Αδιαφορία
“Βαριά λέξη, λες και κουβαλάς μέσα της όλα τα βάρη του κόσμου. Λες σε κάποιον «αδιαφορώ» και αμέσως αυτό έχει αρνητική χροιά”. Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του μικρού μικρού ανθρώπου, όταν του ζήτησα να μου μιλήσει για την αδιαφορία. “Σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να αποκαταστήσω την αξία, κατά κάποιον τρόπο, μιας τόσο παρεξηγημένης λέξης”, μου είπε και συνέχισε.
“Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά : Υπάρχουν δύο είδη αδιαφορίας, η 1η και η 2η. Η 1η σημαίνει δεν νοιάζομαι για τίποτα, ενώ η 2η σημαίνει νοιάζομαι για τα πάντα εκτός από το τίποτα.
Τόσα χρόνια που προσπαθώ να μην γίνω ανθρωπάκος, χρειάσθηκε να αδιαφορήσω με την 2η αδιαφορία, ενώ πολλοί άλλοι αδιαφορούσαν εις βάρος μου με την 1η αδιαφορία.
Η 1η αδιαφορία είναι κατακριτέα, σημαίνει γυρίζω την πλάτη μου σε όσους χρειάζονται, γυρίζω την πλάτη μου σε όλα. Η 2η αδιαφορία σημαίνει ασχολούμαι μόνο με ό,τι αξίζει να ασχολούμαι. Η 2η αδιαφορία μάς βοηθάει να μην σπαταλάμε τον χρόνο μας σε πράγματα ανούσια, και επίσης να μην αναλωνόμαστε σε ανθρώπους ρηχούς . Σαν καλή γραμματέας σε γραφείο, η 2η αδιαφορία αφήνει να περάσει μέσα σε εμάς, μόνο ό,τι πρέπει.
Βέβαια, τον γνωρίζω τον αντίλογό σου, τον βλέπω στα μάτια σου, πώς ξεχωρίζουμε τις δύο αδιαφορίες ; Δηλαδή, μπορεί κάποιος που αδιαφορεί με την 1η αδιαφορία, να ισχυρισθεί ότι αδιαφορεί με την 2η και είναι καλυμμένος ως προς τον εαυτό του και προς τους άλλους; Φυσικά και μπορεί, μπορεί και πού καλά μάλιστα! Όμως εδώ είναι η κρίση του κάθε ένα μας να ξεχωρίζει το χρυσάφι από τη λάσπη!!! Σε μια εποχή μάλιστα που το περιτύλιγμα καθορίζει τα πάντα.
Γνώρισα ανθρώπους στη ζωή μου που ισχυρίζονταν ότι ασχολούνται με τους συνανθρώπους τους, ότι ασχολούνται με τα προβλήματά τους και …κλπ. Και στην ουσία ήταν πιο αδιάφοροι (με την 1η αδιαφορία, φυσικά) και από την ίδια τη λέξη.
Καμιά φορά η λέξη αδιαφορία, όπως και το αντώνυμό της, το «ενδιαφέρομαι», έχουν τόσο υπερκαταλανωθεί από στόματα καρικατούρων που κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι πραγματικά σημαίνουν. Από πότε ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον, βαφτίζεται ενδιαφέρον και η προστασία του εαυτού μας από τους άλλους, βαφτίζεται αδιαφορία;
Ξέρεις κάτι ; Πόνεσα πολύ στη ζωή μου για να καταφέρω να μάθω να αδιαφορώ (με την 2η αδιαφορία). Πέρασαν χρόνια που αναλώθηκα, προκειμένου να είμαι κοντά σε όλους, να ασχολούμαι με όλους, ή τέλος πάντων προσπαθώντας να είμαι κοντά σε όσους περισσότερους μπορώ. Και τελικά ξέρεις τι κατάλαβα ;
Όταν ασχολείσαι τόσο πολύ με τους άλλους, είτε για να τους συμπονέσεις, να τους συμπαρασταθείς, ακόμη και απλά για να τους καταλάβεις, είτε γιατί απλά είσαι περίεργος και θέλεις να χωθείς στη ζωή τους, τελικά έχεις το ίδιο αποτέλεσμα : χάνεις λιγάκι τον εαυτό σου. Σαν να αφήνεις ένα κομματάκι σου σε κάθε έναν κάθε φορά. Η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από τις ανάγκες των άλλων και τα θέλω τους, μένει μόνο ένα τόσο δα μικρό ντουλαπάκι για να χωρέσεις τα πραγματικά δικά σου θέλω. Και όσο περνάει ο καιρός τα θέλω των άλλων απλώνονται, καταλαμβάνουν κάθε ελεύθερο χώρο, καταπίνουν και το τελευταίο απομεινάρι του εαυτού σου. Απλώνονται και μέσα στο ντουλαπάκι σου, εκτοπίζοντας τα πραγματικά θέλω σου, που άστεγα πια, εξανεμίζονται, χάνονται, σαν να μην υπήρξαν ποτέ! Θλιβερό.
Έτσι σιγά σιγά χάνεται κάθε τι δικό σου. Και τι καταντάς τελικά ; Ένα πολύ καλό μπαστούνι, άντε μπαστουνάκι (για να σου ακούγεται πιο όμορφα), ένα πολύ καλό στήριγμα βοηθείας για όλους τους άλλους και όχι για τον εαυτό σου, γιατί έχεις χάσει την αληθινή σου ταυτότητα. Τα θέλω σου γίνονται ή μάλλον κατευθύνονται προς τα θέλω του περίγυρου.
Πόνεσα πολύ, αλήθεια σου λέω. Δε σου κρύβω ότι παραλίγο να γίνω και ανθρωπάκος (ίσως να έγινα και κάποιες στιγμές, αλλά δε θέλω να το παραδεχτώ). Πώς ; Κάποιες στιγμές τα θέλω των άλλων ήταν πάνω από τις δικές μου δυνάμεις, πάνω από ό,τι μπορούσα να φτάσω, και άρχισα να νιώθω φθηνά συναισθήματα για τους δίπλα μου, για αυτούς που είχαν καταφέρει να έχουν τα θέλω μου (ή μάλλον αυτά που νόμιζα ως θέλω μου). Ένιωσα ζήλεια, κάποιες φορές και λίγο κακία, συναισθήματα που με τραβούσαν στη σπηλιά του ανθρωπάκου. Και είπα όχι!
Αδιαφόρησα με την 2η αδιαφορία και σώθηκα. Δεν έγινα ανθρωπάκος.”
Αυτά μου είπε ο μικρός μικρός άνθρωπος για την αδιαφορία. Ραντεβού την Κυριακή 2 Μαΐου 2010.
