Στεφανιαία νόσος μυαλού

Αφιερωμένο στον πατέρα μου Στέφανο

Νιώθω σα γυαλί, έτοιμη να σπάσω.
Η λήθη τελικά είναι ακριβή, πρέπει να της δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να σου παραδοθεί!
Ο χρόνος δεν γιατρεύει. Μόνο περνάει…
Οι στιγμές χάνονται. Γεμίζουν χαρά, λύπη και με ότι άλλο συναίσθημα υπάρχει, έτσι για συνοδευτικό στις λέξεις. Και όμως αυτές οι στιγμές είναι ουσιαστικά άδειες.
Προσπαθώ να θυμηθώ τη φωνή σου, τα μάτια σου, το χαμόγελό σου. Οι φωτογραφίες δεν βοηθάνε. Τι να σου δώσει άλλωστε ένα χαρτί;; Μία ανάμνηση, μια στιγμούλα χωράει μόνο μέσα και τίποτα άλλο. Και εγώ θέλω να θυμηθώ τα πάντα.
Οι αναμνήσεις ταινία που παίζεται ξανά και ξανά, και κάθε φορά όλο και κάτι έχει σβηστεί. Μέχρι να βλέπεις ένα τίποτα, μέχρι να μην έχεις τίποτα με δράση να θυμηθείς.
Ο χρόνος δεν γιατρεύει. Ξεθωριάζει μόνο. Παίρνει το χρώμα στην αρχή, μετά παίρνει τον ήχο και τέλος τα χαρακτηριστικά της μορφής. Και μένει μόνο μια αδιόρατη φιγούρα με όνομα….
Τον μισώ τον χρόνο, τον μισώ.
Σιγά σιγά μου αρπάζει ό,τι έχω από εσένα. Προσπαθώ να θυμηθώ την αγκαλιά σου και δεν μπορώ. Δεν μπορώ, και θυμώνω με τον εαυτό μου.
Θα έδινα ό,τι έχω για μια στιγμή, μια στιγμή ζωντανής ανάμνησης.
Τον μισώ τον χρόνο, τον μισώ!
Με παίρνει μακριά σου, με τινάζει σα χαλί για να καθαρίσω από ό,τι έχω από εσένα. Εγώ όμως δεν ζήτησα ποτέ κάτι τέτοιο. Δε θέλω να ξεχάσω. Να θυμάμαι θέλω!!
Μια στιγμή. Μόνο μια στιγμή πραγματικής ανάμνησης ζητάω. Να σου πω ότι με πνίγει σα θηλιά, να καταλάβεις όπως μόνο εσύ καταλάβαινες.
Έχω πολύ θυμό μέσα μου κρυμμένο και μόνο εσύ θα μπορούσες να μου τον διώξεις. Έχω πολύ θλίψη μέσα μου που με πιέζει.
Μια στιγμή πραγματικής ανάμνησης μπορώ να έχω;;;