». Μακάρι να μπορέσω και εγώ να βρω τη σημασία μου και να πετάξω το τίποτα από πάνω μου.
Λυπάμαι, εάν σε στενοχώρησα με αυτά που σου είπα, αλλά δεν θα μπορούσα να σου πω ψέματα. Δηλώνω ανήμπορος να αντιμετωπίσω το τίποτα. Ό,τι και αν κάνω νιώθω ότι ποτέ δεν θα γίνω και εγώ επιβάτης της α΄ θέσης (http://www.youtube.com/watch?v=bp9Uu6VIWJU&feature=related).
Θα παλεύω συνεχώς με το άλλο μου μισό που ανήκει στον ανθρωπάκο, και πότε θα νικάει ο ένας και πότε ο άλλος. Πότε θα κλείνομαι στα αμπάρια της τελευταίας θέσης και πότε θα ανεβαίνω στο κατάστρωμα. Πότε θα στοιβάζω συμπιεσμένα σκουπίδια και πότε θα κάνω βόλτες με την Εύα μου!!
……………………….
Ραντεβού την άλλη Κυριακή 27 Φεβρουαρίου με την υπομονή.