Μίσος

Τώρα μάλιστα! Θα με βάλεις να σου μιλήσω και για το μίσος; Δύσκολο συναίσθημα. Δύσκολο και υποχθόνιο. Δουλεύει σιγά σιγά στις ψυχές μας, ριζώνει και άντε μετά να το διώξεις. Το μίσος έχει διάφορους ορισμούς, συνήθως όμως περιγράφει την εχθρότητα, την κατάσταση εκείνη που κάποιος επιθυμεί ή και επιδιώκει να πάθει κάτι άσχημο κάποιος άλλος ή όταν κάποιος δεν χαίρεται με τις επιτυχίες και τα ευχάριστα του άλλου (και δηλαδή λυπάται αφού τον μισεί!). Σε μία πιο γενικευμένη προσπάθεια ορισμού το μίσος έχει και λεκτική υπόσταση, π.χ. όταν κάποιος λέει άσχημα πράγματα για κάποιον άλλον.
Το μίσος μπορεί να έχει έναν αποδέκτη, μπορεί να έχει και πολλούς ταυτόχρονα. Μπορεί (και συμβαίνει αρκετές φορές) μέσα σε αυτούς του αποδέκτες να βρίσκεται και ο εαυτός μας. Γενικά το να αναλύσω το μίσος δε γίνεται. Να προσπαθήσω να το προσεγγίσω ίσως. Αυτό που πίστευα παλαιότερα είναι ότι το μίσος βλάπτει κυρίως αυτόν που το κουβαλάει. Δηλαδή, αυτός που νιώθει μίσος είναι αυτός που ταλαιπωρείται, γιατί συνεχώς ασχολείται με τον διπλανό και συνεχώς δηλητηριάζει τη ζωή του με άσχημες σκέψεις. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο λάθος είχα. Αυτό που πίστευα θα μπορούσε να ήταν αλήθεια σε ένα ιδανικά πλασμένο και δομημένο κόσμο, όπου βέβαια σε έναν τέτοιο κόσμο δεν θα υπήρχε μίσος, κ.ο.κ. Το μίσος φυσικά βλάπτει και τον αποδέκτη. Δεν ξέρω μόνο ποιόν βλάπτει περισσότερο, αυτόν που το νιώθει ή αυτόν που το δέχεται;
Το άσχημο είναι ότι όταν συνειδητοποιείς ένα πράγμα, λες και φεύγει το παραπέτασμα που σε εμπόδισε να δεις καθαρά, και μεμιάς βλέπεις ένα σωρό ακόμη. Εγώ αφού κατάλαβα ότι το μίσος βλάπτει ολόκληρο το σύστημα αποστολέα-αποδέκτη, κατάλαβα και πώς αυτό πολλαπλασιάζεται. Με τον καιρό, όταν ένας άνθρωπος είναι αποδέκτης μίσους, αλλάζει. Ίσως κουράζεται κάποια στιγμή, ίσως γίνεται πιο αδύναμος, δεν ξέρω. Πάντως το αποτέλεσμα είναι ότι γίνεται και αυτός αποστολέας μίσους (και όχι απαραίτητα προς αυτόν από τον οποίον το εξέλαβε). Ίσως αδυνατεί να αντέξει άλλο το φορτίο του μίσους και θέλει να διώξει λίγο. Ακούγεται αστείο, αλλά έτσι είναι. Όσο πιο πολύ μίσος δέχεσαι τόσο περισσότερο ευάλωτος είσαι στο να γίνεις και εσύ αποστολέας του. Μην νομίζεις ότι δικαιολογώ τέτοιες συμπεριφορές, όχι, απλά έμαθα να τις αντιμετωπίζω με χιούμορ. Γιατί; Σου απάντησα ήδη, το μίσος δημιουργεί μίσος. Για αυτό δεν πρέπει να το αφήνουμε στη ζωή μας.
Ένα πρότυπο μίσους στα κόμικς αποτελεί αναμφισβήτητα η Γριά Μάγισσα (η μητέρα του Μπρούτο) που μισεί θανάσιμα τον Ποπάυ. Προσπαθεί συνεχώς να πάθει κάτι κακό ο Παπάυ, προσπαθεί να τον βγάλει από την μέση για να μπορεί ανενόχλητη να κάνει τις βρωμοδουλειές της. Το ότι συνεχώς αποτυγχάνει όμως, το γνωρίζουμε όλοι. Τι νομίζετε ότι φταίει; Το σπανάκι του Ποπάυ; Όχι, όχι αυτό είναι μόνο μια προσπάθεια των σεναριογράφων για να τρώμε όλοι το σπανάκι μας, μήπως και δυναμώσουμε, άλλη είναι η αιτία της αποτυχίας της. Προκειμένου να εξολοθρεύσει τον Ποπάυ χρησιμοποιεί ως βοηθό της τον Μπρούτο. Όλοι γνωρίζουμε την ανύπαρκτη εξυπνάδα του ή την υπαρκτή βλακεία του. Αυτό συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Το μίσος χρησιμοποιεί την βλακεία, ή την ηλιθιότητα εάν θέλεις για να μετακινείται. Μπορεί το όχημά του να είναι η ηλιθιότητα του ίδιου του αποστολέα, η ηλιθιότητα ενός ενδιάμεσου κρίκου, κομιστή (ή καλοθελητή στην αργκό) ή όσο και αν σου φαίνεται περίεργο ακόμη και του ίδιου του αποδέκτη.
Εγώ δεν μπορώ να σου πω ότι έχω έρθει αντιμέτωπος με μεγάλες δόσεις μίσους. Ίσως ήμουν πολύ τυχερός, τι να σου πω. Γενικά όμως προσπαθώ να το αποκρούω με χιούμορ, να φεύγει από επάνω μου. Ίσως να νιώθω ευάλωτος και φοβάμαι ότι αν το αποδεχτώ, και επειδή δεν το αντέχω, θα το στείλω αμέσως κάπου αλλού, δηλαδή μεμιάς θα γίνω και εγώ αποστολέας του. Και επειδή δεν πιστεύω στην μαγική δύναμη του σπανακιού, και επειδή δεν είμαι ο περπατημένος, δυνατός ναυτικός Ποπάυ που μπορεί να εξουδετερώσει τους πάντες, προσπαθώ να κρατάω μακριά από τη ζωή μου τις κακές μάγισσες και τους ηλίθιους (αλλά κατά τα άλλα πολύ συμπαθείς) Μπρούτο!!!!
…………………………..
Ραντεβού την άλλη Τετάρτη 6 Οκτωβρίου με το συναίσθημα της μνησικακίας.