Με ρωτάς για την μνησικακία; Είσαι πολύ τολμηρή. Με προκαλείς να ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου, να ξεπηδήσουν όλα τα μαύρα συναισθήματα έξω και άντε να σωθούμε.
Ως μνησίκακο άνθρωπο (ή ανθρωπάκο σωστότερα) ονομάζουμε αυτόν που δεν ξεχνά το κακό που του έκαναν: 1η περίπτωση, ή το κακό που νομίζει ότι του έκαναν: 2η περίπτωση, μισεί το δράστη και επιδιώκει να τον εκδικηθεί. Με άλλα λόγια η μνησικακία εμπεριέχει το μίσος, την δίψα για εκδίκηση, κλπ, κλπ.
Σχετικά με την 1η περίπτωση του μνησίκακου δεν έχω να πω πάρα πολλά πράγματα. Νομίζω ότι ισχύουν όλα αυτά που σου είπα για το μίσος. Ένας πραγματικός άνθρωπος δε θα αναλωθεί κυνηγώντας την εκδίκηση. Εάν κάποιος του προκάλεσε κακό, θα προχωρήσει τη ζωή του, δε σου λέω ότι θα συγχωρήσει κιόλας, ούτε ότι θα ξεχάσει. Απλά θα προσπεράσει. Και θα σου ξαναπώ: η μνησικακία δημιουργεί μνησικακία, ακριβώς όπως και το μίσος.
Θα προχωρήσω λοιπόν στην 2η μνησικακία, η οποία ζει και βασιλεύει γύρω μας. Τι εννοώ; Νομίζει κάποιος, ότι κάποιος άλλος του έχει κάνει κάτι κακό, ότι κάποιος άλλος του φταίει και ξεκινά έτσι μία διαδικασία εκδίκησης χωρίς τέλος. Προφανώς η εύκολη λύση είναι να ρίχνουμε τις κακοτοπιές μας και τα «λάθη» μας σε κινήσεις και τρικλοποδιές άλλων. Όχι, ότι δικαιολογώ την 1η μνησικακία, όχι. Απλά σε αυτήν υπάρχει μια υπαρκτή αφορμή για τους μνησίκακους, στην 2η ούτε αυτό δεν υπάρχει.
Τριγύρω μας, και ιδιαίτερα στους χώρους εργασίας, υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι το μόνο μέλημα που έχουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι είναι να τους δυσκολεύουμε τη ζωή. Και επειδή αυτό νομίζουν και έχουν πείσει και τους εαυτούς τους, ίσως και κάποιους αφελείς από τον περίγυρο, ξεκινούν δυναμικά την κούρσα της εκδίκησης. Καταλαβαίνεις ότι ως αποδέκτης της 2ης μνησικακίας μένεις λιγάκι σαστισμένος. Δεν ξέρεις πώς να φερθείς, τι να κάνεις για να βγάλεις τον μνησίκακο από την μιζέρια του, να σωθεί αυτός να σωθείς και εσύ. Τι να κάνεις για να αντιμετωπίσεις αυτήν την φτιασιδωμένη μνησικακία; Πώς να της βγάλεις τη μάσκα, αφού πάντα κάτι θα υπάρχει από κάτω. Η 2η μνησικακία χωράει τα απωθημένα, τη ζήλια του αποστολέα, τις μη εκπληρωμένες του προσδοκίες, γενικά τα χωράει όλα. Ανοίγει το στόμα της και καταπίνει όλα τα συναισθήματα του αποστολέα, καταπίνει ό,τι βρίσκει και τελικά τον καταπίνει ολόκληρο.
Ταιριαστό παράδειγμα για την 2η μνησικακία αποτελεί το γνωστό σε όλους μας σπουργίτι του Αρκά. Νομίζει ότι για όλα φταίει ο πατέρας του, από το ότι γεννήθηκε απλό γκρι σπουργίτι και όχι εξωτικό πουλί, μέχρι το ότι η γη γυρίζει. Μέσα του έχει φωλιάσει η απέχθεια και το μίσος για τον πατέρα του. Προσπαθεί να τον εκδικείται κάθε μέρα λέγοντας του προσβλητικά λόγια, κλπ. Και από την άλλη πλευρά, εμείς ως αναγνώστες διαβάζοντας τις ιστορίες του, γελάμε. Γελάμε, γιατί σοφά ο Αρκάς έχει ταιριάξει απίστευτα το χιούμορ με την μνησικακία. Από μακριά ως θεατής βλέπεις τον μνησίκακο τόσο τραγικά αστείο, όσο και το σπουργίτι.
Η δική μου σχέση με την μνησικακία; Με την 1η μνησικακία δεν έχουμε γνωριστεί, ούτε ως αποστολέας της, ούτε ως αποδέκτης. Με την 2η όμως τα λέμε συχνά πυκνά.
Δυστυχώς έχω τριγύρω μου τέτοιους ανθρώπους-σπουργίτια. Λες και φταίω εγώ που δεν γεννήθηκαν ροζ πουλιά με ψηλά πόδια, αλλά γεννήθηκαν σπουργίτια; Δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ αυτήν την δίψα για ανταπόδοση του υποτιθέμενου κακού που τους έχω κάνει. Το μόνο που μπορώ να απαντήσω σε όλους αυτούς είναι ότι δεν έχω τόσο ελεύθερο χρόνο ώστε να τον σπαταλήσω για να σχεδιάζω παγίδες. Στα μάτια μου πλέον δε φαίνονται απλά αστείοι, αλλά έχουν αγγίξει την γελοιότητα. Το μήνυμα που θα ήθελα να τους περάσω είναι : Άνθρωποι - σπουργίτια της ζωής μου δεν μού προσφέρετε πια ούτε γέλιο. Μήπως ήρθε η ώρα να αναλογισθεί ο κάθε ένας από εσάς ποια είναι τα πραγματικά εμπόδια που δεν σας αφήνουν να γίνετε εξωτικά πουλιά; Σίγουρα δεν είμαι εγώ!!!
………………………………………………………….
Ραντεβού την άλλη Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου με το συναίσθημα της μισαλλοδοξίας.
