Ο φόβος είναι το αδελφικό συναίσθημα του τρόμου, που ήδη σου έχω μιλήσει για αυτόν. Πρόκειται για ένα έντονο συναίσθημα, που προκαλείται εξαιτίας κάποιου κινδύνου ή απειλής. Με τον φόβο, επίσης εκφράζεται πολλές φορές και η έντονη ανησυχία μας για κάτι. Ο κάθε φόβος μπορεί να ξεφύγει και να γίνει τρόμος, όμως μην ξεγελιέσαι. Και μέσα στα όρια του φόβου να μείνει, αυτό το συναίσθημα μπορεί να σε καθηλώσει στην απραξία και στη μιζέρια.
Ο πρώτος φόβος που αφορά τον φόβο για κάποιον κίνδυνο, είναι γνωστός σε όλους μας. Τον έχουμε βιώσει όταν κάτι πραγματικό ή και φανταστικό νιώθουμε να μας απειλεί. Το καλό με αυτόν τον φόβο είναι ότι μπορεί κανείς πιο εύκολα να τον περιορίσει. Πώς; Όταν περάσει ο κίνδυνος ή η απειλή. Είναι πιο περιορισμένης διάρκειας αυτός ο φόβος. Εκτός εάν είναι έντονη η ανησυχία μας για μια απειλή φανταστική, που πέφτουμε στην κατηγορία του δεύτερου φόβου.
Ο φόβος αυτός πηγάζει από την έντονη ανησυχία μας για κάτι. Τώρα θα μου πεις, γιατί να αφήνουμε την απλή, άκακη κατά τα άλλα ανησυχία, να παίρνει προαγωγή και να γίνεται βασιλιάς φόβος; Η απάντηση μάλλον είναι και η προφανής, δεν το καταλαβαίνουμε.
Μιλώντας για τον φόβο, μου έρχεται στο μυαλό ο Γιεγιεδίξ, ο ανιψιός του Μαζεστίξ, από τις περιπέτειες του Αστερίξ. Αυτός ο νεαρός λοιπόν, φοβάται ακόμη και την σκιά του, οπότε ο πατέρας του τον στέλνει στο χωριό των ανυπότακτων Γαλατών για να γίνει θαρραλέος. Και πάνω που τα πήγαινε καλούτσικα εμφανίζονται οι Νορμανδοί, φημισμένοι ως ατρόμητοι πολεμιστές. Ο αρχηγός τους, έχοντας παρανοήσει λίγο τα πράγματα, ψάχνει να βρει κάποιον που να γνωρίζει το φόβο, γιατί νομίζει ότι ο φόβος σε κάνει να πετάς. Οπότε, αιχμαλωτίζουν τον Γιεγιεδίξ, που αν και φοβισμένος δεν μπορεί να πετάξει… Ευτυχώς παρεμβαίνουν οι Αστερίξ και Οβελίξ και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, σώζουν τον Γιεγιεδίξ και εξηγούν στους Νορμανδούς τι πραγματικά είναι ο φόβος.
Η δική μου σχέση με τον φόβο; Σχετικά με τον πρώτο φόβο, λόγω κινδύνου ή απειλής, κινείται μέσα σε λογικά πλαίσια. Σχετικά με τον δεύτερο φόβο, λόγω ανησυχίας, κινείται μέσα σε εντελώς παράλογα πλαίσια. Το μυαλό μου εξασκημένο να πηγαίνει κόντρα στην ψυχική μου ηρεμία, ανησυχεί συνεχώς, πριν από όλα, για όλα. Και σιγά σιγά η ανησυχία γίνεται φόβος, και στη συνέχεια τρόμος. Και το άσχημο είναι ότι όσο φοβάσαι τόσο πληθαίνουν αυτά που φοβάσαι «Ο φόβος, όνομα ουσιαστικόν, στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός :οι φόβοι. Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα» (Ο πληθυντικός αριθμός/Κική Δημουλά).
Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζω συνεχώς τους φόβους μου για κάποια πράγματα. Τι εννοώ; Ανησυχώ για την έκβαση κάποιου σημαντικού πράγματος, φοβάμαι για την αρνητική του κατάληξη, και εάν όντως καταλήξει αρνητικά, ξαναρχίζω να φοβάμαι για την συνέχεια. Ο φόβος δίνει όντως φτερά, αλλά όχι για εκεί που νομίζουμε. Μας φοράει όμορφα, γερά φτερά, και με τον αυτόματό του κατευθυντήρα μας πάει κατευθείαν στη λημέρια του τρόμου. Αυτό είναι ο φόβος για εμένα, ο προθάλαμος του τρόμου. Και μετά; Μετά η μιζέρια!!!
Το αντίδοτο του φόβου είναι οι θετικές σκέψεις, η ελπίδα, να προσπαθούμε να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας έτοιμους να αντιμετωπίσουν τους κάθε λογής Νορμανδούς. Και ο Γιεγιεδίξ νομίζεις θα τα κατάφερνε να σωθεί μόνος τους, χωρίς τον Αστερίξ και τον Οβελίξ; Σίγουρα όχι.
Δεν μπορώ να σου πω τίποτα άλλο, γιατί και τώρα που σου μιλάω είμαι βουτηγμένος στον φόβο μου. Προσπαθώ να ανασύρω την ελπίδα μου για να μη φοβάμαι. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή δεν χρειασθεί άλλο να φοβάμαι τους φόβους μου.
Τώρα που το κορίτσι χάθηκε από τους δρόμους κυκλοφορεί πανίσχυρος στην πολιτεία ο φόβος (http://www.youtube.com/watch?v=y9UJEcrHagw)
......................................
Ραντεβού την άλλη Κυριακή 10 Απριλίου με το συναίσθημα της χαράς.
